Hugleiðingar Lindu: Á ég að bjarga barninu þínu?

Ég á satt að segja til fá orð yfir fréttum síðustu daga.

Fréttum af hörmungum flóttamanna sem eru í nokkurra klukkustunda flugfjarlægð frá okkur (eins og að keyra frá Reykjavík til Akureyrar)

Við sjáum lík lítilla yndislegra barna fljótandi um í sjónum og eða liggjandi í fjörum landa sem foreldrar þeirra reyna að flýja til vegna ástandsins heima fyrir.

Og hvað tekur svo við hjá þeim sem þetta reyna? Þeirra sem sjá það sem illskárri möguleika að fara á hriplekum bátum út í óvissuna frekar en að láta myrða börnin sín af öfgasinnuðum brjálæðingum?

Jú ofdekraðar þjóðir vesturlandanna herða hjörtu sín, og huga fyrst og fremst að því hvað í pyngjunni leynist. Hvort hægt sé að gefa þessum börnum að borða þegar til lengri tíma er litið, eða hvort hægt sé að sjá þeim fyrir atvinnu og húsnæði í framtíðinni. Og það sem verst er, þá eru þjóðfélagsþegnar vesturlandanna að huga að því hverju þeir gætu tapað úr eigin spónum við að koma samlöndum sínum á hótel jörðu til aðstoðar.

Ég fyllist reiði, sorg og depurð þegar ég les sumt af því sem fólk setur hér inn á netið, og get ekki varist þeirri hugsun að kærleikur okkar og samhygð sé á hröðu undanhaldi í gnægtum okkar (já ég segi gnægtum) ...

Að við séum að verða svo ofdekruð og vanþakklát að við eigum ekki lengur hjarta af holdi og blóði.

Ef ég sæi barnið þitt á harðahlaupum fyrir bíl sem væri á 100 kílómetra hraða og hefði gott tækifæri á að bjarga því frá bílnum, ætti ég að setja mig í grjótharðar stellingar hagkvæmnissjónarmiða íslenska ríkisins og huga að því hvort það væri efnahagslega hagkvæmt þegar til lengri tíma er litið að bjarga barninu þínu frá bráðum dauða?

Ætti ég að setja mig í stöðu tilfinningalausra kerfa sem meta allt útfrá þjóðarhagsmunum þegar barnið þitt væri í bráðri lífshættu? Ætti ég að hugsa útí það hvaða skoðanir barnið þitt hefði miðað við mínar, og láta það ráða vali mínu?

Eða vildir þú kannski heldur að ég ætti hjarta af holdi og blóði sem einfaldlega ætti þessar hugsanir ekki til, heldur hugsaði einungis um að bjarga litlu barni frá dauða og veita því von um gæfuríka framtíð, sama hverra manna það væri, sama hvort það væri hagkvæmt eða ekki, og sama hvort að ég græddi eða tapaði á því ?

Mér verður hreinlega illt við tilhugsunina um það hvert við erum komin, og finnst þetta óneitanlega minna á kulda þann sem til varð í seinni heimstyrjöldinni, í hinu óvægna nasistaríki þjóðverja.

Í mínum huga er þetta svo einfalt, það er neyð, við komum til bjargar!

Viltu að ég bjargi barninu þínu frá bílnum?

Ykkar Linda

 

Linda Baldvinsdóttir

Markþjálfi

Einstaklingsþjónusta, fyrirtækjaþjónusta.

[e-mail]

Hugleiðingar Lindu: Béin 3

Ég dró fram gamlan pistil sem ég skrifaði fyrir löngu síðan og breytti honum aðeins, en það er aðallega vegna þess að ég er að fara á GLS ráðstefnu í Chigaco þar sem þessi frábæri fræðimaður og mannvinur verður með fyrirlestur. Hlakka mikið til að hlusta á hana og fleiri stórkostlega spekinga þar.

En hún Brene Brown Ph. D er bandarískur fræðimaður, rithöfundur og opinber ræðumaður sem ég hef fengið mikið dálæti á, og ég verð að segja að ég hreinlega elska verkin hennar… Hún starfar í dag sem rannsóknarprófessor við Háskólann í Houston Graduate College við félagsráðgjöf.

Í meira en áratug hefur hún tekið þátt í rannsóknum á viðkvæmni (vulnarability) hugrekki, áræðanleika, samúð og skömm. Hún hefur vakið verðskuldaða athygli og nú síðast hjá ekki ómerkari manneskju en sjálfri Oprah Winfrey!

Bé-in þrjú… Be loved… Belong… Be brave (Að vera elskaður, að tilheyra og að vera hugrakkur) er það sem BrenE segir að séu grunnþarfir okkar varðandi félagslega vellíðan.

