Góð fjölskylda er gulli betri

Eftir því sem ég verð eldri og vitrari geri ég mér meiri og betri grein fyrir mikilvægi þess að eiga góða fjölskyldu og sterk fjölskyldubönd og ég hreinlega elska þær stundir þar sem fjölskyldan öll kemur saman í gleði og eins þegar á bjátar. 

En þessi góðu og fallegu bönd sem við sækjumst svo mikið eftir að eiga eru langt í frá sjálfsögð og mikið þarf að hafa fyrir þeim ef vel á til að takast.

Þau gildi sem einkum einkenna sterkar samheldnar fjölskyldur að mínu mati eru nokkur og ætla ég að minnast á einhver þeirra hér.

Hvort sem fjölskyldan er blóðtengd eða ekki er hún fyrst og fremst byggð upp með ást og virðingu allra meðlima hennar ásamt því að hver og einn verður dag hvern að velja að vera partur af liðsheildinni og verja hagsmuni hennar ef þarf.

Að starfa að velferð heildarinnar með kærleikann að vopni er aðal innihaldsefnið sem nota þarf að ég tel og svo sannarlega innfelur kærleikurinn svo ótal margt í sér eins og við svo sem vitum ef við skoðum það.  

Kærleikurinn veitir stuðning og athygli og er í reglulegu sambandi við þá sem eru innan hans banda. Hann leggur sig einnig fram við að láta öllum líða eins vel og hægt er á hverri stundu, og jafnvel krefst hann fórna eins og að gefa af takmörkuðum tíma okkar, láta af okkar stóra ég-i, breyta fyrirætlunum og fleira, allt þó innan vissra skynsemismarka.

Við byggjum semsagt upp fjölskyldueiningu með því að annast, huga að, hlusta og vera til staðar allan ársins hring, og svo þurfum við kannski að elska mest þegar aðilarnir eiga það minnst skilið (án sjúklegrar meðvirkni þó). 

Að gefa öllum frelsi til að byggja upp sitt eigið líf á eigin forsendum er einnig nauðsynlegt að styðja við, og við foreldrar þurfum víst stundum að læra að sleppa tökum á börnum okkar og þeirra ákvörðunum varðandi sitt líf, og þau að sama skapi þurfa stundum að gera slíkt hið sama gagnvart foreldrunum sínum.

Allir þrá að vera samþykktir af sínum nánustu eins og þeir eru og ekkert er eins sárt og að finna andúð frá þeim sem við elskum vegna þeirra skoðana og lífsviðhorfa sem við höfum.

Fjölbreytileikinn innan hópsins í skoðunum,lífsviðhorfum og fl. er einmitt það sem gerir fjölskylduna líflega og skemmtilega og því ber að fagna því að við erum ólík.

Hvergi er hægt að öðlast jafn mikla æfingu í því að sleppa tökum á ýmsu sem við viljum þó svo gjarnan hafa stjórn á en í fjölskyldum. Við lærum semsagt að sýna umburðalyndi og skilyrðislausan kærleika í verki þar, en oft reynist það þó hægara sagt en gert. (þeim var ég verst sem ég unni mest)

Að byggja upp meðlimi fjölskyldunnar með fallegum orðum og athöfnum ætti að vera stór partur af því að móta þessa hamingjusömu einingu og ættu allir meðlimir hennar að vera duglegir að segja hver öðrum það góða og fallega sem þeir sjá í fari hvers annars.

Að sjá styrkleikana og fókusa á þá í stað þess að sjá gallana er einnig hálfgerð skylda þeirra sem innan fjölskyldunnar eru, þó að svo sannarlega þurfi stundum að taka samtalið og benda á það sem gæti orðið til eyðileggingar og leggja til betri leiðir þar. (Sá er vinur er til vamms segir)

Að styðja við fyrirætlanir fjölskyldumeðlima og standa við gefin loforð er einnig nauðsynlegt að gera svo að hægt sé að byggja upp traust innan þessara banda.

