Felast töfrar í nánd?

"Allt of oft vanmetum við mátt snertinga, brosa, fallegra orða, eyra sem skilur, heiðarlegra hrósa, eða áhrif örlítillar umhyggju, en hvert og eitt þessara atriða getur stuðlað að bættum lífskjörum  einstaklingsins". -Leo Buscaglia

Til að samskipti okkar gangi nú vel og séu gefandi þarf nánd og traust að vera til staðar ásamt slatta af velvild, jákvæðum hugsunum og kærleika . Þá gildir einu hvort við erum að tala um samskiptin við börnin okkar, maka, foreldra eða vini.

Hlustun er vanmetin og því miður allt of fáir sem kunna virka hlustun. Ég tel þó að mikill skortur sé á því að við hlustum nægilega vel á þá sem við umgöngumst og mörgum misskilningnum mætti forða með því að æfa sig í að hlusta af athygli. Virk hlustun er helst fólgin í því að hlusta án þess að vera að hugsa á sama tíma um viðbrögð okkar við því sem við heyrum og það hvernig við ætlum að verja okkur sjálf gegn því sem sagt er eða hvernig við ætlum að koma með okkar eigin ráð og snilligáfu þar inn í.

Nándina í samskiptum er nauðsynlegt að hafa en hana aukum við helst með tilfinningalegri tjáningu ásamt snertingum og öðrum þeim leiðum sem sýna virðingu, væntumþykju, samlíðan og ást.

Margar rannsóknir sem gerðar hafa verið hafa sýnt framá gildi snertinga í mannlegum samskiptum og ein þeirra sýndi að börn sem ekki fengu snertingar þroskuðust og döfnuðu verr en þau sem fengu reglulega snertingar. Snerting getur t.d. skipt sköpum um það hvort hjónabönd verði farsæl og langlíf að mati þeirra sem rannsakað hafa þessi málefni svo eitthvað sé nefnt, og í parasambandi þurfa aðilarnir að auki að upplifa og sýna að kynferðisleg spenna sé til staðar í samskiptunum með viðeigandi snertingum og kossum.

Þar sem lítið er um snertingar og þar af leiðandi nánd, verða parasambönd að endingu að vinasambandi þar sem kynlöngun og löngun til að halda göngunni áfram hverfur hjá öðrum eða báðum aðilum. Eins og ég nefndi hér að framan þá hafa verið gerðar margar rannsóknir um áhrif snertinga og nándar og ber þeim flestum saman um að tilfinningalegum þörfum mannsins sé ekki fullnægt ef þessi atriði séu ekki til staðar í lífum þeirra. 

Ég man þegar prestur einn hér í Borg benti á að ef gefa ætti gjöf snertinga til þeirra sem væru orðnir einir í lífinu og að helst ætti að gefa þeim gjafabréf í nudd eða annað dekur svo að þeir fengju að einhverju leiti þá snertingu sem nauðsynleg er, og ég trúi að presturinn hafi hitt naglann algjörlega á höfuðið þar.

En hvað samband okkar við börn, tengdabörn og barnabörn varðar, þá gildir held ég að nýta virka hlustun ásamt viðurkenningu og virðingu fyrir einstaklingseðli hvers og eins til að auka gæði samskiptanna, og einu gildir þar hver aldur þeirra er.

Nánd,væntumþykja og samlíðan er það sem æskilegast er að sé til staðar í öllum kærleikssamböndum okkar og best er auðvitað að samskiptin einkennast af kærleika og samstöðu allra sem í þeim kærleikshring eru.

Hvað vini okkar varðar held ég að þar sé mikilvægast að finna fyrir trausti,samlíðan, samstöðu, væntumþykju og umhyggju á báða bóga og fátt er mikilvægara en góðir vinir.

Ég er ein af þeim heppnu sem á marga góða og umhyggjusama vini að og tel það vera eitt mesta ríkidæmi mitt og væri ekki til í að láta þá vináttu fyrir nokkurn pening. En i vinasamböndum okkar eru andlegar snertingar í formi umræðna,leyndarmála, ráðlegginga, skemmtunar og umhyggju algengar og eru það sem gefa okkur nándina sem svo nauðsynleg er. 

En er það ekki merkilegt með okkur mennina að stundum erum við allt of upptekin af okkur sjálfum og okkar eigin egói til að hlusta á þarfir og líðan þeirra sem við viljum eiga góð samskipti við? En uppskeran af því er því miður allt of oft sú að vinátta sem áður skipti miklu máli slitnar, fjarlægð við okkar nánustu myndast, hjónabönd bresta og og svo margt annað gerist sem við viljum þó alls ekki að gerist.

Erum við virkilega tilbúin til þess að láta frá okkur það, og þá sem skipta okkur máli vegna þess að við höfum ekki nennu til að hlusta og bregðast við því sem sagt er eða veita það skjól sem í hlustun, faðmlögum og snertingum felast?

Er ekki bara kominn tími að tengja betur við þá sem við viljum eiga góð og falleg samskipti við og gera með því Lífið að þeim kærleikaríka stað sem við flest þráum svo mikið?

xoxo

Ykkar Linda

 

Er einfalt að treysta?

Við lendum öll í því að vera svikin með einhverjum hætti í heimi hér, en það að velja að treysta mannkyninu og lífinu þrátt fyrir allt er vitsmunaleg ákvörðun.  Ákvörðun sem tekin er og valin vegna þekkingar á breyskleika mannlegs eðlis og samúðar með því, en ekki vegna einfeldni eins og sumir gætu haldið fram. 