Hún talar um að við ættum að leyfa okkur að dvelja í viðkvæmninni eða berskjöldun og leyfa okkur það að vera ekki alltaf fullkomin, að það sé allt í lagi að við séum stundum viðkvæm og svolítið hrædd… En svo segir hún líka: En við erum líka hugrökk oft á tíðum og eigum alltaf skilið að vera elskuð og að fá að tilheyra.

Við þörfnumst þess öll að vera elskuð og að tilheyra minni og stærri einingum í samfélaginu… og við þörfnumst fallegra tenginga við annað fólk, það eru þessi tengsl sem gefa okkur tilgang í líf okkar og tilveru en skortur á þeim valda okkur undantekningalaust vanlíðan og eða sorg.

Það virðist vera að við mennirnir skiptumst lauslega í tvo hópa samkvæmt rannsóknum Brené.

Fyrri hópurinn telur sig þurfa að vinna sér inn kærleikann með einhverjum hætti á meðan seinni hópurinn telur að hann eigi bara skilið ást og umhyggju og að fá að tilheyra (ég tilheyri greinilega þessum seinni) Þessi seinni hópur á ekkert betra eða farsælla líf en hinir sem telja sig þurfa að vinna sér inn ástina og tilheyrsluna, en þeim tekst með einhverjum hætti að halda í sjáfvirðið í gegnum öldudali lífsins.

En hvað er það sem gerir það að verkum að þessum seinni hóp tekst að halda í sjálfsvirðið og finnst þeir bara eiga skilið að fá kærleika og að tilheyra?

Þetta viðhorf er áunnið, og verður til vegna þess að þessi hópur skilur að það eru ákveðnir hlutir sem þurfa að hafa forgang hvern dag. Þeir sem teljast til þess hóps sem Brené talar um vita að það eru atriði eins og það að lifa í hugrekki, samhyggð og sambandi við annað fólk sem gefur lífinu gildi sitt. Þeir vita einnig að þeir þurfa að fá að dvelja í viðkvæmni sinni og eða að koma til dyranna nákvæmlega eins og þeir eru klæddir hverju sinni.

Öllum þessum kenningum Brené er ég svo gjörsamlega sammála og ég upplifi að eftir því sem ég er tilbúnari til að deila með öðrum því hversu afar ófullkomin mannvera ég er, og hversu mörg og mikil mistök ég geri á lærdómsleið minni um lífið, þá finnst mér fólk tilbúnara til að tengjast mér, treysta, og ég upplifi sterkar kærleika þeirra, samhygð og velvilja  til mín, og ég til þeirra…

Ég veit ekki hvernig það er með þig sem þetta lest en… Ég elska fólk, það er bara þannig. Ég elska að vita sem mest um annað fólk, hvernig því líður, hvað það er að framkvæma, hvað er gott og hvað er slæmt í lífum þeirra. Ég elska að hlæja, hugga, borða og eiga samfélag með öðrum mannverum. Við erum nefnilega flest bara svo yndisleg þrátt fyrir alla gallana okkar.

Sumir eiga erfitt með að skilja þetta í fari mínu sem er í fínu lagi, ég veit hvað drífur mig áfram.  Ég elska fólk.  Og ég eins og aðrir þarf að fá kærleika frá öðrum mannverum, það finn ég að gefur mér vellíðan og tilgang. Auðvitað er yndislegt þegar ég fæ kærleikann til baka frá þeim sem ég gef hann til en það skiptir þó ekki alltaf máli.. Og ég þrái auðvita meiri kærleika frá sumum en öðrum, eins og gefur að skilja.

Við þráum öll að þeir sem við elskum heitt eins og, maki, börn, barnabörn og vinir eigi það sama í hjarta sér og það sem við eigum til þeirra, og það er bara eðlilegt. En hvort sem ég fæ kærleika á sama hátt frá þessum aðilum eða ekki, þá á eiga þeir minn kærleika, og það að mestu skilyrðislausan í dag.

því að hjarta mitt er einfaldlega þakklátt fyrir að upplifa þann kærleika sem þar er til að miðla. Svo verum nú dugleg að leyfa okkur sjálfum og þeim sem við umgöngumst að finna vel fyrir þessum þremur B-um, að finna að þeir tilheyri okkur, að þeir séu elskaðir og látum þá finna fyrir stuðningi okkar þegar þeir taka skrefin inn í hugrekkið.

Þar til næst elskurnar

xoxo

ykkar Linda

[e-mail]

Hugleiðingar Lindu: Speki Bangsimons

Bangsimon og hans vinir eru ótrúleg uppspretta visku. Visku sem er samt svo afar einföld í sjálfri sér.

