Hugleiðingar Lindu: Ég nenni ekki lengur...

Að þóknast öðrum...

Með aldrinum og þroskanum breytumst við, verðum vonandi vitrari, ef ekki hreinlega bara tindrandi af visku og þekkingu á mannlífinu og eðli þess. Fyrir utan það að líklega gerir viskan það að verkum að okkur verður nokk sama hvað öðrum finnst um lífsgönguna okkar og framkvæmdir .

Las góða yfirlýsingu frá ekki ómerkari manneskju en Meryl Streep um daginn. Þar segist hún vera búin að missa þolinmæðina gagnvart ýmsum hlutum.

Þegar ég las þetta, fann ég að ég var afar sammála henni um margt af því sem hún þuldi þarna uppúr sér. Ég var td afar sammála henni um það að í dag langar mig hreinlega afskaplega lítið til að umgangast fólk sem virðist hafa það eitt að markmiði að særa mig eða láta mér líða illa með einum eða öðrum hætti...í dag hef ég afar lítinn áhuga á því að reyna að þóknast þeim hinum sömu, eða að vera að reyna að vekja áhuga þeirra á persónuleika mínum. Gæti ekki staðið meira á sama um álit þeirra og dóma.

Ég hef líka takmarkaðan áhuga á því að vera sífellt að sýna kærleika minn þeim sem ekkert vilja með hann hafa, eða jafnvel stíga á hann. Það meiðir mig bara.

En þeim sem vilja þiggja velvilja minn, kærleika og vináttu gef ég fúslega allt það sem ég hef uppá að bjóða í þeim efnum.

Í dag nenni ég ekki að vera neitt annað en ég sjálf eins og ég er, reyni hvern dag að lifa af heilindum ( tekst það ekki alltaf, en verð betri og betri með hverjum deginum) Nenni ekki að láta stjórna mér, skoðunum mínum, lífsviðhorfum eða öðru. Á mitt líf sjálf.

Hafi einhver út á það að setja, er það bara þannig, og kemur mér í raun lítið við.

Ég á erfitt með að umbera fordómafullt fólk sem sífellt þarf að hafa skoðun á því hvernig aðrir eigi að haga sér eða vera.

Ég einfaldlega elska lífið í öllum þess regnbogans litum, alla sköpun Guðs míns...Finnst lífið eins og það er bara brill.

Vinir eru nauðsynlegir sálinni, og þeir mega vera í öllum litum og af öllum gerðum, en sérlega hollir eru þeir sem styðja við mann á lífsgöngunni með hvatningu, hrósi, kærleika, víðsýni, dómhörkuleysi og umönnun. Þessir vinir eru bráðhollir fyrir allan peninginn. Og þar er ég heppið stelpuskott, því ég hef slatta af svona vinum í kringum mig.

Allt þetta sem ég hef talið hér upp og hugleiddi með sjálfri mér, finnst mér vera hluti af þeirri visku sem ég hef öðlast með árunum. Og þetta er sú viska sem nýtist mér alla daga afar vel á lífsgöngunni.

Þegar okkur er orðið nokk sama um það hvað náunginn hefur um okkur að segja, þá gerast kraftaverkin. Við förum að láta lífið rætast, og sækjumst eftir því sem okkur hefur alltaf dreymt um.

Og hvað getur verið dásamlegra en að eiga líf fullt af gleði, tilgangi, ástríðu og glimmeri?

Xoxo

Þar til næst elskurnar,

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Fordómar

 

Fordómar

Um daginn varð ég fyrir fordómum vegna þess að ég er trúaður einstaklingur. Ég er yfirleitt talin afar umburðalynd trúarlega séð, og hef ekki áður lent í þessari aðstöðu. En einu sinni verður víst allt fyrst.

Ég varð afar sár, fannst ég dæmd að ósekju og fannst fáfræði dómarans afar mikil.

Ég upplifði líklega það sama og aðrir hafa upplifað sem tilheyra minnihlutahópum af ýmsu tagi. Vanmátt minn gagnvart fyrirdæmingu sem byggð var á algjöru þekkingaleysi og fyrirfram mynduðum skoðunum þess sem dæmdi.

Sárt og ljótt að verða fyrir sliku.

En þetta atvik fékk mig til að hugleiða baksvið fordóma okkar svona almennt.