En er alltaf svo auðvelt að taka vitsmunalega ákvörðun og treysta þegar búið er að stinga okkur í bakið eða við svikin með einhverjum hætti?

Nei auðvitað er það oft erfitt og stundum eigum við hreinlega ekki að treysta ef það getur skaðað okkur með einhverjum hætti eða rýrt lífsgæði okkar.

Þar sem farið er á bak við okkur af aðilum sem við eigum að geta treyst aftur og aftur ætti að segja okkur að halda okkur frá þeim og passa okkur sjálf.

Því miður veljum við þó stundum að treysta aftur og aftur aðilum sem ekki vilja okkur vel, verðum svo í kjölfarið fyrir sí endurteknum vonbrigðum og svikum.

Þau svik fylla okkur tilfinningum eins og vanmætti, reiði og biturleika sem við göngum svo um með í allt of langan tíma okkur til skaða. Þessar tilfinningar rýra síðan lífsgæði okkar verulega vegna þess að við tökum minni áhættur í lífinu, setjum okkur jafnvel inn í öryggisbox sem hefta það gleðiríka og fallega sem lífið gæti fært okkur ef við bara gætum treyst. 

Það er í raun ekki fyrr en að við gerum okkur grein fyrir því hversu dýrmæt eign það er að hafa traust til lífsins sem við getum tekið þá ákvörðun að treysta þrátt fyrir að hafa upplifað svikin og blekkingarnar. Því að aðeins með traustið að vopni getum við haldið áfram göngunni með opið hjarta í gleði og eftirvæntingu til lífsins og framtíðarinnar.

Það er nefnilega svipað lögmál sem gildir um traust og frelsi, hvorutveggja er einfaldlega svo nauðsynlegt að hafa í farteskinu svo að við getum skapað og lifað lífinu til fulls.

Og enginn er frjáls né nýtur lífsins til fulls sem ekki treystir lífinu til að gefa sér það góða.

Látum Lífið og fólk ekki beygja okkur né gera okkur full af beiskju elskurnar, horfum heldur á það fólk og þær stundir þar sem við getum treyst því að fallega sé fram við okkur komið. .

 

Gleðilegan þjóðhátíðardag elskurnar <3

xoxo

ykkar Linda

Merkimiðar

Við erum stundum svo afar glöð í fullyrðingum okkar og fordómum og afar gjöful á merkimiða bæði til heilu samfélagshópanna og eins einstaklinga sem mega sín einskis gegn þessum "réttlætanlegu" merkimiðum.

Merkimiðum eins og t.d  "allir karlmenn" eru ómögulegir og hafa heilann á vitlausum stað, "allar konur" kunna ekki að keyra og því síður að bakka í stæði, "allir unglingar" eru óalandi og óferjandi. "allir kristnir" eru öfgatrúar og hommahatarar, "allir múslímar" eru hryðjuverkamenn og kvennakúgarar,"allir listamenn eru draumóramenn og latir, "allir auðmenn" eru glæpamenn og þjófar. Eins erum við ósköp dugleg við að gefa merkimiða þeim sem gera eitthvað öðruvísi en við gerum og eru kannski líka öðruvísi en við erum sjálf og það gengur ekki í okkar sjálflæga huga. 

Svona get ég haldið áfram að tína til þær merkingar sem við gefum út alveg hægri vinstri án þess þó að hugsa nokkurn hlut um það hvað við erum í raun að segja eða gera þeim sem merkinguna fá. 

Það eru líklega rúmir sjö milljarðar manna á lífi í heiminum núna, og þar af leiðandi u.þ.b sjö milljarðar sagna í gangi, því að saga okkar allra er ólík og ómögulegt fyrir okkur að skilja aðra menn nema að mjög litlu leiti.

Þó eigum við svo erfitt með að skilja þá einföldu staðreynd að við bara getum ekki skilið aðra til fulls og munum aldrei geta það!

Við eigum svo sem sameiginlega reynslu sum hver, eins og t.d veikindi af ýmsum toga,barnsfæðingar, skilnaði og slíkt, og getum skilið upp að vissu marki hvað aðrir eru að ganga í gegnum þar.

Aðra þætti lífs hans þekkjum við hinsvegar ekki og getum ekki þekkt. Sú saga er margþætt og gerir þessa persónu að því sem hún er í dag. þúsundir brota af einu eða öðru tagi hafa mótað sögu hennar og við erum ekki fær um að dæma lífsveg hennar með nokkrum hætti þar sem við sjáum ekki hvaða brot það voru sem gerðu hana að því sem hún er í dag. Og það verður ekki fyrr en að við getum séð inn í hjarta hennar sem við getum skoðað hversvegna hún framkvæmir eins og hún framkvæmir.

Ég ákvað að skrifa þennan pistil vegna þess að mig langar svo óskaplega til þess að hann verði til þess að við skoðum hvers vegna okkur finnist þörf á að gefa út alla þessa merkimiða sem eru oft eins og gyðingastjörnur Hitlers voru forðum daga fyrir þá sem merktir voru þeim.

Þessar merkingar okkar hafa oft áhrif eins og þau að einstaklingnum finnst hann ekki nógu góður eða vera of lítið eða mikið af einhverju. Þeir einstaklingar sem þetta upplifa fara í kjölfarið oft að fela sig og mynda með sér sjálfsfyrirdæmingu. Og í sumum tilfellum fara þessir einstaklingar að hata einstaklinga, þjóðfélagið eða menninguna sem merkti þá og þá er voðinn vís bæði fyrir þá sjálfa og þá sem í umhverfinu eru.  