Kærleikurinn streymir fram í einföldum setningum sem þó gefa svo mikið. Hér í lokin fylgir listi af setningum Bangsimon og félaga hans sem ég þýddi af netinu.

Bara ef lífið gæti verið svona einfalt og fallegt eins og í ævintýrunum :)

Og kannski væri það þannig ef við leyfðum okkur að skoða það frá því sjónarhorni. Ef við gætum hugsað okkur að sleppa öllum merkimiðum á fólk og aðstæður lífsins.

Ef allt sem við upplifðum og fengjum til úrlausnar væri liður í að fullmóta hina stóru mynd eilífðarinnar og ef við tryðum því að allt samverkaði okkur hvort sem er til góðs á endanum, held ég að við ættum að geta sleppt merkingunum auðveldlega.

Ef við gætum svo bara óskað öllum góðs í öllum aðstæðum þar að auki, reydnum síðan jafnvel að sjá að allir sem snert hafa líf okkar með góðum eða slæmum hætti höfðu og hafa hlutverki að gegna í að búa til okkar fullkomnu fallegu heildarmynd væri lífið svo miklu léttara og táradalirnir sem við færum í gegnum mun færri.

Yndisleg tilhugsun að ná þessum stað. Ekki vænti ég þess að það sé auðvelt, þekki sjálfa mig að minnsta kosti það vel að ég veit að það er það ekki þannig fyrir mig. En held samt að það sé þess virði að gera tilraun með þetta. 

Brostnar vonir, biturleiki og hatur yrðu líklega á bak og burtu í lífum okkar ef við næðum þessu, jákvæðnin og kærleikurinn streymdi líklega frekar frá okkur í allar áttir og jákvæðnin væri yfirflæðandi með tilheyrandi boðefnaframleiðslu sem gerir öll þunglyndis og kvíðalyf ónauðsynleg.

Ég velti því líka fyrir mér hvernig heimurinn allur væri öðruvísi ef við gætum litið á lífið í gegnum þessi gleraugu.

Væru styrjaldir og valdagræðgi enn til staðar?  væri ill meðferð enn til staðar á samferðafólki okkar? Væri til hungur, fíknir, fangelsi, gerendur,fórnarlömb?

Leyfum okkur að velta þessu aðeins fyrir okkur...

Mín skoðun er sú að ekkert af þessu væri til.

Ég trúi því hins vegar að það yrði loksins til paradís á jörðu og að allir yrðu sáttir og glaðir eins og í ævintýrunum.

Kannski er þetta barnalegt viðhorf hjá mér og rökhyggjuleysið algjört, en ég trúi því samt af einlægni hjarta míns að þetta gæti verið með þessum hætti, og dæmi mig svo hver sem vill. 

Held að það gerði okkur ekkert annað en gott að taka stundum þessi ævintýri og sakleysið sem þar finnst okkur til fyrirmyndar.

Skoðum aðeins lífsspeki Bangsimons og félaga hans aðeins hér í lokin :)

1. Grislingur: "Hvernig stafar þú ást"? Bangsimon: "Þú stafar hana ekki, þú finnur hana".

2. "Þú ert hugrakkari en þú heldur. Sterkari en þú lítur út fyrir að vera, og gáfaðari en þú heldur".

3."Þau atriði sem gera mig öðruvísi eru þau atriði sem gera mig að mér"

4. "Ef að persónan sem þú ert að tala við virðist ekki vera að hlusta sýndu þá þolinmæði. Það gæti einfaldlega verið að hún væri með kusk í eyranu"

5. "Ef sá dagur kemur einhverntíman að við getum ekki verið saman, haltu mér þá samt í hjarta þínu, og ég mun dvelja þar um eilífð"

6. "Um leið og ég sá þig vissi ég að ég væri að fara að upplifa ævintýri"!

7 "Stundum eru það litlu atriðin sem taka mesta rýmið í hjartanu"

8. "Sumu fólki þykir of vænt um aðra. Ég held að það kallist ást"

9."Árnar vita þetta: Það liggur ekkert á, við náum þangað einn daginn"

10."Ef þú lifir í hundrað ár vil ég lifa í hundrað ár mínus einn dag, svo að ég þurfi aldrei að lifa án þín"

11. "Illgresin eru líka blóm, þegar þú ferð að skoða þau"

12. "Ég held að okkur dreymi svo að við þurfum ekki að vera aðskilin mjög lengi. Ef við erum í draumum hvors annars getum við verið saman öllum stundum"

13. "Þú getur ekki staðið úti í horni í skóginum og beðið eftir því að aðrir nálgist þig. Stundum þarft þú líka að fara til þeirra".

