Hefurðu heyrt um froskinn sem breyttist í prins?

Ég sá mynd sem Hugleikur Dagsson hafði teiknað af konu sem stóð yfir manni sem lá í götunni útúrdrukkinn með sprautunálar og flöskur allt í kring um sig, og yfir honum stóð kona í hvítum kirtli sem sagði, "Ég get bjargað honum"

Því miður er það þannig að bæði konur og menn eru oft að eiga við manneskjur sem vonlaust er að muni breytast og láti af sinni eyðileggjandi framkomu en einhverra hluta vegna erum við sum að gefa þeim séns eftir séns á því að breyta sér, líklega er þetta eitthvað skylt Stokkhólmsheilkenninu fræga þar sem við virðumst geta endalaust afsakað skaðandi framkomu og fundið það góða við manneskjur sem sýna af sér mannvonsku, lygar, ofbeldi og svo margt annað sem almennilegt fólk einfaldlega gerir bara ekki.

Í stað þess að standa vörð um okkur sjálf erum við að standa vörð um fullorðna einstaklinga sem svo sannarlega velja í flestum tilfellum að vera eins og þeir eru (nema þar sem alvarlegir geðbrestir valda þessu), því að það er nú svo merkilegt að við sem fullorðnir einstaklingar veljum framkomu okkar og framkvæmdir.

Við afsökum okkur þó með ýmsum hætti eins og með uppeldisaðstæðum til að fegra okkar framkomu en þó er það nú samt einu sinni þannig að við erum að velja öllum stundum - frá morgni til kvölds erum við að velja hugsanir okkar, framkomu og framkvæmdir og höfum í raun enga afsökun nema þá að við séum haldin einhverjum sjúkdómum eins og ég áður sagði sem ræna okkur valfrelsinu.

En nú ætla ég að tala aðeins um okkur konur (en líklega á þetta ekki síður við um menn).

Við konur virðumst ekkert hafa vitkast í gegnum aldirnar og engin furða að til séu ævintýri sem tala um froska sem breytast í prinsa, því að það er það sem við höldum oft að gerist, eða það að froskurinn sem kemur illa fram og sinnir okkur ekki geti breyst við það eitt að koma með fyrirgefningabeiðni númer? hmmm

Ekkert er þó fjarri lagi ef ég tala um fullorðna menn sem hafa haft nokkuð marga áratugi til að lagfæra sig og læra að koma vel fram, og það eru bara alls ekki miklar líkur á því að menn skipti um ham á fullorðinsárunum ef svo má segja. Þeir geta agað sig og breytt venjum, en þú breytir persónuleikanum sjálfum ekki svo glatt né gildunum sem liggja að baki honum.

Wayne Dyer orðar þetta svo skemmtilega þegar hann sagði "þegar þú kreistir appelsínu þá er appelsínusafinn það eina sem kemur frá henni og það er bara ekki nokkur leið að fá neitt annað vegna þess að það er sá safi sem býr innra með henni".

Eins er það með okkur mannfólkið þegar á okkur reynir eða þegar við stöndum frammi fyrir verkefnum lífsins (erum kreist) þá kemur í ljós hvað býr innra með okkur og því miður í flestum þeim tilfellum þar sem við konur erum að gefa froskunum sénsa á því að laga sig erum við búnar að sjá þeirra innri safa oft og mörgum sinnum - en trúum enn að við getum fengið eitthvað annað frá þeim. 

Eins og ég sagði áðan þá minnir þetta helst á Stokkhólmsheilkennið fræga eða þar sem fórnarlambið fer að finna afsakanir fyrir gerandann (Eftir mannrán) og jafnvel bregst illa við þeim sem vilja þeim vel og segja sannleikann um hversu illa sé verið að koma fram við viðkomandi.

En kannski er þetta svona bullandi meðvirkni eða þjóðfélagslegt uppeldi kvenna, hver veit. Það eina sem ég veit er að fólk er eins og það er og við getum ekki breytt einum eða neinum nema okkur sjálfum í ÖLLUM tilfellum svo hættum í Guðsbænum að reyna það því það tekur frá okkur orku, styrk, sjálfsvirði, sjálfstraust og styttir líf okkar og lífsgæði.

