Hugleiðingar Lindu: Eitruð samskipti

Lífið er allt of dýrmætt til að við bjóðum okkur uppá það að vera í félagsskap við neikvætt og eyðileggjandi fólk. Ég fann á netinu lýsingu á þessum týpum sem við ættum að takmarka eins mikið og við getum umgengni við, og studdist við þá lýsingu að litlu leiti (crosswalk.com).

Það er nauðsynlegt að halda sig frá eftirfarandi einkennum í fari fólks ef við viljum halda geðheilsu okkar í lagi, ég tala nú ekki um í þessari veðráttu sem búin er að vera hér í vetur! :)

Kannski erum við líka pínulítið að sjá okkur sjálf í þessari upptalningu sem ég ætla að setja hér fyrir neðan, og ef svo er...tjaa...er þá ekki kominn tíl að sniðla sig til og líta á björtu hliðar lífsins once again?

En hér koma lýsingar á nokkrum týpum sem við ættum að halda okkur frá ef við mögulega getum það. 

Sá stjórnsami - :Þessi er snillingur í því að stjórna og stýra með takkaýtingum og poti. Hann vill stjórna öllum í kringum sig. Þessi fylgist með þér eins og hrægammur og bíður eftir því að finna hjá þér mistök eða galla. Það fer allt í gegnum smásjá hjá honum, allt niður í smæstu atriði. Hann á erfitt með að sleppa tökunum, þannig að hann þarf að setja þig í sínar helgreipar og neitar að sleppa. Líklega muntu kafna fyrir rest ef þú kemur þér ekki í burtu, því að þessi mun aldrei láta af stjórnun sinni.

Árásarmaðurinn- Þessi er mjög þurfandi karakter og hann tekur það út á þér og veröldinni í kringum sig. Í gegnum eigin reynslu og innra samtal varðandi sársauka fortíðarinnar, hefur hann orðið reiður, grimmur og andstyggilegur við þá sem hann segjist elska mest. Þessi þarf á hjálp að halda frá sérfræðingum. Farðu í burtu úr svona aðstæðum í öllum tilfellum- við eigum ekki að vera í kringum fólk sem meiðir okkur.  

Hinn uppstökki – Þú ert alltaf á nálum í kringum þennan aðila. Þú veist aldrei við hverju er að búast af honum. Þessi brestur í bræði og reiðiköst án fyrirvara og hann er oft mjög pirraður á allt og öllum í kringum sig. Yfirleitt eru falin sálræn vandamál sem takast þarf á við hjá þessum. Hann er gjarn á að kasta hlutum, sparka í hluti eða garga og kalla fólk ljótum nöfnum. Bræðiköst hans geta hrætt aðra, og hann lætur oft eins og tveggja ára börn láta. Algjörlega óásættanleg framkoma.

Sá meinfýsni - Þessi getur verið afar móðgandi og meiðandi í hegðun sinni. Markmið hans er að ná yfirhöndinni,að sigra. Tilgangur hans er alltaf að láta sjálfan sig líta vel út en fórnarlambið líta illa út. Hann hefur líka ákveðin einkenni hins stjórnsama. Hann notar særandi orð, hótar barsmíðum, hann lýgur og notar óttann sem sitt stjórntæki eða vopn. En aðalatriði hans er að ná öðrum undir sig til að upphefja sjálfan sig, og mun gera það sem gera þarf til að ná því takmarki sínu.

Fíkillinn– Þessi er háður fíkniefnum eða neikvæðum lífsmynstrum sem hafa mikil eyðileggjandi áhrif á hann sjálfan og alla þá sem í kringum hann eru. Hann þarfnast hjálpar frá fagaðilum! Hann þarf á fólki að halda inn í líf sitt sem talar sannleikann við hann, og hann þarf aðila sem næra ekki fíkn hans með nokkrum hætti.Mynstur hans er ekki með nokkrum hætti á ábyrgð þinni, eða að þú með einhverjum hætti hafir getað valdið ástandinu. Ef þú ert í samskiptum við einhvern í þessum sporum, hvettu hann þá til að leita sér hjálpar strax!

Sá neikvæði – Þessi hefur sjaldan eitthvað jákvætt að segja um lífið og tilveruna. Hann lítur á allt í gegnum neikvæðnisgleraugun, og er sko ekki í vandræðum með að segja þér afhverju það er þannig. Sólin gæti verið of heit, eða rigningin of mikil. Ríkisstjórnin ómöguleg, og ekki lifandi á þessu landi. Hann sér sjaldan það góða sem hann hefur í lífinu, og þakkar fyrir fátt. Þetta er ávani sem hann hefur vanið sig á, og kvart og kvein, ásamt áhyggjum yfir allt og öllu, er hans samskiptamunstur. Hann gerir sér ekki einu sinni grein fyrir því hvernig hann er að eitra umhverfi sitt með neikvæðninni, og því síður gerir hann sér grein fyrir afleiðingunum á hans eigið líf. Þetta er orkusuguan sem ber að forðast. Því að lífið er þannig að við getum alltaf valið að sjá það góða frekar en það illa, ef við bara leitum eftir því. 

Ásakandinn – Þessi kennir öllum um nema sjálfum sér. Það er allt þér að kenna eða þeim sem eru í umgengni við hann. Ef að dagurinn hans er eyðilagður er það þér að kenna, amk alls ekki honum sjálfum. Ef hann stendur ekki sína plikt, þá er það öðrum að kenna en honum sjálfum. Ef hann mætir of seint, týnir einhverju, fellur á prófi, eða hvað það nú er, þá er það allt öðrum að kenna. Það getur enginn lifað sigrandi lífi í kringum þennan aðila. Hans markmið er að setja þig á lágan stall í sínum eilífa ásökunarleik.

Slúðrarinn – Þessi er alltaf talandi, og venjulega er það um einhvern annan en hann sjálfan. Hann hefur mikla þörf fyrir að vita alla skapaða hluti, og að segja næsta manni frá því sem hann heyrir með krydduðu ívafi. Hann getur verið meiðandi í orðum, og mjög grimmur í hjarta sínu gagnvart tilfinningum annarra. Hann nærist á lygum, ýkjum, og hálfum sannleika. Honum líður best ef hann getur horft á galla náungans, því að með því móti þarf hann ekki að líta á sitt eigið líf og eigin tilfinningaflækjur. 

Sá hrokafulli – Þessi aðili er mjög stoltur, sjálfmiðaður og alltaf - alltaf hefur hann rétt fyrir sér! Hann vill ekki fá á sig stimpil heimskunnar, en er fljótur að setja þann stimpil á aðra. Hann sækir í þá sem eru veikari til að geta litið betur út við hliðina á þeim. Hann er mjög fljótur til að dæma aðra og bjóða uppá skoðun sína á mönnum og málefnum, og er oft ruddalegur við þá sem eru í lægri stöðum en hann sjálfur er í. Hans hlutverk í lífinu er að vera yfir allt og alla hafinn á allan hátt.