14. Lofaðu mér því að gleyma mér aldrei, því að ef ég héldi að þú gleymdir mér færi ég aldrei í burtu"

15. "Smá tillitsemi, smá umhugsun um aðra, breytir öllu".

16. "Dagur án vinar er eins og pottur sem inniheldur ekki dropa af hunangi"

17. "Ástin kallar á að þú takir nokkur skref til baka, jafnvel mörg. Til að rýma fyrir veg hamingjunnar fyrir þá persónu sem þú elskar"

18. "Dagur sem ég ver með þér er minn uppáhaldsdagur. Þannig að í dag er minn uppáhaldsdagur.

19. "Hversu heppinn er ég að eiga eitthvað sem gerir það svo erfitt að kveðja og segja bless"

Með þessum orðum A.A.Milner segi ég bless í bili, bið ykkur blessunar og glimmerstunda alla daga lífs ykkar. Þakka öllum sem hafa snert við lífi mínu á góðan og slæman hátt, þið eruð dýrmæt í samhengi stóru myndarinnar minnar.

Þar til næst

xoxo

Ykkar Linda

 

 

 

Hugleiðingar Lindu: þekking og viska

Oft finnst mér við vera á svolitlum villigötum hvað varðar lífið og tilveruna almennt, og gefum stundum of mikið vægi því sem skiptir minna máli en margt annað.

 

Þekking og kunnátta eru á meðal þeirra atriða sem ég tel að hafi fengið of mikið vægi í heiminum á kostnað viskunnar. 

Ekki heyra það sem ég er ekki að segja, þekking er æðisleg í alla staði, rannsóknir eru góðar og nýtar til ýmissa verka, og menntun nauðsynleg. 

En þekkingin. ef við notum hana ekki viskulega getur valdið meiri skaða en gæfu. Þegar þú veist en framkvæmir ekki samkvæmt þekkingu þinni í þinum málum ertu ekki að nýta þér visku þekkingarinnar. 

Rannsóknir eru góðar en geta þó aldrei gefið fulla og heila mynd af neinu nema þeim spurningum sem teknar eru fyrir í þessum tilteknu rannsóknum. Enda sjáum við að það sem var óhollt og eitrað í gær er orðið að súperfæðu í dag, samanber beikonið góða og fleira.

En rannsóknir hafa líka bætt verulega heilbrigðiskerfið okkar og fleiri hliðar lífsins, svo ekki heyra það sem ég er ekki að segja. Þekking er góð, en hún er ekki allt.

Innsæinu okkar og tilfinningum hefur verið gefið of lítið pláss í heimi þekkingarinnar. Það sem við höfum ekki getað sannað með rannsóknum álítum við vera rugl og bull, en mín trú er sú að við eigum bara eftir að finna upp tæki og tól sem geta sannað tilvist þekkingar hjartans og sálarinnar. Trú á Guð. að draumar geti táknað eitthvað og það "að hafa eitthvað á tilfinningunni" er álitið rugl í klikkuðum kerlingum sem hafa ekkert betra við tíma sinn að gera af mörgum, allt of mörgum reyndar, og vísindahyggja okkar blindar sýn á þessa hluti tilverunnar.

Ég reyndar elska vísindin, því að vísindin eru alltaf að færast nær því að sjá það að þekking okkar er í raun í molum, og að það er mjög margt sem við skiljum bara alls ekki. Þau hafa sýnt okkur fram á ótrúlegan alheim sem virðist þenjast út og vera í stöðugri sköpun og þróun, þau hafa sýnt okkur fram á tilvist atóma, frumna og fl.. Þau hafa fundið vírusa og bakteríur, og ekki bara það heldur fundið upp lækningu við mörgum sjúkdómum sem fyrir ekki svo löngu síðan urðu mörgum að aldurtila. Vísindin hafa líka komist að því að trúin flytur fjöll samanber placibo áhrifin alþekktu. 

Vísindin eru í stöðugri spennandi þróun sem vera ber, og munu líklega komast á þann stað að vita að ekki aðeins er líkami, andi og sál tengdur órjúfanlegum böndum heldur erum við öll tengd hvort öðru og Guði sjálfum. Ég las merkilega grein um það hvernig frumbyggjar Ástralíu flytja fréttir á milli sín huglægt og einnig grein sem fjallaði um að núna væru vísindin að uppgötva að hjartað væri líklega stöð tilfinninganna en ekki heilinn, og þriðja greinin talar mikið um orkuna á milli frumnanna sem virðist vera aflið sem stjórnar starseminni..Hvaða afl skildi það nú geta verið ;) Ég horfði á myndband um þekkingu versus visku sem fangaði huga minn, og gaf ég mér leyfi til að þýða það sem þar kom fram.

