Er sambandið þitt í hættu?

Í dag virðist mér það hafa aukist mikið að pör fari út að skemmta sér í sitt hvoru lagi og meira að segja ferðist sjaldan saman, heldur geri þetta allt saman með vinum og vinkonum og ég spyr mig hvers vegna hefur þetta breytst svona? Hver er ástæðan?

Er verið að leita eftir  saklausu frelsi eða er ástæðan sú að það er verið að skapa ómeðvitaða fjarlægð hvort frá öðru eða kannski tékka á því hvort eitthvað bitastæðara sé þarna úti?

„Ég ætla bara að fara út með stelpunum um helgina“ eða „ég ætla að fara á strákakvöld“ og það er ekkert mál eða?

Í fyrstu hljómar þetta allt svo eðlilega og auðvitað eigum við að geta haft okkar eigið líf og notið þess að gera hluti með vinum okkar – líka þegar við erum í sambandi. Fótboltaferðir, golfferðir, stelpuferðir allt er þetta í fínu lagi og eins að hittast í happy hour eða saumaklúbbnum, bókaklúbbnum eða hvað sem er svo sem.

En um djammið gildir svolítið annað lögmál og það eru ákveðnar hættur sem við þurfum að sjá skýrt hvað það varðar sérstaklega ef við viljum skapa djúpt og traust samband sem endist. Því að okkar dásamlega mannlega eðli og  ósýnilegu veiðitilburðirnir eru til staðar hvað sem við höldum annars fram um það.

Það er hluti af mannlegu eðli að leita eftir tengingu, samþykki, kynferðislegri spennu og viðurkenningu jafnvel þó við séum í föstu sambandi.

Við sjáum það í augnasambandi sem og líkamsstöðu sem við notum, eins hvernig við klæðum okkur og hvað við segjum (og segjum ekki) í félagslegum aðstæðum. Þegar við förum út á rólegu kvöldi með vinum þá er alls ekki óalgengt að einhver í hópnum sé að leita eftir spennu og því að fá áhuga frá hinu kyninu hvort sem það er meðvitað eða ekki.

Þegar við erum ein án makans þá opnast smá gluggi sem hægt er að nota til að daðra og kannski gera eitthvað meira sem var kannski alls ekki ætlunin í byrjun kvöldsins. Það gerist ekkert endilega vegna þess að við séum óheiðarleg eða tilbúin til að svíkja maka okkar heldur vegna þess að við erum mannleg.

Þegar ástin er fersk þá er það nú yfirleitt þannig að við viljum bara vera saman í flestu sem við gerum. Og flest okkar þegar við erum í  nýju í ástarsambandi eða þegar tengingin er sterk viljum vera með makanum helst öllum stundum og skapa minningar með honum. Við viljum hlæja saman, dansa saman, ferðast saman og prófa allskonar hluti saman og skapa þannig minningar sem bara við eigum saman.

En ef það fer að verða normið að gera nánast allt í sitt hvoru lagi hvað segir það þá um tenginguna og viljann til að byggja upp gott samband?

Er það raunverulegt frelsi sem við erum að leita eftir þegar við hittum vinina eða erum við að halda hvoru öðru í fjarlægð til að leita að nýjum fiskimiðum?

Það sem við gleymum stundum er að sambandið okkar er val okkar á hverjum degi og er alls ekki sjálfsagt að það sé til staðar til lengdar ef það er í síðustu sætum okkar og ef við snúum okkur ítrekað frá því  í stað þess að nálgast það meira og meira  þá óhjákvæmilega slokknar neistinn hægt og rólega.

Við verðum móttækileg fyrir áhrifum frá spennandi einstaklingum líka þegar við ætlum okkur það ekki ef við erum ekki í einhverjum af fyrstu sætum makans.

Fallegt augnatillit eða hrós frá ókunnugum getur hrært í okkur, sérstaklega ef við erum ekki að fá næga tengingu, nánd eða viðurkenningu heima fyrir. Við verðum ekki ónæm fyrir veiðitilburðum annarra bara af því að við erum í sambandi.  

Svo ég spyr, ertu að hætta sambandinu þínu með og er það orðið nánast aðeins á góðum vinanótum? Eruð þið að fjarlægjast hægt og rólega og er spennan farin? Deitin nánast horfin? Eruð þið hætt að senda eitthvað fallegt til hvers annars? Hvað með gjafir?

Ég hef því miður of oft séð annars ágæt sambönd fara í vaskinn vegna þess að traustið er brotið á djamminu og endað er uppi í rúmi með einhverjum sem alls ekki var ætlunin að enda með í byrjun kvöldsins, og ég veit að td jólaglögg í fyrirtækjum landsins var góður vettvangur fyrir það að fá athyglina sem okkur skorti heima og að endingu sáu fyrirtækin sig knúin til að hætta með þessi jólaboð því að hætta var á því að skilnaður yrði fyrir hátíðirnar vegna hegðunar fólks í makalausu glögginu.

Ástin þarf bæði rými og næringu. Hún þolir alveg að fólk geri hluti í sitt hvoru lagi annað slagið ef tengingin er sterk, sambandið traust og ræktað dags daglega en þegar það er orðið þannig að flest er gert með vinunum en ekki makanum þá er eitthvað þar sem þarf að skoðast vel.