Það er vont að fá dóm fyrir að vera sá sem þú ert, að skoðanir þínar séu ekki taldar jafn réttháar annarra, að vera ekki nóg eða of mikið af einhverju fyrir smekk samferðafólksins. 

Það er einfaldlega vont þegar samfélagið setur þig í ruslflokk vegna skoðana þinna og trúarafstöðu.

Þetta á enginn að þurfa að upplifa.

Hvað er það sem fer í gang í huga okkar þegar við teljum okkur hafa leyfi til að dæma skoðanir, trú, litarhátt, kynhneigð eða annað? Hvað fær okkur á þann stað að gera lítið úr öðru fólki og niðurlægja það?

Mín niðurstaða er að í langflestum tilfellum er það vanþekking og hræðsla við það sem við þekkjum ekki sem fær okkur til að bregðast við með fordómum. Ramminn okkar óttast allt sem við þekkjum illa og allt sem er ógnun við það þjóðskipulag það sem við þekkjum. Rannsóknir á þessu sviði sýna fram á að fordóma sé frekar að finna hjá einstaklingum hafa lágt sjálfsmat, eru óöruggir með sjálfan sig og eru bitrir og vonsviknir með lífið.

 

Ég hef fundið það hjá sjálfri mér í einn eða annan tíma að ég á til fordóma (fyrirfram gerða dóma) í mínum hugarfylgsnum, en sem betur fer verða þeir færri og færri með árunum. Ég held að ég hafi lært það á langri leið að öll erum við hér vegna réttar okkar til verunnar hér, og til þess að fá að vera við sjálf.

Við réðum ekki fæðingastað okkar, litarhætti okkar, hvaða fjölskyldu við tilheyrum og svona má lengi telja.

En það sem stendur uppúr hugsunum mínum um þessi mál er einfaldlega það að öll viljum við láta bera virðingu fyrir okkur og okkar skoðunum og gildum.

Við viljum mjög ógjarnan fá á okkur límdar gyðingastjörnur hér og þar vegna þess eins að við pössum ekki inn í trúarkerfi og skoðanir annarra um það hvernig heimurinn á að vera.

Ég hugsa að heimur okkar væri aðeins betri og fallegri ef við gætum lært að elska og umfaðma hvert annað. Leyfðum öðrum að hafa sínar skoðanir án þess að stimpla þá fyrir þær. Slepptum því  að dæma endalaust hluti sem við höfum takmarkaðan skilning og þekkingu á.

Pössum okkur á því að falla ekki í þá gryfju fáfræðinnar að dæma án þess að hafa skilning og þekkingu á því sem við erum að dæma. Kynnum okkur málefnin sjálf og fellum síðan dóma okkar útfrá því ef okkur þykir þörf á því.

Það er gott máltækið sem hljómar eitthvað á þennan veg;

 „ekki dæma án þess að hafa gengið mílu í skóm þess sem þú ert að dæma“

Ekkert okkar þekkir sögu annarra til fulls og við vitum ekki hvaðan þeir koma.

Ég hef kynnst því í starfi mínu sem ráðgjafi að afar margir ganga um með skömm í hjarta sínu og sögur sem þeim finnst ekki gott að tala um eða viðurkenna. Sögur sem draga úr sjálfsmati og sjálfstrausti viðkomandi.  Við erum öll breisk. bregðumst öðrum, erum eigingjörn, samhygðarlaus og hugum að hag okkar sjálfra umfram annarra á stundum.

Við höfum ólíkar skoðanir sem myndast hafa í gegnum árin útfrá umhverfi okkar og reynslu. Ekkert okkar hefur sömu sögu að segja, þannig að við höfum ekki forsendur til þess að dæma einn né neinn.

Höfum í huga máltækið sem segir að „aðgát skuli hafa í nærveru sálar“ elskurnar, og gerum okkar besta til að byggja aðra upp, finna það sem prýðir þá.  Sleppum því að rífa þá niður,

Mín trú er að þannig byggjum við betri heim, heim sem okkur líður öllum vel í...

Þar til næst

Xoxo

Ykkar Linda

 

Enga fordóma

Hugleiðingar Lindu: Þannig týnist tíminn

Þegar ég lít til baka á líf mitt finnst mér ég því miður stundum hafa týnt hluta af þeim dýrmæta tíma sem mér var úthlutað hér á þessari jörðu...