Fórnarlambið – Ekki ruglast á aðila sem virkilega hefur orðið fórnarlamb glæps eða erfiðrar lifsreynslu, og þess sem hefur það að lífsstíl að vera fórnarlömb allra aðstæðna. Hann hefur lært hjálparleysi að takmarki lífs síns. Þessum aðila finnst fólk vera að notfæra sér hann, hann er mjög þurfandi, sífellt að kvarta yfir því að aðrir séu ekki nógu góðir við hann, eða að öllum sé sama um hann. Hann sér sig sem fórnarlamb og ef þú hlustar á hann og sýnir samhygð, gætir þú orðið næsta manneskja sem kom ekki nógu vel fram við hann. Hann finnur alltaf eitthvað eða einhvern til að viðhalda fórnarlambshlutverki sínu. 

En hvað er til ráða?

 

Finndu eitrið í samskiptunum og ef að það er í þér sjálfum, leitaðu þér þá hjálpar við að laga það. Ef það er í öðrum, bentu þá á vandamálið og á möguleikann að kannski þurfi að leita aðstoðar við að leysa það.

En sýndu sjálfum þér og öðrum kærleika í úrvinnslunni. En kærleikurinn getur svo sannarlega stundum ,verið fólginn í því  að fara út úr skaðlegum aðstæðum eða að setja ákveðin mörk í samskiptum.

Og ef þú ert í aðstæðum sem eru skaðlegar, komdu þér alltaf í burtu frá þeim, ekki bíða eftir líkamlega ofbeldinu, því að það gæti orðið þér dýrkeypt!

Munum bara að kærleikurinn á ekki að meiða okkur, og að sterkasti áttaviti okkar í samskiptum er sá að vita, að hjarta okkar segir okkur alltaf satt.

Sársauki er aldrei eðlilegt ástand! 

 

 

Þar til næst elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Eymd

Ég heyrði um daginn frásögn og skoðaði myndir af þeirri eymd sem vinir mínir á ferð sinni um Afríku upplifðu. A þessum myndum sá ég fjölskyldur sem voru við hungurmörk, og eins og við vitum eru margir sem deyja úr hungri eða eyðni í þessari heimsálfu dag hvern. Þar þykir það ekki sjálfsagt að eiga heimili og því síður postulínsslegið salerni. Skólpræsin liggja opin, uppfull af bakteríum og allskonar viðbjóði. Munaðarlaus börnin ganga um stelandi, búa á öskuhaugum þorpanna sniffandi lím og bensín til að deyfa vanlíðan sína. Þetta er ekki fögur mynd og afar átakanleg að mínu mati. Sorglegt að við sem eitt mannkyn skulum ekki sjá sóma okkar í því að sjá öllum íbúum jarðarinnar fyrir lágmarksþörfum og aðbúnaði.

Ein myndin vakti þó athygli mína, en hún var tekin var í yfirfullum skóla, en á þeirri mynd sá ég afar glöð börn sem voru uppfull af þakklæti fyrir menntunina sem þau fá þarna, og möguleikana sem menntunin getur fært þeim. (ekki held ég að íslensku börnin sjái skólagöngu sína með sama hætti) Mér þótti afar vænt um að sjá að gleðin finnst enn þarna, þrátt fyrir aðstæðurnar. 

Mér varð nú hálf illt í hjarta mínu eftir að hafa hlustað á þessa Afríkufrásögn. Hugsaði með mér að við mættum skammast okkar rækilega fyrir vanþakklæti okkar hér á Íslandi. Við erum dekruð í drasl af Guði okkar, erum greinilega litlu dekurrófurnar hans með öll þau lífsgæði sem við búum við.

Hér höfum við allt til alls. Hituð húsnæði, skolphreinsistöðvar, mat sem við höfum oft áhyggjur af að losna við af bústnum líkömum okkar frekar en hitt. Hér höfum við fatnað, skóla, spítala, og ekki má gleyma himneska íslenska vatninu sem við höfum ofgnótt af, og svona má lengi telja upp af gæðum landsins okkar. 

En þökkum við fyrir það?

Ekki finnst mér svo vera þegar ég les blöð eða kíki á netmiðla. Þar er sífellt kvartað og kveinað yfir því hvað við höfum það skítt, og öllu fundið eitthvað til foráttu. Ókurteis erum við með ólíkindum, og höldum að við getum sagt hvað sem er í commentakerfum vefsíðna.

En þrátt fyrir öll þessi gæði sem við búum við og allt það frelsi sem við höfum, finnst mér ég merkilegt nokk, sjá sama vonleysis og eymdar augnaráðið skína úr augum okkar dekurrófanna eins og þeirra sem ekkert hafa.

Ég held líka að það sé nú einfaldlega þannig að það eru ekki þessi lífsgæði sem við keppumst alla daga við að kvarta yfir og heimta bót á, sem skipta öllu máli þegar allt kemur til alls.

Það sem skiptir okkur flest máli, hvort sem er í svörtustu Afríku eða á Íslandinu kalda, er að fá að finna fyrir nánd, vináttu, kærleika,nærveru og samþykki hvers annars. Að tengjast og skapa einingu, að lífa í gleði. 

Ef skortur er á þessu eins og allt of algengt er í dag að ég sjái, leiðumst við oft út í það að deyfa okkur með einhverjum hætti til að finna ekki sársaukann, alveg eins og þessi ungi munaðarlausi límsniffandi drengur á myndinni hér fyrir ofan. Þessi mynd sem tekin var af vini mínum á ferð hans í Afríku í fyrra, er ein af mörgum sem sýnir þá eymd sem við honum blasti hvarvetna.

En afhverju er þessi eymd hjá okkur sem höfum allt til alls? afhverju erum við ekki hoppandi glöð alla daga yfir þeim gnægtum sem við höfum umfram marga aðra hér í heimi?

Mín einlæga skoðun er sú að við lifum að mörgu leiti við fyrringu neyslusamfélags sem setti gömul og góð gildi til hliðar fyrir hluti sem eru samt svo miklu minna virði en við héldum. (en þetta eru bara mínar skoðanir og þú mátt alveg vera ósammála þeim, ég ber fulla virðingu fyrir því ;) )