Að vera til staðar þegar lífið reynist ekki svo gott hjá einhverjum meðlima fjölskyldunnar er ekki bara nauðsynlegt heldur ætti að vera sjálfsagður partur af mannlegum kærleika og samhug sem við ættum að sýna mun víðar en í fjölskyldutengdum böndum.

Nú svo er það virka hlustunin og allar gleði og gæðastundirnar sem eru svo mikilvægar, öll matarboðin, veislurnar, heimsóknirnar, símtölin og snöppin sem eru svo ómetanleg og gefa meðlimum fjölskyldunnar tilfinninguna um að þeir tilheyri og séu elskaðir sem skiptir bara svo óendanlega miklu máli upp á andlega líðan allra, og hvergi er betra að tilheyra og að vera elskaður en innan sterkra fjölskyldubanda. 

Nú svo er það síðasta gildið sem mig langar að nefna að lokum eða rúsínan í pylsuendanum sem er- Fyrirgefningin!

Fyrirgefningin sem við fáum innan fjölskyldu okkar þegar við misstígum okkur og bregðumst er svo óendanlega mikils virði og hvergi líklega jafn mikils virði að mínu mati, og gott er að fá að sleikja sárin sín í kærleiksríku andrúmi fjölskyldunnar sem gefur þér lækningu og líkn með skjóli sínu.

Svo fyrirgefum mikið og elskum mikið er líklega það boðorð sem við ættum hafa í hávegum innan fjölskyldu okkar og þakka svo fyrir hana daglega af einlægni og með opnu kærleiksríku hjarta. 

Elskum - Njótum - Hlustum - Virðum

xoxo

Ykkar Linda

 

Ertu sambandsfíkill?

Í tilefni af nýliðnum degi kærleikans Valentínusardeginum sjálfum ætla ég að skrifa nokkrar línur um litróf ástarinnar.

Ég held að allir þrái að eignast góðan maka, að vera ástfangnir og hamingjusamir til æviloka eins og gerist í öllum góðum ævintýrum, og leynt og ljóst leitum við að rétta viðhenginu sem duga skal ævina á enda svona a.m.k í fyrirætlununum. Ég held að ef við værum fullkomin í elskunni værum við líklega að framfylgja því sem fram kemur í kærleiksboðorðinu sem  vinsælast er til nota þar sem tveir aðilar ákveða að bindast hvor öðrum og gangast undir heilög heit hjónabandsins.

Það kærleiksboðorð hljóðar svo:

Kærleikurinn er langlyndur,hann er góðviljaður.

Kærleikurinn öfundar ekki.

 
Kærleikurinn er ekki raupsamur,hreykir sér ekki upp. 

Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin,

 
hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.

Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni en samgleðst sannleikanum.

 
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.

 

Falleg orð þetta og svo sannarlega til eftirbreytni og umhugsunar dag hvern.

En hver skildi svo andstæða þessa fallega kærleika vera?

Fyrir nokkrum árum kom út bók sem ég skrifaði ásamt vini mínum Theodóri Birgissyni fjölskylduráðgjafa þar sem við snerum þessum kafla kærleikans upp í andstæðu sína eða þar sem virðingu, ást og velvild vantar og settum upp með eftirfarandi hætti:

Hann er sjaldan þolinmóður

Hann er sjaldan góðviljaður

Hann öfundar

Hann hreykir sér

Hann er hrokafullur

Hann er dónalegur

Hann hegðar sér ósæmilega

Hann sækist eftir því sem er best fyrir hann sjálfan

Hann reiðist auðveldlega

Hann er langrækinn.

Því miður eru margir sem búa við óheilbrigð sambönd sem þeir ættu að vera komnir út úr fyrir löngu og þekkir sú sem þetta ritar það mjög vel frá fyrri tíð.

Ofbeldi í allri mynd og fíknir eru eitthvað sem við ættum aldrei að búa við undir nokkrum kringumstæðum þar sem það skaðar okkur til anda sálar og líkama.

Ein tegund fíknar sem veldur því að við festumst í slíkum samböndum kallast ástarfíkn og hún er alls ekki eins óalgeng og við stundum viljum halda enda rauðar bókmenntir og bíómyndir duglegar að ýta undir þær tilfinningar sem þar fara af stað, og við erum aldar upp við það (a.m.k stelpur) að svona eigi ástin að vera í allri sinni mynd.