Vörum okkur á því að falla í gryfju fullyrðinga og alhæfinga um allt og alla, fordæmum heldur ekki sögur sem við einfaldlega þekkjum aldrei það vel að við séum fær um að dæma þær, en látum þess í stað kærleikann til meðbræðra okkar leiða okkur áfram og ráða ríkjum í hjörtum okkar. Og að endingu elskurnar höfum að leiðarljósi í samskiptum okkar virðinguna fyrir persónu einstaklingsins, menningu, gildum, trú og sögu.

Aðgát í nærveru sálar er okkur alltaf til sóma og það innifelur ofkors í sér að bera virðingu fyrir þeim sjö milljörðum sagna sem byggja þennan heim nú um stundir...

KÆRLEIKUR og VIRÐING er málið elskurnar.

xoxo

Ykkar Linda 

Þær sorgir sem sjaldan er talað um.

Það er margt í lífinu sem getur valdið okkur sorg, en í raun skilyrðum við sorgina nánast einungis við það að missa í dauða þann sem við elskum og tengjumst fjölskylduböndum.

En sorgin býr víða og margt er mannanna bölið og langar mig að minnast á örfá atriði sem við hugsum kannski ekki oft um. 

En-

Að standa frammi fyrir því að missa góðan vin er oft á tíðum mjög erfitt og í raun er eins og hluti af þér sé farinn með honum líkt og þegar náinn ættingi deyr. Allar minningarnar og lífsupplifanirnar sem þið deilduð saman fara með viðkomandi, og kannski enginn sem er lengur til að vitna þær minningar með þér. En það eru fáir sem sýna þér stuðning við fráfall vina þinna og þú glímir yfirleitt við þína sorg í einrúmi.

Þegar fíknatengdir sjúkdómar koma upp í fjölskyldum þá breytist lífið hjá öllum sem tengjast þeim aðilum sem í fíkninni eru og erfitt sorgarferli fer í gang. Sorgarferli sem kannski fáir taka eftir eða tala um (oft á tíðum einnig falið af ættingjum) Brostnar vonir og væntingar fylla sálina á sama tíma og reynt er að breyta ástandinu til betri vegar oft án árangurs. 

Þegar heilabilun eða persónuleikabreyting verður á ástvini vegna sjúkdóms og lyfjagjafa og þeir sem við elskum hverfa inn í heim sem er okkur ekki kunnur veldur það mikilli sorg og kannski ákveðinni höfnunartilfinningu. Að eiga ástvin á lífi sem þó er horfinn í heim þar sem ekki er pláss fyrir okkur er erfiðari en margan grunar og sorgarferlið oft mjög langt.

Skilnaðir og sambandsslit eru vanmetin þegar við tölum um sorgir lífsins en í þeim tilfellum eru ýmist annar eða báðir aðilar að syrgja lífið sem þeir ætluðu sér að eiga og þar sem löng sambúð eða skilnaður á sér stað tekur lífið breytingum á svipaðan hátt og þegar um dauðsfall maka er að ræða. Fáir eru þó til að styðja við viðkomandi nema fyrstu skrefin og algengt að sagt sé við þann sem syrgir að alltaf megi finna annað skip og annað föruneyti og að ekki taki því að syrgja þar sem þetta hafi nú bara verið fyrir bestu. En sá sem syrgir er ekki að sjá skilnaðinn frá þessu sjónarhorni og dregur sig því of inn í skel sína og er þar einn með sorg sína. 

Að geta ekki eignast barn er mjög erfitt að horfast í augu við fyrir all flesta og ekki er er síður erfitt að  standa frammi fyrir fósturmissum. Hvorutveggja mjög vanmetið oft á tíðum sem sorgarferli og gleymist oft að hugsa út í þá kvöl sem þeir einstaklingar sem þetta upplifa ganga í gegnum.

Að lokum langar mig að minnast á sorgarferli sem við tölum heldur ekki mikið um, en það eru tímamótin sem verða stundum hjá okkur í lífinu. Tímamót sem verða gjarnan þegar gömul og dýrmæt hlutverk sem við höfum gegnt í lífinu eru ekki lengur til staðar. Hlutverk sem okkur þóttu svo sjálfgefin eins og vinnan okkar eða barnauppeldið. Breytingar af þessu tagi geta valdið mikilli sorg og í einhverjum tilfellum tilfinningu um tilgangsleysi lífsins og það sem einu sinni var er syrgt og kvíðatilfinning tengist framtíðinni.

En hvers vegna er ég að telja þetta allt saman upp hér?

Jú vegna þess að mig langar til að við séum öll meðvituð um að þeir sem standa í þessum sporum eins og svo mörgum öðrum stöðum sem ég hef ekki pláss til að minnast á í þessum litla pistli mínum þurfa á styrk okkar og stuðningi að halda. 

Eins vona ég að þetta pár mitt verði til þess við gefum okkur meira að náunga okkar og látum okkur umhugað um það sem hann er að ganga í gegnum hverju sinni.  Gefum okkur tíma í erli dagsins til að gefa klapp á öxl, smá spjall, bjóða í mat eða kaffi, ísrúnt og fl. Slíkt getur gefið svo miklu meira til þess sem syrgir en okkur gæti nokkru sinni grunað.