Froskarnir breytast einfaldlega sjaldan í prinsa - við getum gleymt því! Það er aðeins í ævintýrunum sem það gerist, og mér þykir leitt að segja ykkur það - en prinsar í froskalíki,Súpermannslíki eða hvað það nú heitir allt saman eru bara til í ævintýrunum en ekki hinum raunverulega heimi og þeir munu bara verða eins og þeir voru skapaðir líkt og við hin - svo gleymdu því að þinn froskur eigi eftir að breytast í prinsinn á hvíta hestinum, það mun líklega bara alls ekki gerast! (Og svo eru ekki til hvítir hestar, bara gráir) Eini sénsinn á breytingu er sá að froskurinn sé búinn að koma auga á sína bresti fyrir alvöru, taki fullkomlega ábyrgð á þeim, fái sér síðan aðstoð við að lagfæra þá og það tekur sko langan tíma og æfingu!

Heilinn okkar er orðinn fullmótaður að mestu og við búin að aðskilja okkur frá uppeldisaðilum svona flest í kringum 25 ára aldurinn, og þá erum við einnig búin að velja okkur lífsveg okkar á svo margan hátt. Einnig erum við búin að byggja upp heimsmynd okkar á svo stóran hátt, mynd sem við framkvæmum svo útfrá (gildi og markmið). Vanlíðan okkar í lífinu er svo líklega að flestu leiti sprottin út frá brotum á þeirri heimsmynd því að við viljum halda í hana óbrotna með öllum þeim ráðum sem við kunnum. Þess vegna er svo erfitt fyrir einhvern að koma og segja okkur að okkar mynd sé kannski bjöguð og skökk þegar við reynum af fremsta megni að láta sem hún sé heil og flekklaus.

En hvað sem öllum heimsmyndum viðvíkur þá skulum við hafa í huga að eina heimsmyndin og eina hegðunarmynstrið sem við getum lagað og breytt er okkar eigið í öllum tilfellum.

Svo förum inn í samböndin okkar með þá fullvissu að það er aðeins í ævintýrunum sem froskarnir breytast í prinsa við koss frá okkur, og veljum bara vel þá sem við tökum með inn í líf okkar og heimsmynd.

þar til næst elskurnar.

xoxo Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

einstaklings og parasamtöl

Markþjálfi, samskiptaráðgjafi, TRM áfallafræði 1 og 2.

[e-mail]

 

 

Þegar kvíðinn heltekur okkur

Um daginn fann ég aftur fyrir gamalli tilfinningu sem ég er nú kannski ekki allt of sátt við að finna fyrir, og hún hreinlega lamaði mig um tíma. Ef ég hefði ekki kunnað aðferðirnar sem hægt er að grípa til í þeim aðstæðum þá er hreinlega ekkert víst að ég væri komin á betri stað, og kannski bara verri ef eitthvað væri.

Þess vegna ákvað ég að deila með ykkur aðferðum þeim sem ég nota sjálf í þessum aðstæðum, því að ég veit að það eru svo margir sem finna fyrir þessari leiðindatilfinningu og vita ekki hvernig þeir geta losnað undan henni.

Það var orðið ansi langt síðan að þessi lamandi tilfinning hafði hertekið mig (ég er ekki að tala um þessa venjulegu kvíðahnúta eða streituhnúta sem við fáum við ákveðin tækifæri eins og við það að fara á svið eða út fyrir þægindarammann) þannig að ég þurfti smá tíma til að ná í skottið á sjálfri mér og nýta þær aðferðir sem ég þó kann, en það náðist. 

En hér kemur aðferð ala Linda við að tækla kvíðann sinn.

Fyrst er mjög nauðsynlegt að athuga hvort að við erum í fight and flight stellingum þegar kvíðinn hellist yfir. Erum við td með kreppta hnefa, tær, hertan maga, axlir upp að haus og fleira sem sem segir okkur að við séum í flóttastellingum. Byrjum svo á því að losa um magavöðvann og réttum úr fingrum og tám, setjum axlir niður og drögum djúpt andann. 

Næst er að samþykkja tilfinninguna (getur verið erfitt) því að hún er bara ein af öllum þeim tilfinningum sem við getum upplifað og er hvorki betri né verri en allar hinar þannig séð, fer allt eftir því hvaða merkingu við gefum henni. Ég hef hinsvegar valið að segja þegar ég finn fyrir henni "aha, þarna ertu greyið mitt- þú mátt alveg koma en ég ætla að láta þig fara og setja aðra skemmtilegri tilfinningu inn í staðinn" - því að ég trúi því að allt sem við förum í mótþróa gegn eða stöndum á móti hefur tilhneigingu til að vaxa og dafna jafnt og það góða sem við einbeitum okkur að.