Ef við skoðum til dæmis þá bók sem seld var í mörgum bílförmum fyrir nokkrum árum eða "fifty shades of Gray", þá sjáum við að við konur virðumst helst heillast af mönnum sem hafa lítið sem ekkert að gefa tilfinningalega, misbeita valdi, kaupa okkur með gjöfum en vilja ekki nánd, halda okkur og sleppa og svo fr. og auðvitað komum við þessum mönnum til bjargar og leiðréttum þá og allt verður gott! Þetta finnst mér nú eiga svolítið skylt við þá fíkn sem ég nefndi áðan, eða ástarfíknina.

Ástarfíknin lýsir sér einkum í því að sá sem haldinn er henni er yfirleitt ástfanginn af ástinni og þeim boðefnaruglingi sem þar á sér stað en hugsar minna um hversu æskilegur félagsskapurinn er sem hann er í til lengri tíma og hvort að sá sem á að uppfylla og fullkomna aðilann er þesslegur að hann geti skapað hamingju og öryggi í lífinu og allt of oft lenda þessir aðilar einmitt á þeim aðilum sem ekkert hafa að gefa og auka frekar á vanlíðanina hið innra frekar en hitt.

Dagdraumar og fantasíur eru hluti af daglegu lífi þess sem elskar með þessum hætti og sá sem ástina á að gefa þarf að fylla upp í allan tómleikann og sársaukann sem býr hið innra, en auðvitað geta hvorki heilbrigðir né óheilbrigðir aðilar uppfyllt tómleika þinn eða skort á sjálfsvirði þínu.

Það er einnig mjög algengt að sá sem haldinn er þessari fíkn sé með lélegt sjálfsmat og virði sjálfan sig ekki, jafnvel þurfi að upplifa verðmæti sitt í gegnum annan aðila og sé staddur langt fyrir utan sjálfan sig ekki ósvipað og gerist við aðra fíknisjúkdóma.

Og ég held satt að segja að í öllum tilfellum ef ég leyfi mér að fullyrða sé sjálfsmyndin og sjálfsvirðið hjá þeim sem haldinn er ástarfíkn sköðuð.

Kannski eru það boðefnin sem fara af stað og duga allt að 2 árum sem sótt er í þegar um ástarfíkn er að ræða og skýrir hvers vegna fólk virðist verða viti sínu fjær og detta inn í ástarþráhyggju með fólki sem það ætti alls ekki að koma nálægt, en hvað veit ég svosem um það, en það má velta því fyrir sér :)

Það sem ég veit þó er að við ættum aldrei að bjóða okkur uppá neitt nema það besta þegar að ástinni kemur og vera þar sem við fáum fallega virðingaverða framkomu, og ef ekki - hlaupum þá í burtu og það hratt! 

Og ef þú þarft aðstoð við að leysa úr þínum verkefnum í lífinu þá er ég bara einni tímapöntun í burtu.

Kærleikskveðja til þín sem átt bara það fallegasta og besta skilið - bæði af þér sjálfri/sjálfum og öðrum <3

xoxo

ykkar Linda

[e-mail]

 

Stendurðu með þér?

Að standa með sér getur falið í sér svo óendanlega margt og mikið og fæst okkar átta sig á því hversu oft við förum út af þeirri braut. 

Margir foreldrar hafa þurft að standa með börnum sínum gegn hinu og þessu og við þekkjum líklega mörg vanmáttarkenndina og sorgina sem fylgir því að hafa ekki gert okkar allra besta til að verja og standa með þeim á stundum sem geta haft mótandi áhrif á framtíð þeirra.

Ég veit a.m.k að ég hef brugðist á þessu sviði og sárast finnst mér að hugsa til þess að hafa ekki staðið þéttar við bak dóttur minnar á hennar fyrstu skólaárum þar sem hún var lögð í einelti, ekki bara af skólafélögum sínum heldur kennara sínum einnig. Ég stóð að vísu upp að lokum þegar ég gerði mér grein fyrir því hversu ill meðferð þetta var en líklega of seint þar sem búið var að brjóta sjálfsmynd dótturinnar og henni fannst hún kannski harla lítils virði. 