Gamla góða gullna reglan "komdu fram við náunga þinn eins og þú vilt að hann komi fram við þig" á hér sem annarsstaðar ágætlega við.

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

Kynlífspóstar

Ég velti því stundum fyrir mér hvað hafi orðið um virðinguna og siðferði okkar þegar ég skoða algeng netsamskipti kynjanna í dag.

Þegar við gátum farið að fela okkur svona vel á bakvið tölvuskjái hefur ýmislegt farið úrskeiðis þar að mínu mati. 

Ég hef t.d. sjálf oft orðið fyrir því að giftir menn vilji endilega spjalla við mig í netheimum en eru þó fljótir að láta sig hverfa þegar ég spyr hvort að konan þeirra fái ekki að sjá og fylgjast með því sem okkur fer þarna á milli. Ég hef einnig fengið oftar en mig langar að til að muna eftir tilboð um að verða kynlífsleikfang hjá mönnum sem þekkja mig ákkúrat ekki nokkurn skapaðan hlut. Og því miður er það ekki bara ég sem lendi í þessu, við vinkonurnar verðum allar fyrir þessu, giftar jafnt sem ógiftar.

Er þetta smart krakkar?

Hvað í ósköpunum er það sem fær gifta menn til að halda að þeir geti sent ókunnri konu beiðni um spjall á kynlífsnótum? Gera þeir sér enga grein fyrir þeirri óvirðingu sem felst í þessari beiðni bæði við þá konu sem haft er samband við og þá konu sem þeir eru giftir?

Og hvað fær menn til að bjóða uppá kynlíf í pósti án þess að þekkja eða vita nokkurn hlut um aðstæður eða siðferðismörk aðilans sem hann sendir póstana á? (Veit að þetta á við um bæði kynin svosem allt saman þó að ég tali útfrá sjónarhorni kvenna hér)

Eru þetta "markaðslögmálin" sem gilda í dag? Giftir menn og konur sem þurfa spennulosun og ógiftir menn sem þurfa varla að vita hvaða nafn kynlífsleikfangið ber?

Hvað sem þetta flokkast undir þá er víst að þarna vantar virðingu og bara gömlu góðu almennu kurteisina.

Þegar ég hef fengið þessi líka fínu tilboð bendi ég vinsamlega á að kynlífsleikföng eru seld í Adam og Evu (ókeypis auglýsing í mínu boði) en að ég væri a.m.k ekki leikfang fyrir ókunnuga eða gifta menn úti í bæ.

En hvers vegna er þetta svona í dag? Eða hefur þetta kannski alltaf verið svona hjá ákveðnum hópum? Fer bara meira fyrir þessu í dag vegna netheimanna og veraldanna sem dvalið er í þar? 

Ég veit svo sem ekkert hvers vegna þetta er svona, held þó að klám og kynlífsvæðing undanfarinna áratuga eigi þarna hlut að máli. Held einnig að það sé allt of auðvelt að fela sig og láta eftir sér ýmislegt á netinu þar sem  lögmál raunveruleikans gilda ekki.

Allt er þetta þó hluti af væðingu þar sem tilfinningar koma hvergi við sögu og kynin eru hlutgerð (sérstaklega konur). Við vitum flest að hlutir eru til að nota en manneskjur ekki, þannig að þessi hlutgerving veldur því að við sjáum líklega þá sem eru á netinu ekki sem manneskjur af holdi og blóði né með sál og tilfinningar og því þarf ekki að sýna þeim kurteisi né pæla í siðferði gagnvart þeim.

En hvað veit ég svo sem, þetta eru bara mínar pælingar varðandi þetta en ekki stóri sannleikurinn um málið.

Ég held samt að ég hafi rétt fyrir mér með það að við þurfum að skoða betur hvers vegna þetta virðingaleysi er. Kannski þurfum við að kenna börnunum okkar betur strax frá fyrsta degi að bera virðingu fyrir sjálfum sér og hvert öðru í framkomu og orðum á netinu jafnt sem annarstaðar.

Þurfum kannski að gera þeim og okkur sjálfum betri grein fyrir því að manneskjur eru ekki hlutir til notkunar heldur sálir sem þarfnast fagurrar framkomu og kærleika sama hvort sem er á netinu eða annarstaðar.

En núna skal siðapostulinn hætta þessu tuði í bili en bið okkur þó um að skoða betur hvort að svona framkoma hæfi okkur hverju og einu, og bið okkur bara öll um að koma fram við hvert annað af virðingu og kurteisi hvort sem við erum stödd í raunheimum eða netheimum - munum að aðgát skal alltaf hafa í nærveru sálar.  

Gleðilegt sumar elskurnar og takk fyrir veturinn <3

xoxo

Ykkar Linda 

 

Ræktar þú garðinn þinn?

Erum við að rækta garðinn okkar eða erum við of upptekin við að sinna einhverju allt öðru? 

 

Enginn lifir sjálfum sér til lengdar og við flest ef ekki öll þurfum að hafa annan tilgang en þann að hugsa einungis um okkur sjálf svona stundum a.m.k.

 

Oftast tengist þessi tilgangur því að þjóna samferðamönnum okkar með einhverjum hætti.

Við getum einungis speglað okkar innri veröld með öðrum mannverum og aðeins í samskiptum við aðra fáum við að upplifa þjónustulund okkar, tilfinningar og í raun allt það fallega sem við eigum í samskiptagrunni okkar og hjarta. 