"Þekking er að safna gögnum og rannsaka upplýsingar, viskunnar er að greina, skilja og nýta sér gögnin.

þekking er að vita hvað hlutirnir eru, en viskunnar að vita þýðingu þeirra.

þekkingin er ein vídd, en viskan margar.

þekkingin er textinn, en viskan er innihald textans.

þekkingin leitar að púslbrotunum, en viskan er sú sem raðar þeim saman.

þekkingin er lærð og er í stöðugri þróun, en viskan er upplifunin og staðfæringin.

þegar þú leitar að þekkingunni spyrðu spurninga eins og "eru þessar upplýsingar gildar?

en viskan segir, "ég vissi þetta allan tímann"

þekking er án tilfinningatengsla, viskan er hinsvegar full af ástríðu og tilfinningum.

þekkingin talar, en viskan hlustar.

þekkingin efast um spurninguna, en viskan um spyrjandann, 

þeir segja að þekking sé vald, en ég segi, viskan er kærleikur

þekking örvar hugann, en viskan hjarta okkar og sál ( tekið og þýtt frá "seeds of wisdom")

Eins og sést á píramídanum hér fyrir neðan eru það gögnin og upplýsingarnar sem koma fyrstar, síðan skilningurinn og að lokum viskan sem nýtir sér þekkinguna til gangs fyrir mannkynið.

Ég vona að þessi ræða mín hvetji okkur öll til að nýta okkur viskuna betur með þekkingunni í framtíðinni, sleppum hrokanum og munum að við höfum aðeins fundið sannleika, en ekki allan sannleikann. Eigum víst langt í land með það að hafa öll púslin í þeirri leit :)

                                         

xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Sköpum okkur líf í gleði og hamingju

Ég sá myndband á youtube um daginn sem fjallaði um hamingjuna.

Þar var sagt að hamingjan fælist í hundruðum augnablika sem við þyrftum að njóta og mynda þannig heildarmynd góðs lífs. Það tel ég vera afar mikilvægt, því að lífinu er bara lifað með einni stund í einu, og það er eina stundin sem við eigum. Hvað morgundagurinn ber í skauti sér er einfaldlega ekki vitað, né heldur hvort við eigum hann yfir höfuð.

Þessi lífsmynd sem við byggjum smá saman upp, samanstendur af árangrinum sem við höfum náð í lífinu, samskiptum okkar við aðra, og allri lífsreynslunni sem við berum í bakpokanum okkar.

Það sem mér þótti hinsvegar áhugavert í myndbandinu var nálgunin sem þar var sett fram. Þar var sagt að hamingjan fælist helst í því að lifa góðu, fallegu og innihaldsríku lífi þar sem þrír þættir skipa öndvegið.

Þeir þættir eru, sköpun, samskipti og samhygð.

Mikið er ég sammála þessu, því að þessir þættir ef þeir eru í jafnvægi, gefa okkur virði okkar og gleði.

Sköpunin kemur okkur í blússandi flæði þar sem við gleymum yfirleitt stund og stað, og við dveljum í gleði ímyndarheims okkar. Að búa til gleðistundir með sjálfum sér og öðrum er ómetanlegt, og skilur eftir sig dýrmætar sætar minningar, hlátur og gleði (taktu myndir)

Samskiptin eða sambönd þau sem við eigum við maka, börn, vini og samstarfsfélaga veita okkur fullnægju og næringu ef þau eru góð, en óhamingju ef þau eru slæm.

Eins ef við eigum ekki góð og heilbrigð samskipti við aðra erum við einmanna og ófullnægð, og okkur finnst lífið þá afar snautlegt og lítils virði oft á tíðum.

Svo erum við líka 30 sinnum líklegri til að hlæja í félagsskap með öðrum en ein, og hláturinn lengir víst lífið :) 

Síðast en ekki síst býr hamingjan helst í hjarta sem er fullt af hlýju og umhyggju fyrir sjálfum sér og öðrum, og merkilegt nokk, koma bestu stundir lífsins frá þeirri athöfn að gefa af sér. Og það er svo sannarlega margt sem við getum gefið af okkur. Peninga, tíma, hlustun, umhyggju, kærleika og uppbyggingu svo eitthvað sé nefnt.

En það dýrmætasta sem við getum þó gefið öðrum að mínu mati er að gefa þeim tækifæri á því að uppgötva og finna virði sitt og sérstöðu hér í heimi.

Bjútíið við það að gefa af sér með þessum hætti er að við fáum það svo margfalt til baka í boðefnaflæði sem býr til hamingju, gleði og hækkar sjálfsmat okkar um mörg prósent. Vel þess virði ekki satt? :)

En helsti óvinurinn sem heldur okkur frá þessu öllu er óttinn...