Við hentum í burtu góðum gildum og siðum að mínu mati, siðum eins og þeim að klæða sig upp á sunnudögum. þá kom fjölskyldan í kaffi og bakkelsi og talaði saman, í stað þess að hanga í sitthvoru horninu með síma og tölvur eins og algengt er í dag að sé. Fólk fór líka í heimsóknir án þess að senda þyrfti boðskort, einfaldlega vegna þess að þeim langaði til að hitta vini og fjölskyldu til að spjalla við um allt og ekkert. Við hentum líka gildum eins og þeim að standa saman sem eining í hjónabandi og láta fátt eða ekkert verða til að slíta þá einingu. Núna virðist mér það oft vera þannig að samböndum sé bara ætlað að standa þar til eitthvað betra verður á vegi okkar, og þá má bara henda hinu sem fyrir var.( Ekki heyra það sem ég er ekki að segja, þar sem neysla, ofbeldi eða framhjáhöld er til staðar, er allt annað í gangi en það sem ég er að tala um hér) Við hentum í burtu gildum eins og þeim að ala sjálf upp börnin okkar þegar við fórum fram á menntun og starfsframa fyrir okkur konur, en gleymdum að biðja um að störf okkar sem mæðra væri líka metið að verðleikum og jafnvel til launa. Við hættum að vinna heima og vera stuðningur við börnin okkar að loknum skóladegi þeirra og létum skólakerfið þess í stað sjá um uppeldið. Við gleymdum gildum eins og þeim að virða þá sem eldri eru og leyfa visku þeirra að byggja upp ungviðið. Þar gáfum við efir fjársjóð sem yngri kynslóðirnar þurfa nú að vera án. þessar kynslóðir eru aðskildar í dag að miklu leiti, og þeir eldri koma sífellt minna að uppfræðslu til afkomenda sinna. Ömmur og afar dagsins í dag eru oft of upptekin við að halda lookinu sínu í lagi og hamast í líkamsrækt eftir vinnu í stað þess að taka göngutúra með barnabörnunum. Þetta þurfa þeir eldri líklega að gera svo að þeir séu gjaldgengir í samfélagi æskudýrkunarinnar.

Virðing og kærleikur fyrir samferðamönnum okkar er líka á hröðu undanhaldi, og finnum við konur mjög mikið fyrir því í dag að karlmenn í auknum mæli líta á okkur sem söluvarning en ekki manneskjur með tilfinningar og sál svo eitthvað sé nefnt (og kannski erum við konur ekkert betri). Einelti á vinnustöðum og í skólum er bara vaxandi vandamál þrátt fyrir að reynt sé að sporna við með öllum tiltækum ráðum. Árásir í commentakerfum eða á netinu orðnar mjög svæsnar og meiðandi, og svona get ég haldið áfram að telja til.

Mér sýnist við vera einmanna sem aldrei fyrr, en búum þó í stærra húsnæði en nokkru sinni áður. Við erum frjáls og óháð, en samt svo nándarlaus og einnota. Við erum fjárhagslega sjálfstæð og getum flakkað um heiminn, en höfum oft fáa til að deila með upplifunum okkar, Við náum árangri í viðskiptum, námi eða á öðrum árangurssviðum, en við náum ekki árangri með andlega lífið okkar, fjölskyldur og hjónabönd. Við höfum verðfellt tryggð, einingu fjölskyldunnar, gæðatíma og nándar fyrir gjafir mammons. Fjölskyldumynstrið í dag er orðið of flókið fyrir flesta, og tilfinningalegt öryggi líklega sjaldan verið minna, en stressið, kvíðinn og þunglyndið sjaldnast verið meira.

Þannig að eftir að hafa skoðað muninn á Afríku og Íslandi finnst mér við vera lítið betur sett hér andlega séð en þau í Afríku, Við höfum bara annarskonar vandamál til að glíma við. Við eigum jú mat,vatn og húsaskjól umfram þau, en ekkert endilega neitt meira eða verðmætara í hjarta okkar og tilveru. Gleði okkar er oft minni í öllum auðæfunum og dekrinu en hjá þeim sem litla ástæðu ættu að hafa til að gleðjast yfir lífi sínu og aðstæðum. 

Mikið væri nú gott ef við litum inn á við, skoðuðum hvort við þyrftum ekki að byrja að laga betur til í nærumhverfi okkar. Skoðuðum líka hvort eða hvaða gömlu gildi við ættum að taka upp aftur, þökkuðum svo fyrir lífið og allsnægtirnar sem við höfum hér, og teldum blessanir þær sem við fáum dag hvern. 

Brosum og þökkum :)

Þar til næst elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda 

 

 

 

 

 

Hugleiðingar Lindu: 10 ráð sem virka lítið ef þú ætlar bara að lesa þau!

Ég les allstaðar þessa dagana geinar um 7-10 leiðir sem bókstaflega eiga að færa allt og öllum allt sem þeim langar í. Hluti eins og hamingjuna sjálfa í öllu sínu veldi. Velsæld, peninga, ást og bara nefndu það. Og allt eiga þetta að vera svona drive-through lausnir sem taka ekki nokkurn tíma að breyta öllu lífi þínu. Eitthvað sem þú bara pantar eins og hamborgara á Metro...Mjög smart, en því miður virkar bara ekki alveg svona og í raun ekki nema að mikil vinna og hugarbreyting eigi sér stað áður. 

Ég ætla eins og allir hinir að byrja nýja árið á því að skrifa pistil og gefa ykkur nokkur góð ráð, en ég get því miður ekki lofað því að þau virki eins og í ajax auglýsingu þar sem stormsveipur æðir yfir og allt verður stjörnum prýtt og fínt á örskotsstundu, en ég get lofað því hinsvegar að ef þú leggur hart að þér og færð jafnvel hjálp til þess að fara í gegnum þessi atriði og miklu fleiri til, þá veit ég að þú nærð afar góðum árangri og finnur jafnvel stað hamingjunnar innra með þér. Getur einnig látið drauma þá sem þig hefur dreymt um rætast ef þú kemst á þann stað að finnast þú eiga það skilið. Náir kannski líka að fylla tómarúmið sem hefur náð að stækka og stækka með ári hverju og ekkert virðist ná að fylla það. Og hver veit, kannski nærðu einnig með tímanum að komast til fulls að því hver þú ert í raun og veru, og þá ertu orðinn fullkominn. :)

Og hér koma fyrstu 10 ráðin sem ég mæli með að þú byrjir að ástunda.

No 1. Byrjaðu á að breyta hugsun þinni í átt til velgengni og jákvæðni og eyddu öllum öppum sem segja að þú eigir ekki allt gott skilið.

No 2. Farðu að tala eins og það sé nú þegar orðið að veruleika allt það sem þú vilt sjá.

No 3. Neitaðu þér um að skamma þig og tala illa um þig þó að þú gerir "mistök", lærðu af þeim og stattu upp sterkari en nokkru sinni áður.

No 4. Finndu það jákvæða og fallega í fólki í kringum þig.

No 5. Finndu það fallega í lífi þínu, persónu og umhverfi og þakkaðu fyrir það.

No 6. Taktu þér dag öðru hvoru til að þakka fyrir allt sem verður á vegi þínum og þú hefur í lífi þínu nú þegar. Byrjaðu á rúminu, sænginni, koddanum, hlýja húsinu, kalda vatninu og svo framvegis.

No 7. Sæstu við sjálfan þig, líka við líkama þinn!  þakkaðu líffærunum og öllum kerfum hans fyrir starfsemi þá sem heldur þér á lífi. Hjartað sem slær, meltinguna, blóðrásina og svo framvegis.

No 8. Gerðu góðverk á hverjum degi, faðmaðu, brostu, hrósaðu og segðu falleg orð við fólk í kringum þig.