 

Ég man þegar ég fór að búa sjálf þá fann önnur amma mín aftur tilgang fyrir líf sitt þó að flestum finnist sá tilgangur kannski ekki stór. Hún bjó á elliheimili bæjarins en lagði það á sig tæplega áttræð að labba hálfan kílómeter einu sinni í viku einungis til þess að koma og baka handa okkur fjölskyldunni og eiga samfélag við okkur. Yfirleitt voru það kleinur sem hún bakaði en stundum voru það lummur eða eitthvað annað gott.

 

Hún fann að hún var velkomin og ég veit að þetta voru gleðistundir í hennar annars tilbreytingalausa lífi. Gaf henni líklega tilgang þegar hún fann að hún var velkomin og tilheyrði okkar litlu fjölskyldueiningu.

 

Mikið er ég þakklát í dag fyrir það að hafa opnað heimili mitt og eldhús svo að hún gæti nýtt kunnáttu sína og fundið sér einhvern tilgang þennan síðasta spöl lífsins. Þetta eru stundir sem mér þykir vænt um að eiga í minningakistunni minni og þær ylja mér.

 

Í dag skil ég einnig hversu mikils virði þessar stundir hafa verið henni og hversu mikið hún síðan missti þegar fjölskylda okkar flutti suður á mölina.

 

 

Ég veit að alveg eins og amma mín þráði samveru við okkur, þá þráum við foreldrar flest að hafa hlutverki að gegna í lífum afkomenda okkar og að finna að við skiptum máli. 

 

Eins trúi ég að afkomendur okkar vilji gjarnan tilheyra og eiga góð og gefandi samskipti við okkur. Ég verð a.m.k að játa að það er fátt sem gleður mig og mitt hjarta meira en þær stundir sem ég á með mínum afkomendum.

 

Bréne Brown einn þekktasti félagsráðgjafi og rannsakandi í félagsvísindum hefur bent á að sú þörf að fá að tilheyra komi mjög sterkt fram í rannsóknum þeim sem hún hefur staðið að á félagsvísindasviði og sé manninum í raun algjör nauðsyn.

 

Í dag er bara allt of margt sem tekur tímann frá foreldrum og börnum. Vinna, nám og félagsstörf taka stundum of mikinn tíma frá þessum nauðsynlegu tengslum sem við þurfum svo sárlega á að halda. Ég veit að flestir þrá að eiga þessa nánd og tengsl og Það bara vantar eitthvað í hjarta okkar flestra þegar þau eru léleg eða engin.

 

Margir finna einnig fyrir vonleysi og sorg gagnvart lífinu þegar þeir hafa engum tilgangi að gegna í lífum þeirra sem hjarta þeirra eiga, og einmannaleiki þess sem stendur einn og óstuddur í lífinu er mikill og nístandi.

 

 

Flestir reyna þó að finna tilgang fyrir líf sitt og fylla það gjarnan af verkefnum og því sem hæfileikar þeirra og áhugasvið segja til um, en ég fullyrði nú samt að ekkert kemur í stað þess að hafa tilgangi að gegna inni í kærleiksríkum samskiptum.

 

Þannig að ég hvet okkur öll til að hafa það í huga að þeir sem við elskum verða ekki endilega alltaf til staðar - ekki víst að morgundagurinn verði þarna svo hægt sé að bæta fyrir samskiptaleysi dagsins í dag.

 

Eða eins og eitt innheimtufyrirtæki segir svo skemmtilega og ég ætla að gera að mínum orðum hér í lokin,

 

"Ekki gera ekki neitt" -  Hringdu- hafðu samband- ræktaðu garðinn þinn á meðan hann er enn til staðar og er þinn.

 

XOXO

 

Ykkar Linda 

Svarti sauðurinn

Ég velti því stundum fyrir mér afhverju næstum hver einasta fjölskylda á sér svartan sauð sem aðrir í fjölskyldunni virðast hafa skotleyfi á í tíma og ótíma. Ég hef svo víða séð að þessir svörtu sauðir eiga ekki séns á því að rísa upp úr öskustónni eða þessu hlutverki. Þetta hefur fengið mig til að hugsa, afhverju vilja þeir sem ættu að elska þig halda þér í svona ljótu og niðurbrjótandi hlutverki?

Svartir sauðir þekkjast ekki bara í fjölskyldum heldur eru þeir einnig í raun allstaðar þar sem hópar manna koma saman og fólk kynnist vel.

En þessi mynd hér til vinstri segir í raun allt sem mig langar að segja um þetta mál.

Mín reynsla og skoðun er nefnilega einfaldlega sú að þeir sem þurfa mest að halda svörtu sauðunum á sínum stað eru þeir sem hafa einfaldlega litað sinn feld hvítan, en undir niðri leynist sá svarti.

Innan fjölskyldna og samfélaga sem þurfa að hafa allt í svarthvítum reglum eru það yfirleitt þeir sem eiga erfiðast með að hafa stjórn á sjálfum sér sem ströngustu reglurnar vilja hafa, og vilja yfirleitt láta sem þeir séu svo hvítþvegnir að það sé ekki hægt að blaka við þeim. Þeir njóta þess að stjórna öðrum í áttina að því sem þeir svo gjarnan vildu vera sjálfir, og hefja sig oft upp með þeim hætti. Eins eru sumir þeirra með svo brotna sjálfsmynd að þeir geta ekki elskað sjálfa sig, og þá er svo gott að láta öðrum líða illa með sinn persónuleika og gjörðir.