Óttinn við höfnun,óttinn við skort, og óttinn við tap af einhverju tagi. En tökum skrefin inn í óttann okkar, það er mikils virði og er í raun það sem byggir helst upp góða sjálfsmynd. Svo látum óttann ekki halda okkur frá því besta sem lífið hefur að bjóða.

 

Verum bara góð hvert við annað, og finnum hvernig hamingjan fer af stað og streymir um æðar okkar. Byggjum hvert annað upp með fallegum orðum og gjörðum, því að við erum svo nauðsynleg hvert öðru, en gleymum því gjarnan í streitusamfélagi nútímans...

Ást og friður

xoxo

Ykkar Linda

 

 

Hugleiðingar Lindu: Örlagasaga

Lengi hefur mig langað að skrifa sögu ömmu minnar og afa eins og ég þekki hana. Saga þeirra er sérstök og dramatísk ástarsaga, saga sem mér þykir svo falleg.

Falleg vegna þess að hún er ekki þessi einfalda saga þar sem þau hittast, eiga börn og buru og lifa hamingjusöm til æviloka.

Sagan þeirra fékk ekki góðan endi, en líf þeirra saman skilur þó eftir sig stóran ættboga sem ber ást þeirra vitni.

Ung varð amma vinnukona manns sem var miklu eldri en hún. Þetta var algengt í þann tíma og þótti ekkert sérstakt tiltökumál. Ekki leið þó á löngu þar til að hún varð ófrísk eftir hann. Tvö fyrstu börn sín átti hún með þessum manni, dreng og stúlku.

Hann reyndist henni afar góður og var að sögn föður míns mikið gæðablóð.

En svo gripu örlögin inn í og hún hitti afa minn, og ekkert varð eins og fyrr.

Afi var af góðum ættum og dugnaðarforkur mikill, sjómaður að atvinnu. Auk þess þandi hann fiðlu á dansleikjum og hefur þar án efa heillað ófáar konurnar. Hann afi minn þótti glæsimenni og heimsborgari að sjá. Gjarnan glerfínn í jakkafötum og vesti með vasaúr. Heldri maður með montprik og hvað eina. Hávaxinn ,svipsterkur, hláturmildur og karlmenni mikið. Gleðimaður talsverður og óábyrgur um margt.

Honum þótti sopinn góður og þegar hann undir lok ævinnar bjó á elliheimili var fátt sem gerði honum meiri gleði en peli endrum og sinnum. Fluggáfaður var hann eins og hann átti kyn til. Móðir hans sjálfmenntuð tungumálamanneskja en það var fátítt á þessum tímum. Afi sjálfur með frönskuna á takteinum reiprennandi enda túlkaði hann seinna fyrir frönsku sjómennina sem rak til austfjarða.Tungumálið nam hann reyndar af þeim hinum sömu sjómönnunum. Hann afi var félagslyndur og skemmtilegur maður og kallaði mig aldrei neitt annað en, Lindubarnið sitt. Litríkur karakter sem engan undraði að amma hafi fallið fyrir.

Amma þótti yndisleg kona sem góð var við menn og málleysingja. Hún var hæglát enhörkudugleg og gáfuð góð kona. Hún var heiðarleg, einlæg kona sem átti kærleika handa öllum.Pabbi sagði mér oft frá hennar milda og blíða eðli. Hversu góð hún var bæði honum sjálfum og vinum hans líka. Hún amma mín var sko þekkt fyrir mannkosti sína.

Þá að ástar og örlagasögunni.

Daginn sem þau fundust fyrst kviknaði ást í brjóstum þeirra. Logandi ástarbál sem þau hvorki gátu né vildu slökkva þrátt fyrir vonlausa stöðuna. Hún einstæð kona með tvö börn, og hann sonur hreppstjórans.

Ekkert gat stöðvað tilfinningar þeirra og þau eignuðust algera ást. Þaðan varð þeirra fyrsta barn til. Ég get vel ímyndað mér skelfingu hennar og vanlíðan. Hún sem ekkert aumt mátti sjá og vildi lifa lífinu fallega og rétt. Sú skömm að koma með enn eitt barnið utan hjónabands í veröld fulla af dómhörku hlýtur að hafa verið yfirþyrmandi.

Að þremur árum liðnum fæddist elsku pabbi minn, annar ávöxtur þessa óviðeigandi sambands. Amma var þarna orðin einstæð móðir með fjögur börn utan hjónabands. 