Síðan eru aðferðir sem ég nota eins og þær að skoða tilfinninguna vel og leika mér aðeins með hana áður en ég hreinlega fer inn í hana og stroka hana út með ímynduðu stóru strokleðri (lol - veit að þetta hljómar kjánalega - en virkar þó) 

Svo getum við tekið okkur niður í smá norm með því að taka athyglina frá tilfinningunni eins og með því að telja allt sem er í herberginu sem við erum stödd í og velja okkur liti sem við ætlum að telja, virkar oft til að ná stjórn í aðstæðunum. 

Hugsun mína þarf ég einnig að taka í gegn þegar ég er á þessum stað og skoða hvað það er  sem er að valda kvíðanum mínum ef ég þá næ því að gera það (þarna þarf stundum aðstoð fagaðila). Það geta verið ýmsar ástæður fyrir kvíðanum og stundum kemur hann vegna ofurálags eins og var í mínu tilfelli og þá er oft erfitt að hertaka hugsanir sínar, en þó er það hægt (það er allt hægt ef við viljum það).

Svo er gott að skoða hvað gengur vel í lífinu, hvað er ég þakklát fyrir, hvað er það versta sem gæti gerst og hvað er það besta sem gæti gerst. Hverju breyti ég með áhyggjum mínum eða þarf ég bara að sætta mig við að ég fái engu breytt, og svo er að hugsa í lausnum en ekki að dvelja í ómöguleikavíddunum. 

Að einfalda lífið er einnig gott að gera þegar staðan er þessi og fækka skylduverkum og álagspunktum ef hægt er. 

Hreyfing, svefn, hugleiðsla og holl fæða er einnig nauðsynlegur partur af því að ná sér á strik og gönguferðir eru möst að mínu mati. Eins þarf þarmaflóran að fá að vera í lagi og bætiefnainntaka góð. Svo er auðvitað nauðsynlegt að láta dekra sig með nuddi eða öðrum heilandi aðferðum með reglulegu millibili og helst sem oftast.

Að hitta fólk, og að vera í návist þeirra sem ég elska er einnig stór þáttur í vellíðan minni. Og fyrir mig er það algjörlega nauðsynlegt að gleðjast, hlæja og gera það sem er skemmtilegt því að það gefur mér orku. 

Ég veit vel að þegar við erum á stað kvíðans er erfitt að hitta fólk og það er svo sannarlega ekki það sem við viljum helst þegar okkur líður sem verst af kvíðanum, því að okkur þykir best á þessum stundum að draga okkur frá og sitja sem fastast ein úti í horni með okkar vondu skaðandi hugsanir.

Það er hinsvegar alveg bannað!

Fjölskyldan og vinirnir skilja alveg ef ég þarf að fara út í horn vegna vanlíðunar og vilja bara vera til staðar fyrir mig, og fólk hefur meiri skilning á kvíða en við gerum okkur oft grein fyrir.

Kvíða sem við ráðum illa við ætti alltaf að meðhöndla, og það er til fullt af hjálparlyfjum sem geta hjálpað á meðan verið er að ná tökum á ástandinu eða þar til að stjórn á hugsununum, tilfinningunum og framkvæmdum næst.

Og þegar öllu er á botninn hvolft þá eru það hugsanir okkar sem helst viðhalda ástandinu þannig að það er mjög nauðsynlegt að komast frá þeim hugsunum sem skaða okkur og setja inn aðrar og betri eða þær sem þjóna vellíðan okkar í lífinu.

Ég vona að þetta pár mitt hjálpi einhverjum til að sjá að kvíða er hægt að hafa hemil á ef réttum aðferðum er beitt eins og með allar aðrar tilfinningar sem við upplifum. En það er engin drive through lausn til - þetta er ferli sem þarf sinn heilunartíma.

Ég bendi þó á að lokum að þú ættir ekki að hika við að leita þér aðstoðar hjá fagfólki ef þessi blessaða leiðindatilfinning hertekur líf þitt og talaðu endilega við lækninn þinn, hann er fyrsti aðilinn sem getur aðstoðað þig og bent þér á farsælar leiðir til endurreisnar og betri líðanar. 

Og eins og ávallt er ég einungis einni tímapöntun í burtu ef þú telur að ég geti aðstoðað þig á þinni lífsins leið.

xoxo

Ykkar Linda 

Linda Baldvinsdóttir

Markjálfi/Samskiptaráðgjafi/TRM áfallafræði.

[e-mail]