Ég hef oft séð fólk sem er að berja fólk með ráðum og reglum sem það ætti frekar að setja á sjálft sig en aðra, og hef séð þetta sama fólk útskúfa persónum sem eru ekki "nógu góðar". Þetta tvöfalda siðgæði er það sem rústar öllum eðlilegum samskiptum og einstaklingum sem brotna undan ágangi þessara ofbeldisseggja.

Já ég segi ofbeldisseggja, því að þeir sem gera lítið úr þér, lemja þig sífellt fyrir það að þú sért ekki "nóg" af einhverju eða "of" mikið af einhverju eru einfaldlega ofbeldismenn.

Kærleikurinn hefur ekki þá birtingamynd að gera lítið úr þér, láta þér líða illa með hver þú ert, hvað þú hefur gert, hverra manna þú ert, og kærleikurinn veit líka að allir menn eru svarblettóttir undir hvítri gærunni sem þeir setja upp. En þeir lituðu kunna að oft að fela sig, og verk þeirra eru síst skárri en þau sem svarti sauðurinn hefur uppi á borðum hjá sér, en þeir hvítlituðu halda haus á meðan enginn sér undir hvítan feldinn.

Kærleikurinn hins vegar byggir upp, bendir á sérstöðu og kosti einstaklingsins, lætur sig varða um afdrif hans og er tilbúinn til að styðja við allt það fallega sem hann langar að vera og gera við líf sitt. En sá sem ekki á þennan kærleika til sjálfs síns er ekki fær um að gefa hann af sér. Þess vegna er þetta oft svona erfitt.

Hringrásin hefur nefnilega verið sú að kynslóð eftir kynslóð hefur fólk verið barið niður og brennimerkt fyrir það sem það er eða ekki er. Stundum finnst mér að að þetta sé orðið að kúltúr hjá okkur sem enginn sér neitt athugavert við. Hinsvegar hefur þessi "kúltúr" skapað af sér ógrynni af manneskjum sem líta sig smáum augum eða upphefja sig með hroka í stað sjálfsvirðingar og heilbrigðs sjálfstrausts.

Lærum að elska okkur sjálf og sleppum því að upphefja og hvítþvo okkur í vanmætti okkar. Það er í lagi að gera mistök og vera ekki fullkominn.

Svo hættum að nota "svörtu sauðina" sem einfaldlega kunna ekki að fela sig sem boxpúða svo að okkur geti liðið betur með bullið í okkur sjálfum.

Make love- not war.

xoxo

Ykkar Linda 

Í tilefni Valentínusardagsins

Í dag er dagur elskenda eða kannski bara kærleikans svona yfirleitt.

Og af því tilefni langar mig að þýða texta sem mér finnst gott að gefa þeim sem eiga kærleika minn með einum eða öðrum hætti (já þið sem lesið párið mitt eigið stað þar)

Þýðing mín á þessum kærleiksríka spekitexta er afar lausleg og ekki hægt að þýða svo vel sé á okkar ylhýra. Ég vona þó að mér verði fyrirgefið það svona í tilefni dagsins og þeirrar fallegu hugsun sem á bak við liggur, en textinn er svona:

"Ég vona að þú hættir aldrei að undrast á tilverunni.

Ég vona að þú eigir alltaf nóg af öllu en seilist þó alltaf áfram í átt að draumum þínum.

Mættir þú aldrei telja einn einasta andadrátt sjálfgefinn.

Ég vona að Guð gefi að þú hafir alltaf ást í lífi þínu.

Ég vona að þú finnir þig enn smáan þegar þú horfir til hafs.

Og ég óska þér þess að alltaf opnist nýjar dyr þegar einar lokast.

Lofaðu mér því að gefa örlögunum alltaf tækifæri.

Og þegar þú getur valið á milli þess að sitja hjá eða dansa

Þá vona ég að þú dansir

Ég vona að þú hræðist ekki fjöllin sem í fjarska eru.

Veljir aldrei þá leið sem minnstu mótstöðu hefur.

Að lifa til fulls krefst þess að við tökum áhættur, en þær eru þess virði að taka.

Það geta reynst mistök að elska en ástin er alltaf þeirra virði.

Ekki láta forhert hjörtu skilja þig eftir í sárum.

Og hugsaðu þig vel um áður en þú selur sannfæringu þína.

Gefðu himninum meira en eitt smátt augnatillit. 

Og þegar þú færð tækifæri á því að velja á milli þess að sitja hjá eða dansa,

Þá vona ég að þú dansir!"

-T.S, M.S

Óska ykkur kærleika og glimmerstunda í dag elskurnar og óska ykkur einnig þess að þið veljið alltaf að njóta lífsins og tilverunnar í eintómum kærleika til ykkar sjálfra og annarra (og þið sem fáið ekki blóm, kaupið þau bara sjálf til að sýna ykkur sjálfum kærleika)

xoxo

Ykkar Linda

 

Er ástin hættuleg?

Hvað þýðir það í raun að vera ástfanginn og hvað er það sem kveikir þessa tilfinningu í brjósti okkar? Og hversu hættuleg er þessi tilfinning? Vísindi dagsins í dag segja að ástin kveiki á framleiðslu ákveðinna boðefna og sagnir fortíðar segja að við verðum hálf geðveik í því boðefnaástandi, þannig að kannski er hún meinholl en á sama tíma hættuleg geðheilsunni, eða hvað?