No 9. Hugsaðu vel um heilsuna, fæðið, hreyfinguna, kyrrð hugans og afstressaðu þig.

No 10. Elskaðu sjálfan þig með öllum kostum og göllum þínum og ef eitthvað pirrar þig   sérstaklega, upphugsaðu þá leiðir til að breyta því sem pirrar. Og í Guðsbænum lifðu   samkvæmt þínum eigin gildum og skoðunum en ekki annarra!

Það hefur enginn í heimi hér sama fingrafar og þú hefur, þannig að þú ert einstök sköpun og átt bara hreinlega að vera þú og enginn annar. Þín saga er ekki eins og saga nokkurs annars, er það ekki frábært? Sjö milljarðar sagna og engin þeirra eins. Mér finnst það stórkostlegt.

Ég gæti komið með önnur 100 ráð sem gætu gagnast þér á leið þinni og leit að hamingjunni, en ætla að stoppa hér. Og þetta er eins og með önnur æfingaprógrömm, virkar ekki nema farið sé eftir þeim. Ég hvet þig sem þetta lest svo sannarlega til að æfa þetta af fullri alvöru dag hvern og bæta þannig þitt líf og annarra sem í kringum þig eru, því að saman bætum við heiminn.

Eigið hamingjuríkt glimmer og gleðiár elskurnar,

Þar til næst,

Xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Kærleikurinn

Á þessum tíma ársins finnst mér afar tilheyrandi að skrifa pistil um kærleikann.

Mín trú er sú að kærleikurinn sé það meðal sem læknað geti flest ef ekki allt mannanna böl og alltaf megi auka skammtinn ef sá sem gefinn er virkar ekki. 

En það er ég og mín trú. Trú sem er tilkomin vegna þess að ég hef á minni tiltölulega löngu ævi séð að allt niðurtal virkar þveröfugt á þann sem fyrir verður á meðan að kærleikurinn byggir upp. 

Við erum flest þannig að við vitum vel hverju við þurfum að breyta í okkar eigin lífi og fari, og þurfum sjaldnast einhvern sem segir okkur það. En hinsvegar þurfum við oft á bræðrum okkar og systrum að halda til að komast frá þeim stöðum. 

Og hvað er betra fallið til þess að hjálpa öðrum á fætur og til uppbyggingar en kærleikurinn? Að benda blíðlega á betri leiðir, finna það fallega við persónuna, sjá hjarta hennar og langanir til betra lífs er leiðin að mínu mati. 

Við höfum því miður allt of marga sem tilbúnir eru að sparka í aðra til að hefja sjálfa sig upp á stall, en það segir mér að sú persóna er kannski ekki á svo góðum stað sjálf. Eins og Kristur orðaði það svo flott hér um árið...Hví sérð þú flísina í augum bróður þíns en tekur ekki eftir bjálkanum í auga þínu" Erum við ekki oft sek þarna?

Eftir að ég fékk það fallega hlutverk að verða amma, hef ég séð að það er kærleikurinn sem fær barnabörnin mín til að sýna mér virðingu, ást og umhyggju, en ekki umvöndunin og það að segja þeim að þau séu of mikið af einhverju eða ekki nóg á einhvern hátt. Ég bara gef þeim skilyrðislausan kærleika og umhyggju. Þau eru bara æðisleg nákvæmlega eins og þau eru, dýrmæt og einstök.

Mér þætti gaman að vita hvað gæti breyst í heimi okkar ef við gætum séð aðra með þessum augum og notuðum þessa aðferð gagnvart þeim sem við erum samferða hér á jörðu. Hver veit nema það yrði til þess að við kæmumst aftur á stað paradísarinnar sem við afsöluðum okkur hér áður fyrr! 

Mér hefur virst það vera helst þannig að fáfræði okkar og ótti varðandi ýmsa hluti geri það að verkum að við eigum erfitt með að sýna miskunn og kærleika öðrum mönnum. Fáfræði gagnvart því sem við ekki þekkjum og dæmum þar af leiðandi sem illt eða ógnandi við heimsmynd okkar. Sem aftur veldur því að við erum tilbúin til að setja fólk niður og gefum því þar með ekki tækifæri.

Ég þrái að sjá þann dag þar sem við látum þetta allt lönd og leið og gerum okkur bara grein fyrir því að við erum öll hérna saman. Berum öll ábyrgð á því að gera þennan heim að því sem við viljum að hann sé. Og hvað er betra en að slaka aðeins á eigin egói og bara hreinlega elska meðbræður sína og þjóna þeim í kærlieka? slepptum því svona til tilbreytingar að setja merkimiða og skilgreiningar á það hver er nógu góður og eða nægilega fullkominn til að fá kærleika og virðingu okkar. Elskum fólk nákvæmlega eins og það er með öllum sínum göllum og ófullkomleika. Því að við erum öll svo dýrmæt og einstök og falleg innst inni.

Förum nú inn í árið 2015 elskurnar með það að markmiði að bæta heiminn og hreinlega stráum kærleika yfir allt og alla sem verða á vegi okkar, leggjum okkar eigin skilgreiningar á öðrum á hilluna og leggjum þannig okkar af mörkum til að gera þennan heim að þeim stað sem okkur líður öllum vel á...

Langar að enda þennan kærleikspistil minn á hinum yndislegu orðum Postulans um kærleikann.

"Þótt ég talaði tungum manna og engla, en hefði ekki kærleika, væri ég hljómandi málmur eða hvellandi bjalla.Og þótt ég hefði spádómsgáfu og vissi alla leyndardóma og ætti alla þekking, og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú, að færa mætti fjöll úr stað, en hefði ekki kærleika, væri ég ekki neitt. Og þótt ég deildi út öllum eigum mínum, og þótt ég framseldi líkama minn, til þess að verða brenndur, en hefði ekki kærleika, væri ég engu bættari. Kærleikurinn er langlyndur, hann er góðviljaður. Kærleikurinn öfundar ekki. Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér ekki upp. Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin, hann reiðist ekki, er ekki langrækinn. Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en samgleðst sannleikanum.Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt. Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi. En spádómsgáfur, þær munu líða undir lok, og tungur, þær munu þagna, og þekking, hún mun líða undir lok.Því að þekking vor er í molum og spádómur vor er í molum.

En þegar hið fullkomna kemur, þá líður það undir lok, sem er í molum. Þegar ég var barn, talaði ég eins og barn, hugsaði eins og barn og ályktaði eins og barn. En þegar ég var orðinn fulltíða maður, lagði ég niður barnaskapinn. Nú sjáum vér svo sem í skuggsjá, í ráðgátu, en þá munum vér sjá augliti til auglitis. Nú er þekking mín í molum, en þá mun ég gjörþekkja, eins og ég er sjálfur gjörþekktur orðinn.En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur."

Þar til næst elskurnar

Kærleikskveðja,

Ykkar

Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Blá jól...