Afa skorti kannski manndóm til að rísa gegn fjölskyldu sinni. Að rugga bátnum var ekki hans tebolli. Hann fékk ekki leyfi til að giftast ástinni sinni, hún þótti ekki nógu fín fyrir heppstjórasoninn. En ástarbálið varð ekki slökkt. Þau elskuðu hvort annað heitt og létu kjaftasögur og önnur óþægindi ekki trufla sig.

Ást þeirra var svo sterk að afi gifti sig aldrei úr því hann fékk ekki ástina sína. Hann elskaði ömmu allt til dauða.

Raunir ömmu voru miklar. Hún fékk ekki manninn sem hún elskaði, ást þeirra var skömm. Ofan á þessa óhamingju missti hún einkadóttur sína. Fallega stúlku með sítt og mikið ljóst hár, allra hugljúfi. Barnaveiki tók hana kornunga og varð það harmdauði þeirra sem henni kynntust. Hún skildi eftir lokk úr hári sínu á koddanum þegar hún skildi við. Sá lokkur var fjársjóður alla tíð.

Sorg ömmu var mikil og sár. Kannski upplifði hún þetta sem gjaldið fyrir leiðina sem lífið hafði valið henni. En harm sinn bar hún ávallt í hljóði.

Þeir sem búa í litlum samfélögum þekkja slúðrið og amma fór ekki varhluta þar.Ég hef sannfrétt það frá þeim sem hana þekktu að enginn gat lagt henni ömmu minni til slæmt orð. Þrátt fyrir að þessi tími fordæmdi aðstæður hennar og barna hennar fóru mannkostir hennar ekki einu sinni framhjá slúðurberunum.

Ömmu kynntist ég því miður ekki en nýt þess að heyra sögur sögur af eðliskostum hennar og gæsku.

Amma lést svo þegar pabbi minn var aðeins fimm ára drenghnokki.

Hún fékk lungnabólgu en á þeim tíma voru engin lyf við lungnabólgu komin til sögunnar Amma var bara þrjátíu og átta ára gömul þegar hún sofnaði. Pabbi sat við sóttarsæng móður sinnar þar til að hún kvaddi hann og sagði honum að fara til systur hennar og bróður og vera þar.

Fimm ára drengur skildi lítið hvað um var að vera. Hann gleymdi þó móður sinni aldrei enda átti hann minningar um hana sem ég veit að honum þótti vænt um. Hann sagði mér af því þegar hann var að sandskúra gólfin fyrir hana, og hvernig hún launaði honum það. Hann deildi minningum sínum um hana með mér. Þau áttu einstaklega fallegan kærleika og ég þykist viss um að söknuður pabba yfirgaf hann og bræður hans aldrei alveg.

Við dauða mömmu sinnar fóru drengirnir hver í sína átt. Albróðir pabba fór yfir í næsta fjörð til ættingja afa og var þar til dauðadags, en hálfbróðir þeirra fór fljótlega til sjós í millilandasiglingar.

Varla hefur það verið afa mínum auðvelt verandi sjómaður að sinna börnunum og þess vegna þurfti hann að treysta á móðursystkini þeirra og frændfólk sitt með umönnun þeirra. Ég veit að það olli afa miklum sársauka hversu lítið hann gat verið með strákunum sínum, og grét hann einu sinni í fangi pabba vegna þess.

Afi varð níræður. Hann var mikill gleðimaður og heimsborgari allt til enda. Og þegar afi fékk sér í tánna talaði hann um ástina í lífi sínu. Enginn vafi er í mínum huga að þau voru hjarta og sál hvors annars. Hún var hans og hann hennar.....

Tungumálakunnátta afa varð svo til þess að Vigdís Finnbogadóttir gerði sér ferð að hitta hann á elliheimilið í þeim erindagjörðum einum að tala við hann frönsku. Þetta þótti fréttnæmt á þeim tíma. Snillingurinn Jónas Árnason samdi lag um afa og vini hans. Þetta lag þekkja trúlega margir. Lagið heitir Riggarobb og ég er talsvert upp með mér af því tilefni.

Ég geri mér grein fyrir að ég þekki bara örfá brot þessarar gullfallegu örlagasögu og ekki alveg öruggt að þau hafi upplifað þann ævintýraljóma yfir lífinu sem afkomandinn hún Linda sér af þeim brotum sem hún þekkir.

Líklega er saga þeirra lituð af sárum tilfinningum, brostnum hjörtum og orðum sem hafa stundum meitt. Og kannski gjörðum sem hafa valdið vanlíðan. Og varla hafa þau sloppið við lægðirnar umfram annað fólk.

En ekkert breytir því að þau völdu að elska hvort annað, "þrátt fyrir" en ekki "vegna". Það er það sem mér finnst svo fallegt og einstakt. 