Ég held að það sé algengt að einstaklingar sem koma úr brotnum samböndum eigi erfitt með að leyfa sér að upplifa að fullu þessa sterku ástartilfinningu, að sleppa tökum á óttanum og fara inn í sakleysið sem var til staðar þegar þeir voru yngri og óbrenndir.

Eftir skipsbrot lífsins og ástarinnar erum við mörg á varðbergi, hleypum fólki ekki svo glatt að okkur. Erum hrædd við höfnunina, traustið, skuldbindinguna, hjartasárin og berum einnig fortíð á bakinu sem okkur finnst stundum ekki gott að bera inn í ný sambönd. Við skoðum hvert annað með gleraugum vantraustsins í upphafi sambanda og reiknum alveg eins með því að ástin bregðist okkur enn á ný.

Engu að síður tökum við flest sem betur fer áhættuna aftur og aftur á því að elska þó að allt gæti farið illa. Tökum sénsinn á því að enn eitt örið gæti bæst við safnið á litla hjartanu okkar.

En með styrknum sem leynist einhverstaðar í innstu skúmaskotum sálarinnar förum við af stað, stígum inn í óttann og vonum það besta 7, 9, 13 !

Þegar stigið er inn í óttann sem skapast á viðkvæmum fyrstu stigum ástarsambanda veldur ástin oft kvíða og streitu í stað ánægju og hamingju, en það er líklega vegna þess að sjaldan eða aldrei erum við viðkvæmari en akkúrat á þessum stað. Á þessum viðkvæma stað opnum við hjarta okkar og líf upp á gátt fyrir annarri mannveru sem við vonumst svo innilega til að vefji okkur í bómull væntumþykju, virðingar og ástar. Vonum semsagt að hún annist okkur og næri, en særi okkur ekki né græti.

Sorgin sem skapast hinsvegar þegar ekkert verður úr að sambandið fái að þróast og verða fullvaxta er annar kapítuli útaf fyrir sig. Sú sorg sem við það skapast veldur því hjá mörgum að þeir loka á möguleikana á næsta ástarsambandi og sumir velja að loka á allar slíkar ástartilfinningar, skella einfaldlega í lás og brynja hjartað - lok lok og læs. 

Flest forn menningarsamfélög  eiga í fórum sínum sagnir um afleiðingar ástarinnar og í gamalli Arabískri sögu var sagt að þegar þú verður ástfanginn stelur ástmögur þinn lifrinni þinni. Kínversk börn voru einnig hrædd með þeim orðum að ástin stæli úr þeim hjartanu. Rómantísk ást var víða talin dimm og hættuleg ásamt því að hún gat auðveldlega stolið frá þér vitinu og brotið þig niður. Sá ástfangni var talinn líklegur til að fremja allskonar órökrétt athæfi í ástarvímunni og ástin átti líka að skilja eftir sig tómarúm í lífsvefnum samkvæmt einni sögninni.

Ekki hljómar þetta nú vel allt saman.

Það er nú líklega svolítið þannig að við missum vitið lítillega þegar þessi tilfinning verður á vegi okkar, og við sjáum ekki nokkurn galla á ástarviðhenginu. Erum einfaldlega hugsandi um það viðhengi öllum stundum, erum tilbúin til að vaða eld og brennistein bara til þess að eiga saman sælustundir með því, og erum aldrei viðkvæmari fyrir sárum hjartans en akkúrat þarna.

Fegurð ástarinnar er hvergi samt eins sýnileg og á þessum fyrstu metrum sambandsins og fínir þræðir viðkvæmninnar þola lítið álag. En á sama tíma er auðmýktin og fegurð ástarorkunnar allsráðandi. Við viljum allt fyrir þennan elskaða aðila gera og fagur óskilyrtur kærleikurinn sprettur þarna fram í sinni fallegustu mynd og gefur frá sér einhvern himneskan ljóma sem erfitt er að leyna.

Við verðum gjafmild á veraldlega, andlega og líkamlega þætti lífs okkar og við berum velferð hins elskaða fyrir brjósti í einu og öllu. Við gleymum okkar eigin egói um stund, en ættum þó aldrei gleyma að hafa mörkin okkar á hreinu og ganga ekki yfir þau hversu erfitt sem það getur reynst þegar við erum undir þessum galdri.

Og hvað sem öllum ótta og hraksögnum líður þá er það nú samt einu sinni þannig að við viljum elska og vera elskuð, og fátt er það sem kemur í staðinn fyrir þá fallegu tilfinningu sem breiðist um í hjarta okkar þegar við sleppum tökunum og leyfum ástinni að taka völdin.

Svo hefur hún víst margar góðar aukaverkanir sem vísindi dagsins í dag hafa sannað með stórum og miklum rannsóknum og vitað er að boðefnaframleiðsla góðra ástarboðefna er betri en flestar aðrar vímur sem við getum upplifað.

Víma þessi getur enst allt að 2 árum segja þeir, en eftir það dvínar hún og þá er hin raunverulega tenging og ást á milli aðilanna orðin nægjanlega styrk og öflug til að taka sambandið áfram á ástar og vinanótum ef allt er eins og það á að vera.

Ein besta aukaverkun ástarinnar er þó líklega sú að við lifum jafnvel lengur vegna hennar, erum einnig mun heilbrigðari ef við erum í góðum og fallegum samböndum.