Á þessum tímum var það ekki þannig að börn væru lögð í einelti og enginn talaði um það, börnin þurftu bara að þjást og mæta í skólann - í besta falli voru þau send til skólasálfræðingsins sem leitaði allt hvað hann gat að finna brotalöm hjá heimilinu eða barninu sjálfu en alls ekki skólanum né brotamönnunum þess.  

En hin hrædda meðvirka ég stóð þó að lokum upp fyrir dóttur minni þegar við vorum báðar búnar á líkama og sál og var það gert með aðstoð sálfræðings frá Greiningamiðstöðinni sem sendi í kjölfarið skýrslu til skólans sem svo "týndi" skýrslunni og kannaðist ekki við eitt né neitt.

Sem betur fer er stúlkan mín stór og litríkur persónuleiki sem alltaf kemur niður á fæturna og kallar ekki allt ömmu sína, hefur líklega lært sína lexíu af hörðum heimi og hún á fallegt og innihaldsríkt líf í dag sem ég er ákaflega stolt og þakklát fyrir og hún mun vonandi lifa hamingjusöm til æviloka eins og í ævintýrunum.

En núna ætla ég hinsvegar að tala um mig og þig!

Erum við að standa nógu vel með okkur sjálfum? Erum við að setja mörk fyrir líf okkar? Segjum við stopp við þá sem vilja vaða og valta yfir okkur? Leyfum við dónaskap og ljóta framkomu við okkur? Segjum við skoðun okkar? Leyfum við fólki að segja niðrandi setningar um okkur sjálf og förum í hnút vegna þeirra?

Þessar spurningar og fleiri er okkur nauðsynlegar til aðgæslu dags daglega því að ef við ætlum að geta staðið þétt við bak annarra þurfum við einnig að geta staðið við okkar eigið bak.

Erum við í samskiptum við þá sem minnka okkur, geta ekki samglaðst okkur, lyfta okkur ekki upp og byggja okkur ekki upp heldur frekar rífa niður það sem við erum og gerum?

Ef við getum svarað þessum spurningum jákvætt þá er tími til kominn að staldra við og athuga hvort að við eigum ekki betra og fallegra skilið af okkur sjálfum.

Samkvæmt skilgreiningu Evans (1992) þá eru eftirtalin atriði það sem þú átt rétt á í samskiptum sama af hvaða tagi þau eru. (Þó að þarna sé verið að tala um samskipti á milli maka þá gilda sömu lögmál hvar sem er)

•  Að eiga rétt á velvilja.
•  Að fá tilfinningalegan stuðning.
•  Að hlustað sé á þig og brugðist við óskum þínum með kurteisi.
•  Að fá að hafa eigin skoðanir 
•  Að tilfinningar þínar og upplifanir séu samþykktar og virtar.
•  Að vera beðin/n afsökunar á móðgandi eða særandi ummælum.
•  Að fá hrein og bein svör við spurningum sem varða samskipti ykkar.
•  Að vera laus við ásakanir og umvöndun.
•  Að vera laus við útásetningar og dóma.
•  Að talað sé um störf þín og áhugamál af virðingu.
•  Að fá hvatningu.
•  Að vera laus við hótanir af öllu tagi, tilfinningalegar og líkamlegar.
•  Að vera laus við reiðiköst og bræði.
•  Að sleppa við orð sem gera lítið úr þér.
•  Að vera beðin/n en ekki skipað fyrir.

Og ef við erum að standa með okkur sjálfum þá stoppum við það sem ekki fellur undir þessa skilgreiningu, setjum semsagt mörk inn í okkar daglega líf bæði í vinnu og einkalífi.

Svo stöndum  með okkur, setjum mörk og leyfum engum að meiða okkur á nokkurn hátt og pössum að sama skapi að meiða ekki aðra heldur.

Og ef ykkur vantar aðstoð við að setja mörk þá er ekkert annað en að hafa samband við mig og fá aðstoð mína til þess :)

xoxo

Ykkar Linda