Þegar jólin nálgast og gleðistraumur fer um okkur flest, þegar jólaljósin skína sem skærast, greni og epla ilmur liggur í loftinu, tónlistin ómar um stræti og torg. Á aðventunni þegar við söfnumst saman sem fjölskylda, steikjum laufabrauð, bökum smákökur, pökkum inn gjöfum og borðum skötu, þá eru því miður margir einstaklingar sem kvíða þessum árstíma skelfilega mikið

Svo mikið að þeim langar helst til að leggjast í dvala og gleyma því að þessir helgidagar séu framundan. Því að það er nú svo skrýtið að einmitt á þessum gleðiríka tíma finna þeir sem einir eru og þeir sem lítið hafa á milli handanna meira fyrir einmannaleika sínum og fátækt en á öðrum tímum ársins.

Það eitt að horfa á eftirvæntingafulla og glaða einstaklinga í önnum fyrir jólin fyllir hjarta þeirra hryggð. Þetta skilja fáir sem ekki hafa reynt þetta á eigin skinni.

Það er ekki þannig að þeir kunni ekki að gleðjast með þeim sem hafa húsin sín full af gleði og hlátri þessa daga, langt því frá. En það minnir þá óneitanlega á skortinn sem þeir sjálfir búa við...Skort á kærleika eða félagsskap, skort á peningum, og skort á félagsskap.

Einmannaleikinn sem þeir finna fyrir sker þá og grætir. Að vakna einn á aðfangadegi jóla og drekka kaffið sitt einn er fyrir suma afar erfitt. Þeir hugsa til löngu liðinna tíma og  fyllast söknuði eftir þeim tíma þegar hús þeirra voru full af gleði jólanna, tími sem kannski aldrei kemur aftur.

Aðrir sakna maka og eða barna sem farin eru til ríki himinsins.

Einnig eru þeir til sem enga eiga að, sem finna sig eina sem aldrei fyrr á þessum gleðitíma. Og svo eru það þeir sem hafa svo lítið á milli handanna að þeir fyllast ótta og kvíða vegna útgjaldanna sem jólin kalla á. Þeir sjá ekki fram á að geta gefið gjafir, ekki einu sinni börnum sínum, sjá ekki fram á að geta keypt jólafötin á þau eða gert vel við sig í mat og drykk.

Sorglegt að það finnist fólk í þannig stöðu í okkar velferðarríki, en þannig er það þó samt sem áður. 

En hvað er til ráða? 

Hvað geta þessir einstaklingar gert til að gera þessa daga gleðilega þrátt fyrir allt það sem ég taldi upp hér að framan? 

Ég vildi að ég hefði eitthvað kraftaverka svar sem dugað gæti, en það hef ég þó ekki. Mitt helsta ráð er þó að hver og einn leiti í hjarta sér að þeim friði sem þar finnst þrátt fyrir allar aðstæður, geri síðan eitthvað sem gleður það sama hjarta, gefi af sér kærleika í miklu magni, hann kostar ekki neitt en gleður þó marga.Finni síðan það jákvæða sem í lífinu er þrátt fyrir aðstæður, því að alltaf má finna eitthvað pínulítið til að þakka fyrir. Halda síðan fast í vonina um að næstu jól verði betri og full af hamingju og allsnægtum, treysta almættinu síðan fyrir því að gefa styrk og kjark í dalnum. Og að lokum, að sleppa tökum á eymdinni og hleypa frekar gleðinni að yfir því að eiga þó líf sem mörgum er neitað um að eiga, og syngja lífinu glaður lof vegna þess með kórsöngvum á þorláksmessurúnti, hlusta á jólakveðjurnar á Rás 1, klappa sér á öxlina hughreystandi og segja...þetta er bjútífúl líf sem mér var gefið og ég ætla að gleðjast þrátt fyrir að það sé ekki fullkomið, en ekki vegna þess að allt sé eins og best verður á kosið.

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Kynferðisglæpir, hin hliðin...

Við heyrum mjög oft sögur af mönnum ( og örfáum konum) sem hafa áreitt börn kynferðislega og eða misnotað þau.

En hvað með þá sem standa næst þessum mönnum og konum ? Hvernig verður td líf konu sem fær ásakanir um slíkt inn á borð til sín varðandi mann sinn? Hvernig líður börnunum, tengdabörnum, barnabörnum, foreldrum og öðrum nánum ættingjum?

Ég veit að það fylgir mjög mikil skömm þeim sem standa að gerandanum. Skömm vegna atburða sem þeir eiga þó enga sök á. Og ofan á skömmina bætist við fyrirlitning samfélagsins og kannski ekki síst þeirra sem ættu að standa þeim næst.

Það vill gleymast að það fólk sem að gerandanum stendur á líka til tilfinningar.

Líf þeirra breytist, skilnaðir verða, fjölskyldan flosnar upp og allir syrgja. Þetta sorgarferli getur tekið langan tíma og oft þarf að vinna varlega úr þessum málum með aðstoð sérfræðinga og jafnvel þeirra sem gengið hafa þessa götu á undan.

En þá komum við að vandamálinu varðandi það... Það eru bara engin samtök til sem styðja við þá sem eru þarna megin borðsins og ég verð að spyrja, afhverju?

Ég veit svosem svarið við þessari spurningu. Þetta er allt of sárt og niðurlægjandi til þess að draga það fram í ljósið, skömmin, niðurlægingin, sársaukinn, brotin á hjartanu, sálinni, lífinu og fleira og fleira verður til að varna því. Þetta er engu að síður fólkið sem oft gleymist í umræðunni. Fólkið sem á sér engan málsvara. Fólkið sem stendur eftir með brotna drauma, fjölskyldan og heimilið farið, stórfjölskyldan hafnar oft þeirra tilfinningum og tilverurétti. Það vill gleymast að makinn, börnin og fjölskyldan öll sem að gerandanum standa eru ekki síðri fórnarlömb þessa glæps.

Ég veit að ég er stödd á sprengjusvæði, því að þeir sem verða fórnarlömb kynferðisglæpa eru ekki alltaf til í að horfa á þessa hlið mála, og ég virði þann rétt, en einhver verður að taka upp hanskann fyrir þau fórnarlömb sem enga umfjöllun fá.

Hvað ætli það séu mörg börn sem líða og gjalda fyrir það að foreldri þess er með stimpil kynferðisglæps? Þau eru jafnvel litin hornauga og búist er við því að þau séu eins og foreldrið. Foreldrar sem eru litnir illu auga fyrir það eitt að hafa alið upp þennan óþverra, makinn sem átti að gæta betur barnanna og var giftur þessum aðila og geldur oft ekki síður ef ekki verr fyrir glæpi gerandans en hann sjálfur.

Það kemur verulega við mitt hjarta að fórnarlömbin (fjölskyldan) fái enga hjálp og engan skilning samfélagsins, það er enginn sem veit hvernig það er að vera í þessum sporum fyrr en hann lendir þar sjálfur, og fáir sem spyrja að því hvernig líðan þeirra er.