Það er semsagt einnig til mikils að vinna.

Og að mínu mati er yndislegt að hafa við hlið sér vitni að lífinu, í raun alveg ómetanlegt. Að hafa aðila við hlið sér sem tekur þátt í litlum sem stórum viðburðum í lífinu með manni og gerir það einungis vegna ástar sinnar er líklega ein stærsta gjöf sem lífið getur gefið nokkrum einstaklingi og ég vona svo sannarlega  að ég eigi eftir að upplifa það aftur einn daginn 

Svo látum það bara eftir okkur að elska af öllu hjarta og allri sálu ef við erum svo heppin að ástin banki uppá hjá okkur og bjóði okkur upp í darraðardansinn sem henni fylgir.  

Öryggi lífsins og ástarinnar hefur svo sem aldrei verið til staðar og okkur hefur aldrei verið lofað dansi án feilspora, og því sé ég ekki eina einustu ástæðu fyrir því að við sleppum því að taka sénsinn á ástinni í allri sinni mynd aftur og aftur ef þess gerist þörf. 

Stígum bara varlega út á dansgólfið með sterka von í brjósti um að nú takist þetta og höfum í farteskinu fullvissu þess sem veit að ástin í sinni tærustu mynd er alltaf þess virði að taka séns á - því að ástin læknar öll sár - ef hún bregst ekki 

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

 

Þetta verður allt í lagi- áramótaannáll

Uppgjör og breytingar af ýmsu tagi hafa átt sér stað í mínu lífi þetta ár sem nú er að hverfa í aldanna skaut og líklega hefur það einnig verið þannig hjá ykkur mörgum.

Sorg, áhyggjur, stöðnun og erfiðleikar af ýmsu tagi hafa bankað uppá hjá mér þetta blessaða ár, og allt þetta hefur kennt mér að nýta betur það sem ég kann og kenni öðrum, líklega betur en oft áður. Það hefur einnig kennt mér að meta betur það góða sem þó er til staðar í lífi mínu.

Ég hef þurft að hafa fyrir því að halda hugsunum mínum jákvæðum og að halda í ró mína. Hef einnig þurft að passa mig á því að gefast ekki upp en þess í stað einbeitt mér við að treysta Guði og efla von mína.

Ég hef skrifað mig inn í gleðina og hef búið til gæða og glimmerstundir sem hafa eflt hamingju mína þrátt fyrir aðstæður en ekki vegna þess að aðstæður hafi verið svo góðar oft.

Ég hef skoðað sjálfa mig betur og lært betur að meta það hver ég er og fyrir hverju ég stend.

Ég hef misst fólk sem skipti mig máli út úr lífi mínu á þessu ári og það hefur valdið mér sorg og vanlíðan en ég hef valið að meta minningarnar meira en sorgina og gleðja mig við þær.

Ég hef verið svikin og fólk hefur valdið mér vonbrigðum á árinu, en ég hef fyrir löngu lært að það fyrirgefa og bið því fólki einfaldlega blessunar (það er svo gott að leysa málið þannig finnst mér).

Ekki vegna þess að mér geti ekki liðið illa og verið sár, heldur vegna þess að ég veit að oft kann fólk ekki betur og kannski ætlaði það ekki að vera mér vont. Og svo er fyrirgefningin líka bara svo góð fyrir mitt sálartetur svo að ég leyfi nú eigingirninni aðeins að komast að.

Þetta þýðir ekki þó alls ekki að ég láti allt yfir mig ganga!  Ég hef stundum valið að hafa ekki fólk inni í mínu lífi sem ég tel að geti verið mér skaðlegt með einhverjum hætti jafnvel þó að mér þyki vænt um það. Við ættum aldrei að láta bjóða okkur ljóta framkomu eða ofbeldi, hvorki í orði né á borði.

Ég hef lært að sýna þrautseigju og æðruleysi þetta ár sem aldrei fyrr og hef þurft að finna leiðir og lausnir þar sem þær hafa ekki verið svo auðsæjar oft.

Ég hef einnig lært betur en nokkru sinni fyrr að hlusta á innsæi mitt og efla það til muna. Því að það er einfaldlega þannig að við eigum þetta innbyggða GPS tæki sem sýnir okkur réttu leiðirnar og lausnirnar. Oft poppa upp litlar hugarmyndir eða jafnvel persónur í huga okkar sem verið er að benda okkur á. Hlustum á þessar hugarmyndir og rödd hjartna okkar, það reynist oft happadrjúgt.

Þannig að þegar ég set þetta svona niður á blað sé ég að líklega hefur þetta verið afar gott og lærdómsríkt ár eftir allt saman, líklega verið á við mastersklassa gráðu sem ég vona að ég hefi náð með sóma. 

Og þegar allt kemur til alls eru það ekki fyrirhafnarlausu stundirnar sem skapa okkur sem þær dásamlegu persónur sem við erum, heldur þær erfiðu sem kenna okkur að meta hversu ljúft og gleðiríkt lífið er þegar vel gengur (eftir regnið skín sólin sem aldrei fyrr).

Ég óska ykkur elskurnar og bið að árið 2017 verið ykkur gott og glimmerríkt og munið -  

þetta verður allt í lagi allt saman, lífið sér fyrir okkur með einum eða öðrum hætti eins og alltaf þó að lífsstormarnir geysi stundum! 

 

Sjáumst á næsta ári

Ykkar 

Linda