En ef við látum frelsisþránna verða að undankomu frá nánd, trausti og samskiptum – þá erum við ekki að byggja upp samband sem byggt er á kletti (trausti) heldur erum við að byggja það á sandi og fyrsta aldan sem á því sambandshúsi brotnar mun verða til þess að sambandið endar á einhvern hátt sem ekki endilega var ætlunin að gerðist að djamminu loknu.

 

Þar til næst elskurnar,

XOXO

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdottir

Lífsmarkþjálfi og samskiptaráðgjafi

[e-mail]

 

Hvað er raunveruleg karlmennska?

Raunveruleg karlmennska er hugtak sem hefur þróast í gegnum tíðina og hefur mismunandi merkingu fyrir mismunandi fólk og samfélög en í dag er litið á hana sem samansafn af eiginleikum og hegðun sem ekki tengist einungis líkamlegum styrk heldur einnig tilfinningalegu jafnvægi, ábyrgð og virðingu fyrir sjálfum sér og öðrum.

Ef ég gæti gefið uppskrift af því sem nútíminn kallar karlmennsku þá liti hann líklega einhvernvegin svona út:

Að hafa sjálfstraust og trú á eigin getu og að vera óhræddur við að takast á við áskoranir af ýmsu tagi. Að bera ábyrgð á eigin gjörðum og lífi, að sýna virðingu fyrir öðrum óháð kyni, kynþætti, trúarbrögðum eða félagslegri stöðu.

Að sýna tilfinningalegan heiðarleika og geta tjáð tilfinningar sínar opinskátt á fallegan máta. Að geta sett sig í spor annarra og sýna samúð þeim sem þjást. Að vera heiðarlegur við sjálfan sig og aðra.

Að vera stuðningur við vini og fjölskyldu í verki en ekki bara orði og í raun er raunveruleg karlmennska fólgin í því að vera góður réttlátur og traustur maður, en ég held að  þetta eigi svo sem við raunverulega fallega manneskju hvort sem hún er kona, karl eða hvernig sem við skilgreinum okkur - við erum öll menn og sömu gildi ættu að vera höfð í heiðri hvaða kyni sem við tilheyrum.

Því miður finnst mér orðið allt of lítið vera eftir af þeim tilfinningalega heiðarleika sem ég tala um hér að ofan og eins finnst mér virðing við konur vera á undanhaldi ef ég lít á samskipti kynjanna á netinu og eins á ummælum á netinu. 

Að senda typpamyndir á netinu og fara í kynferðislegan daðursleik strax í byrjun samtala á td Tinder segir mér að virðingin fyrir þeim sem spjallað er við er engin, og tilfinningalega virðinguna er sömuleiðis hvergi að finna. Og ég bara spyr mig hvort að þetta væri framkoma sem þessir sömu menn vildu að dætur þeirra fengju þegar þær fara að slá sér upp?

Á minni löngu ævi er ég fyrir löngu búin að læra að karlmenn koma fram við þig á virðingaverðan hátt þegar þeir hafa raunverulegan áhuga á því að kynnast þér og þeir segja mér margir að ef áhuginn er lítill þá nenni þeir ekki að tala við eða gefa af tíma sínum til þess aðila, en hinsvegar ef áhuginn er til staðar þá fær konan engan frið fyrir símtölum og skilaboðum allan daginn og enginn er eins mikill herramaður og maður sem er hrifinn.

Svo hverju getum við búist við að maður sem hefur til að bera raunverulega karlmennsku og er hrifinn komi fram í ástarsambandi? 

Jú hann sýnir konunni virðingu í orðum og gjörðum, bæði í einkalífi og opinberlega.

Hann reynir ekki að niðurlægja konuna eða stjórna henni heldur kemur fram við hana sem jafningja.

Hann leggur sig fram við að kynnast henni betur og spyr um áhugamál hennar og líðan og hvernig dagurinn hennar hafi verið.

Hann man eftir smáatriðunum sem hún deilir með honum og tekur tillit til þeirra í samskiptum sínum við hana.

Hann tekur þátt í lífi hennar á einlægan hátt, bæði með því að styðja hana í hennar verkefnum og með því að deila sínum eigin áskorunum með henni.

Hann er hreinskilinn og vill ekki leika leiki eða villa um fyrir henni.

Hann gerir það sem hann segir að hann muni gera og hann stendur við orð sín.

Hann er opinn um tilfinningar sínar og áhuga, en gefur henni jafnframt svigrúm til að þróa sambandið á sínum hraða.

Hann vill tryggja að henni líði vel og sé örugg í kringum hann án þess að reyna að stjórna henni.

Hann styður hana í því sem hún vill gera í lífinu frekar en að reyna að breyta henni eða stýra.

Hann spyr hana hvernig henni líði og tekur mark á svörum hennar.

Hann virðir mörk hennar bæði andlega og líkamlega, og ýtir ekki á hana til að gera eitthvað sem hún er ekki tilbúin í.

Hann lætur hana ekki efast um áhuga sinn með óljósum skilaboðum eða skorti á viðveru.

Almennt séð kemur maður sem er hrifinn af sinni elsku fram við hana með virðingu, einlægni, og með stöðugleikann að vopni.

Hann vill auðvitað að hún viti að hún sé mikilvæg og tjáir sig reglulega um það.

- og strákar mínir, allt þetta sýnir raunverulega karlmennsku!

þar til næst elskurnar

Xoxo

ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Lífsmarkþjálfi og Samskiptaráðgjafi 

Tímapantanir:linda@manngildi og á Noona.is