Það að þurfa að splundra fjölskyldu sem þú hélst að væri bara í góðum málum þar til þessi skyndilega sprenging verður, börn sem þurfa að mæta skólafélögum sem pískra.

Stundum velja fjölskyldurnar að fara í afneitun vegna þess að þetta er allt of sárt til að taka á því. Skiljanlega... Allir draumar framtíðar brotnir, fjölskyldumynstrið farið og fáir sem vilja þekkja þig þar sem þú tengdist gerandanum og ekki síður því sem hann gerði. Áfallastreitan og sorgin sem fylgir er á við það að lenda í stórslysi eða náttúruhamförum, en fáir virðast hugsa um það. Nafn gerandans og mynd birtist jafnvel í blöðum og á óvönduðum síðum sem enga samhygð hafa með þeim sem standa að baki þessum aðilum. Og enginn virðist átta sig á því að líf svo margra var lagt í rúst, ekki bara þess sem fyrir kynferðisglæpnum varð. Það urðu allir sem tengjast gerandanum fórnarlömb þessa glæps.

Yndislegt þætti mér ef að við gætum tekið umræðuna á þennan stað svona einu sinni, dvalið um stund í samhygð og kærleika til þeirra sem fyrir kynferðisglæpnum varð, og eins hinna sem enga málsvara eiga sér, en líða fyrir gjörðir annarra. Ef við gætum séð þó ekki væri nema örlitla stund hversu sárt það er að missa og sakna lífsvegsins sem aðilar þessir fengu ekki að ganga og njóta vegna brota sem meiddu alla aðila. Dáinna drauma um framtíð og fjölskyldueiningu, brostnar vonir um ást, vináttu og samlíf. Líf sem á einni stundu. varð að martröð, erfiðu ákvarðanirnar sem þurfti að taka í kjölfarið og síðast en ekki síst, kvíðinn og þunglyndið sem oft fylgir því að þurfa að byrja lífið frá nýjum grunni án þess þó að hafa ætlað sér það. Aðgát skal höfð í nærveru sálar, bæði gagnvart þeim sem fyrir kynferðisglæpnum varð, og eins þeirra sem þurftu að gjalda fyrir glæp sem þau frömdu þó ekki og gátu engu um hann ráðið.

Þar til næst elskurnar,

Xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Er hamingjuna að finna í klámi og villtu kynlífi?

Ég sit hér og les blöðin á netinu og það er sama hvert ég lít, allstaðar er verið að tala um klám og kynlíf í einni eða annarri mynd. Swing hér ;), berir kroppar þar, 10 aðferðir til að fullnægja hinu kyninu, fjarkynlífstæki og svo fr. 

Erum við hætt að kunna að meta kynlífið í sinni fallegu tæru mynd? Erum við orðin svo spennuleitandi að allt þarf að vera yfirdrifið, og kynlífið þarf á nýjum og nýjum stellingum, tækjum og tólum að halda til að geta fullnægt okkur? Þurfum við að horfa á klám til að geta átt gott samlíf með maka okkar eða bólfélaga? Er ekki nóg að horfa bara á þann sem við erum í rúminu með og nota þau tæki sem við fæddumst með okkur til ánægjuauka?

Æi ég veit ekki, ég er líklega bara gamaldags og leiðinleg...

En fyrir mér er kynlíf afleiðing ástar eða hrifningar á öðrum aðila, og leitun að nánd það sem kveikir kynlöngunina. Nánd þeirri sem aðeins fæst með því að tengjast í gegnum kærleikann fyrst og síðan samfarir og forleik þeirra.

En þetta finnst mér almennt aldrei vera í umræðunni, bara tækin, tólin og hvað allt sé í lagi í þessum efnum. Endaþarmsmök orðin algeng með tilheyrandi slæmri bakteríuflóru segja læknar mér. (smart) Við verðum bara töff ef við eigum sem flesta rekkjunauta og fullan kassa af dóti, erum til í makaskipti, threesome, búningaleiki og svo þurfum við að kunna 69 stellinguna uppá 10!

En ég heyri aldrei umræðu um hversu mikilvæg þessi nánu tengsl geta verið ef tilfinning og kærleikur tengist þeim. Heyri heldur ekki um allar beygðu sjálfsmyndirnar, niðurbrjótandi virðingaleysið sem fylgir oft í kjölfarið á tilfinningalausum kynlífsathöfnum, vonbrigðin og sjálfsfyrirdæminginguna sem líka fylgir hjá mörgum...Þetta heyri ég aldrei um, eða mjög sjaldan amk.

En þar sem ég er komin á nægjanlega virðulegan aldur til að segja hreint út það sem mér finnst um allt og ekkert, og er nokk sama hvað öðrum finnst um það sem ég hef að segja, þá leyfi ég mér einfaldlega að segja að við erum á kolröngum götum í dag. Götum sem geta ekki skapað næringu inn í sálina með nokkrum hætti að mínu mati. Ekkert plasttól eða rafmagns rúmtæki getur byggt upp neitt annað en tímabundna fullnægingu líkamans, og klámáhorf byggir upp kynlöngun sem skilar svo fáu öðru en því að kannski þarf alltaf meira og svæsnara klám til að vekja þá spennu sem leitað var að í upphafinu. 

En nánd og kærleikur byggja hinsvegar upp falleg tengsl, vináttu, sameiningu, virðingu, traust og einingakeðju sem fátt fær slitið. 

Hverju erum við eiginlega að leita að?

Jú ég held að við séum alltaf með einum eða öðrum hætti að leita hamingjunnar eða að jákvæðri reynslu með einum eða öðrum hætti. En ég get lofað því að hamingjan kemur ekki í formi þess að leita sífellt að nýjum stellingum og nýjum rafmagnsdrifnum plasttækjum, heldur með því að tengjast annarri manneskju sálar og líkamsböndum. 

En með þessum siðapostula pistli mínum er ég ekki að segja að það sem tveir aðilar koma sér saman um að sé spennandi og ánægjuaukandi í sambandi þeirra sé ekki í lagi, alls ekki. Svo lengi sem tengingin og kærleikurinn er til staðar má ýmislegt gera til að krydda kynlífið. En alltaf þarf það þó að vera gert með samþykki og löngun beggja aðila. Annað er ofbeldi.

En nú ætla ég að láta þessu rausi mínu ljúka með þessum orðum: 

Til að eiga frábært kynlíf leyfið ykkur þá að njóta hvors annars, horfið á hvort annað, leitið að hjarta hvors annars og viðkvæmum ertandi stöðum, gerið það sem þið bæði viljið gera og þráið, en passið að það búi ekki til sár sem aldrei geta gróið almennilega.

Ást og friður

Þar til næst

xoxo

ykkar Linda

 

 

Hugleiðingar Lindu: Enginn veit hvað átt hefur...

Fyrr en misst hefur...