 

En hvernig í ósköpunum fór ég að því að glopra tímanum svona?

Líklega var ég of upptekin af lífsgæðakapphlaupi, skúringum, þvotti, afþurrkun og því að vera eitthvað annað en ég er..

Það fór hellingur af mínum tíma í það að pæla í því hvað aðrir héldu um mig, og það sem ég væri að gera. Hverja ég væri að umgangast, hvort ég væri að borga skuldirnar mínar, ala börnin mín rétt upp, gæfi þeim það sem þau þörfnuðust og svo framvegis...þvílíkt bull...

Ef ég hefði nú bara vitað þá hversu sjálfhverf við erum í eðli okkar og hversu lítið í raun við erum að hugsa um aðra yfirleitt og þess heldur hvað þeir eru að framkvæma...

Eigum víst nóg með okkur og okkar líf í flestum tilfellum...

Það skemmtilega við þetta er líka það, að þeir sem eru að njóta lífsins eru bara ekkert að pæla í því sem ég er að gera..

En þeir sem eiga við erfiðleika og biturleika að stríða í sínum eigin lífum gera það hins vegar...

Og ég ætti auðvitað bara að senda bæn og blessun til þeirra, og halda síðan áfram að lifa mínu lífi á minn hátt...

En gerði ég þetta þannig?

Nei ég velti mér í mörg ár upp úr því hvað aðrir segðu um mig... en það er breytt í dag...

Mikið óskaplega sé ég samt eftir þeim tíma sem ég týndi á þennan hátt í stað þess að vera að njóta þess að vera hér og nú...að njóta lífsins og allra þeirra gæða sem það býður uppá..

Ég fer eiginlega í rusl við það að hugsa til þess hvernig ég týndi dýrmæta tímanum mínum...

Allt það sem ég hefði getað gert í stað þess að þurrka af dauðum hlutum og skúra parketið, jafnvel mörgum sinnum á dag...

Öll brosin sem ég hefði getað fengið frá börnunum mínum, allir göngutúrarnir og leikirnir sem við hefðum  fengið...

Allar stundirnar sem ég hefði getað notað til að horfa upp í himininn, eða sitja í fjörunni og fleyta kellingar. Ég hefði getað eygt að mér ferska íslenska loftið mun oftar.

Skemmtilegu stundirnar sem ég hefði getað átt með vinum í kaffispjalli eða yfir einu rauðvínsstaupi og góðri steik...

Allar bækurnar sem ég hefði getað lesið. og allar rólegu stundirnar þar sem ég hefði getað horfið inn í heim country tónlistarinnar minnar...

Og að hugsa sér allar kærleiksstundirnar sem ég hefði getað átt...úffff...þær eru það dýrmætasta sem tapaðist !

Svona gæti ég haldið endalaust áfram að telja upp hvernig ég týndi tímanum mínum, en þess í stað ætla ég bara að segja TAKK ! Takk fyrir að eiga þó enn tíma sem ég get notað í að búa til gæðastundir og gleði.

Í dag týni ég ekki tímanum mínum, en nýt þess af öllu hjarta að vera hér og hreinlega elska það.

Að  vera ég sjálf eins skrýtin og ég get nú verið...Sem er í fínu lagi, ég er nákvæmlega eins og mér var ætlað að vera... :)

Í dag elska ég að eiga gæðastundir með börnunum mínum fullorðnu, og ekki síður barnabörnunum. Borða með góðum vinum, hlæja, skapa eitthvað skemmtilegt, lofa minn Guð og elska hans sköpun. Njóta hennar í botn...Það er lífið og hamingjan fyrir mér.

Ég ætla líka rétt að vona að ég fái margar stundir í viðbót til að njóta veru minnar hér og varðveita þann tíma sem mér er úthlutað. Vona að ég beri gæfu til að týna honum nú ekki í einskisvert hugsanastreð og hlutverkaleiki til að halda öðrum góðum...

 

Njótið tímans sem þið fáið til úthlutunar elskurnar og passið að týna honum ekki ...

Hann er svo óendanlega dýrmætur, og þar að auki er alls ekki nóg framboð af honum!...

Lifum, njótum og elskum <3

Þar til næst 

Xoxo

Ykkar Linda