Þetta sagði við mig kona af gömlu kynslóðinni fyrir margt löngu, og var þá að vísa í að fólk vissi ekki hvað það væri að gera með því að skilja og leysa upp fjölskyldu sína. Hún bætti reyndar við "þú veist hvað þú hefur, en þú veist ekki hvað þú færð" 

Ekki fannst mér nú mikið vit í því sem þessi gamla kona sagði á þessum tíma, enda sjálf að skila því eintaki sem ég hafði búið með um langa hríð, og hélt eins og svo margir aðrir sem slíkt gera að leiðin yrði glimmerstráð eftir það. Rómantíkin yrði allsráðandi. Ég fengi ævintýrið á silfurfati eins og það hefði verið "made in Hollywood eða in heaven just for me"!

Fátt vissi ég um lífið, rómantíkina og hvar hamingjuna væri að finna á þessum tíma eins og svo margir aðrir sem þessa leið hafa farið. 

Ævintýrin sem áttu að verða hamingju-uppsprettan hjá flestum þeim sem skilja, líkjast því miður oft frekar gömlu ævintýrunum með eldspúandi drekanum, vondu stjúpunni, úlfinum gráðuga og þeim forynjum öllum hvaða nöfnum sem þau kunna að nefnast. Vandræði á vandræði ofan. Rómantíkin oft fljót að hverfa í skylmingum við þessar forynjur allar.

Þessu hef ég ekki aðeins kynnst af eigin raun, heldur einnig séð það oftar en ég hef kært mig um í starfi mínu. (Enda er margra vikna biðlisti hjá hjónabandsráðgjöfum yfirleitt)

Ég sé mikið af sorgmæddu fólki sem reynir að líma saman fjölskyldbrot hvors annars með ærinni fyrirhöfn. Reynt er að raða púslum beggja aðila saman með mismunandi árangri. Vonsvikin börn fylgja oft með í pakkanum og þau eru ekki alltaf jafn hrifin af nýja makanum og mamman eða pabbinn. Ættingjar og vinir eru líka á hliðarlínunni og vita oft ekki hvoru megin þeir eiga að standa. Vinamissirinn sem verður í sumum tilfellum, fjölskyldumissirinn, vandræði með fermingaveislur, giftingar, skírnir og fl. Erfiðleikar af ýmsu tagi jafnvel við þá sem við elskum mest.

Grasið er nefnilega ekki alltaf grænna hinu megin, og oft væri líklega betra að sinna því að vökva blettinn reglulega sín megin. Þannig væri kannski hægt að bíta iðagrænt gras allan ársins hring í óeiginlegri merkingu :).

En við búum á drive through tímum. Tímum sem kalla á að allt sé svo flott og rómantískt, ástríðurnar allsráðandi, allt á að vera til alls. Ameríski draumurinn í öllu sínu veldi. Hamingjan elt út um allt, en ekki þar sem hana er helst að finna, í þakklátu hjarta.

Þessi á hvíta hestinum (karl eða kona) á að vera gallalaus og á að uppfylla allar kröfur um gæði. Eitthvað annað en eintakið sem áður var til staðar. Einnig á þetta nýja eintak að uppfylla allar kröfur um ástríður, völd, gáfur, líkamsbyggingu, kærleika, samskipti, áhugamál og Guð má vita hvað.

En er þetta þannig hjá þeim sem eru að fara í seinni samböndin sín?

Nei ekki hefur mér fundist það vera þannig amk.

Mér hefur sýnst að þeir sem hafa náð að halda sínum samböndum þrátt fyrir alla gallana í þeim, (ekki misskilja mig, ég er ekki að tala um ofbeldi, trúnaðarbrot eða fíknivanda) vera oft á tíðum hamingjusamari en þeir sem eru að púsla saman þeim seinni.

Ég kann að hafa kolrangt fyrir mér þar. 

Það sem ég sé reyndar oft er að fyrrverandi makar eru með alls konar leiðindi og setja oft strik í þetta annars rómantíska ævintýri,fjölskyldumeðlimir fyrrverandi og núverandi makans koma inn i myndina með mismunandi skemmtilegum hætti, oft til að skekkja þessa rómó mynd. Eins geta báðir aðilar misst slatta af vinum og kunningjum. Gleymum svo ekki blessuðum börnunum sem engu fá að ráða um það hvort mamma og pabbi verði áfram saman, og eru kannski eðlilega ekki sátt með þessa tilhögun mála. 

Erum við tilbúin til að henda frá okkur annars ágætis samböndum (oft eru þau það í grunninn) fyrir þetta erfiði? 

Vera kann að sumum finnist þetta afar einföld mynd sem ég dreg hér upp, og jú líklega er hún einfölduð að einhverju leiti, en því miður er það oft þannig að þar sem brotin voru ekki mikil né stór, og hjón samhent að flestu öðru leiti en því að rómantíkin og kynlöngunin var horfin, að aðilinn sem skilnaðinn vildi í upphafinu "dauðsér" eftir þessu öllu saman innan tveggja ára! (rannsóknir virðast staðfesta þetta)

Og ég skal viðurkenna það...ég er ekki hlynnt skilnuðum sem hægt er að komast hjá...skilnuðum sem hægt hefði verið að stýra í hamingjuátt með örfáum breytingum af beggja hálfu. En það er ég, og ég ætlast ekki til að aðrir deili þeirri skoðun með mér.

En ég hverf þó stundum á vit ævintýranna er ég sit með hjónum sem eru að slíta samvistum og hugsa þá með mér, "hvernig ætli þetta hjónaband hefði orðið eftir 5 eða 10 ár ef því hefði verið gefið tækifæri"?

Það skildi þó aldrei vera að það hefði getað orðið "happily ever after" ævintýri...Hver veit...

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Ég nenni ekki lengur...

Að þóknast öðrum...

Með aldrinum og þroskanum breytumst við, verðum vonandi vitrari, ef ekki hreinlega bara tindrandi af visku og þekkingu á mannlífinu og eðli þess. Fyrir utan það að líklega gerir viskan það að verkum að okkur verður nokk sama hvað öðrum finnst um lífsgönguna okkar og framkvæmdir .

Las góða yfirlýsingu frá ekki ómerkari manneskju en Meryl Streep um daginn. Þar segist hún vera búin að missa þolinmæðina gagnvart ýmsum hlutum.

Þegar ég las þetta, fann ég að ég var afar sammála henni um margt af því sem hún þuldi þarna uppúr sér. Ég var td afar sammála henni um það að í dag langar mig hreinlega afskaplega lítið til að umgangast fólk sem virðist hafa það eitt að markmiði að særa mig eða láta mér líða illa með einum eða öðrum hætti...í dag hef ég afar lítinn áhuga á því að reyna að þóknast þeim hinum sömu, eða að vera að reyna að vekja áhuga þeirra á persónuleika mínum. Gæti ekki staðið meira á sama um álit þeirra og dóma.

Ég hef líka takmarkaðan áhuga á því að vera sífellt að sýna kærleika minn þeim sem ekkert vilja með hann hafa, eða jafnvel stíga á hann. Það meiðir mig bara.

En þeim sem vilja þiggja velvilja minn, kærleika og vináttu gef ég fúslega allt það sem ég hef uppá að bjóða í þeim efnum.

Í dag nenni ég ekki að vera neitt annað en ég sjálf eins og ég er, reyni hvern dag að lifa af heilindum ( tekst það ekki alltaf, en verð betri og betri með hverjum deginum) Nenni ekki að láta stjórna mér, skoðunum mínum, lífsviðhorfum eða öðru. Á mitt líf sjálf.

Hafi einhver út á það að setja, er það bara þannig, og kemur mér í raun lítið við.

Ég á erfitt með að umbera fordómafullt fólk sem sífellt þarf að hafa skoðun á því hvernig aðrir eigi að haga sér eða vera.

Ég einfaldlega elska lífið í öllum þess regnbogans litum, alla sköpun Guðs míns...Finnst lífið eins og það er bara brill.

Vinir eru nauðsynlegir sálinni, og þeir mega vera í öllum litum og af öllum gerðum, en sérlega hollir eru þeir sem styðja við mann á lífsgöngunni með hvatningu, hrósi, kærleika, víðsýni, dómhörkuleysi og umönnun. Þessir vinir eru bráðhollir fyrir allan peninginn. Og þar er ég heppið stelpuskott, því ég hef slatta af svona vinum í kringum mig.

Allt þetta sem ég hef talið hér upp og hugleiddi með sjálfri mér, finnst mér vera hluti af þeirri visku sem ég hef öðlast með árunum. Og þetta er sú viska sem nýtist mér alla daga afar vel á lífsgöngunni.

Þegar okkur er orðið nokk sama um það hvað náunginn hefur um okkur að segja, þá gerast kraftaverkin. Við förum að láta lífið rætast, og sækjumst eftir því sem okkur hefur alltaf dreymt um.

Og hvað getur verið dásamlegra en að eiga líf fullt af gleði, tilgangi, ástríðu og glimmeri?

Xoxo

Þar til næst elskurnar,

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Fordómar

 

Fordómar

Um daginn varð ég fyrir fordómum vegna þess að ég er trúaður einstaklingur. Ég er yfirleitt talin afar umburðalynd trúarlega séð, og hef ekki áður lent í þessari aðstöðu. En einu sinni verður víst allt fyrst.

Ég varð afar sár, fannst ég dæmd að ósekju og fannst fáfræði dómarans afar mikil.

Ég upplifði líklega það sama og aðrir hafa upplifað sem tilheyra minnihlutahópum af ýmsu tagi. Vanmátt minn gagnvart fyrirdæmingu sem byggð var á algjöru þekkingaleysi og fyrirfram mynduðum skoðunum þess sem dæmdi.

Sárt og ljótt að verða fyrir sliku.

En þetta atvik fékk mig til að hugleiða baksvið fordóma okkar svona almennt.

Það er vont að fá dóm fyrir að vera sá sem þú ert, að skoðanir þínar séu ekki taldar jafn réttháar annarra, að vera ekki nóg eða of mikið af einhverju fyrir smekk samferðafólksins. 

Það er einfaldlega vont þegar samfélagið setur þig í ruslflokk vegna skoðana þinna og trúarafstöðu.

Þetta á enginn að þurfa að upplifa.

Hvað er það sem fer í gang í huga okkar þegar við teljum okkur hafa leyfi til að dæma skoðanir, trú, litarhátt, kynhneigð eða annað? Hvað fær okkur á þann stað að gera lítið úr öðru fólki og niðurlægja það?

Mín niðurstaða er að í langflestum tilfellum er það vanþekking og hræðsla við það sem við þekkjum ekki sem fær okkur til að bregðast við með fordómum. Ramminn okkar óttast allt sem við þekkjum illa og allt sem er ógnun við það þjóðskipulag það sem við þekkjum. Rannsóknir á þessu sviði sýna fram á að fordóma sé frekar að finna hjá einstaklingum hafa lágt sjálfsmat, eru óöruggir með sjálfan sig og eru bitrir og vonsviknir með lífið.

 

Ég hef fundið það hjá sjálfri mér í einn eða annan tíma að ég á til fordóma (fyrirfram gerða dóma) í mínum hugarfylgsnum, en sem betur fer verða þeir færri og færri með árunum. Ég held að ég hafi lært það á langri leið að öll erum við hér vegna réttar okkar til verunnar hér, og til þess að fá að vera við sjálf.

Við réðum ekki fæðingastað okkar, litarhætti okkar, hvaða fjölskyldu við tilheyrum og svona má lengi telja.

En það sem stendur uppúr hugsunum mínum um þessi mál er einfaldlega það að öll viljum við láta bera virðingu fyrir okkur og okkar skoðunum og gildum.

Við viljum mjög ógjarnan fá á okkur límdar gyðingastjörnur hér og þar vegna þess eins að við pössum ekki inn í trúarkerfi og skoðanir annarra um það hvernig heimurinn á að vera.

Ég hugsa að heimur okkar væri aðeins betri og fallegri ef við gætum lært að elska og umfaðma hvert annað. Leyfðum öðrum að hafa sínar skoðanir án þess að stimpla þá fyrir þær. Slepptum því  að dæma endalaust hluti sem við höfum takmarkaðan skilning og þekkingu á.

Pössum okkur á því að falla ekki í þá gryfju fáfræðinnar að dæma án þess að hafa skilning og þekkingu á því sem við erum að dæma. Kynnum okkur málefnin sjálf og fellum síðan dóma okkar útfrá því ef okkur þykir þörf á því.

Það er gott máltækið sem hljómar eitthvað á þennan veg;

 „ekki dæma án þess að hafa gengið mílu í skóm þess sem þú ert að dæma“

Ekkert okkar þekkir sögu annarra til fulls og við vitum ekki hvaðan þeir koma.

Ég hef kynnst því í starfi mínu sem ráðgjafi að afar margir ganga um með skömm í hjarta sínu og sögur sem þeim finnst ekki gott að tala um eða viðurkenna. Sögur sem draga úr sjálfsmati og sjálfstrausti viðkomandi.  Við erum öll breisk. bregðumst öðrum, erum eigingjörn, samhygðarlaus og hugum að hag okkar sjálfra umfram annarra á stundum.

Við höfum ólíkar skoðanir sem myndast hafa í gegnum árin útfrá umhverfi okkar og reynslu. Ekkert okkar hefur sömu sögu að segja, þannig að við höfum ekki forsendur til þess að dæma einn né neinn.

Höfum í huga máltækið sem segir að „aðgát skuli hafa í nærveru sálar“ elskurnar, og gerum okkar besta til að byggja aðra upp, finna það sem prýðir þá.  Sleppum því að rífa þá niður,

Mín trú er að þannig byggjum við betri heim, heim sem okkur líður öllum vel í...

Þar til næst

Xoxo

Ykkar Linda

 

Enga fordóma