Ég trúi þvi að í dag séu amma mín og afi sameinuð á öðrum og betri stað. Þar eru drengirnir þeirra líka. Ég vel að hugsa mér að ást þeirra sé enn til staðar, að þau fái að notið þess að elska hvort annað sem aldrei fyrr. Ég sé fyrir mér sameinaða fjölskyldu. Pabba og bræður hans ásamt fallegu hárprúðu systur þeirra. Ég heyri næstum hlátur þeirra og gleði í bland við kærleiksríkar samræður ömmu minnar og afa....

Það sem þessi örlagaríka fjölskyldusaga hefur kennt mér er að standa með sjálfri mér og mínu lífi og hafa ekki áhyggjur af áliti annarra. Hún kennir mér líka að ástin er sterkasta afl undir sólinni.

Þegar ástin kallar þá mun ég fylgja henni, óháð því hverjar afleiðingar það kann að hafa á aðra hluti lífsins sem standa fyrir utan ástina.

Þegar ég sit og skrifa þetta finn ég að ég verð ömmu og afa ævinlega þakklát fyrir þeirra vitnisburð . Vitnisburð um ódauðlega ást og mannlegan breiskleika.

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Að hafa vitni að lífi sínu.

Í gær fékk ég þær fréttir að æskuvinkona mín sem er mér afar hjartkær hefði greinst með æxli í nýra. Hún fer undir hnífinn á næstu dögum þar sem nýrað verður fjarlægt.

Mér brá hrikalega,fann bara fyrir doða fyrst, en svo helltist sorgartilfinningin yfir mig og tárin læddust niður kinnarnar.

Lífið minnir okkur svo ótal oft á það hversu hverfult og skammvinnt það er, og þetta var vissulega ein af þeim aðvörunum. 

Ég vona svo sannarlega að Guð verði góður og gefi þessari elskuðu vinkonu minni fullan bata á sínu meini. Að hún geti lifað hamingjusöm til hundrað ára aldurs, og ætla ég svo sannarlega að biðja Hann um bænheyrslu þar. Hún er mér svo dýrmæt þessi vinkona og í raun get ég ekki hugsað lífið án þess að vita af henni í kringum mig.

En þessar fréttir fengu mig til að hugsa um hversu mikils virði það er að hafa vini og ættingja í kringum sig sem eru vitni að lífi manns. 

Ég og vinkona mín höfum gengið í gegnum lífið saman. Kynntumst þegar við vorum að byrja í skóla, og höfum verið góðar vinkonur síðan.

Brölluðum margt saman þegar við vorum yngri, og eigum óteljandi margar minningar frá misgáfuðum stundum. Vorum í skóla saman, unnum saman í fiskinum öll unglingsárin, hörkuduglegar báðar tvær. Fermdumst saman, hlógum þessi lifandis ósköp í þeirri athöfn og urðum foreldrum okkar líklega til skammar. Fórum saman í útilegurnar í Atlavík, Reykjavíkurferðirnar og vorum saman öllum stundum. Rifumst og töluðumst ekki við í einhverja daga, en alltaf fundum við lausn á þeim málum. Ekki hefur þetta breyst eftir að við fullorðnuðumst, eigum ennþá fallega vináttu sem ekkert fær haggað.

Ég var viðstödd tvær fæðingar hjá henni, var skírnarvottur barna hennar, og fylgdi því miður öðru þessara barna hennar til grafar með henni. Við höfum grátið saman, hlegið saman, setið saman heilu kvöldstundirnar án þess að segja orð, nærveran okkur nægjanleg. Hún veit mín leyndarmál og ég hennar, hún veit oft hvernig mér líður án þess að ég þurfi að segja orð, og ég veit líka ef eitthvað er ekki eins og það á að vera hjá henni. Hún veit hvað mér þykir gott að borða góðan mat og dekrar mig oft þar. Hún veit líka að vöðvabólgan er oft að drepa mig, og hún nuddar háls minn og herðar og þekkir öll mín aumustu svæði án þess að ég þurfi að segja henni hvar þau eru.  

Hún hefur verið vitni að mínu lífi og ég að hennar. Vinátta sem mun aldrei slitna og við erum til staðar fyrir hvor aðra í gleði og sorg.

Sorgin sem ég fann fyrir er einmitt vegna þess að það er svo sárt að vera minntur á að þeir sem við höfum haft sem vitni að lífum okkar og við höfum elskað verða kannski ekki alltaf til staðar til að vitna það. Dauðleiki okkar sjálfra verður einnig svo raunverulegur á þessum stundum. 

Einmannaleiki okkar tíma stafar því miður allt of oft af því að við höfum fáa eða engan til að verða vitni að lífi okkar. Við erum fráskilin og jafnvel margfráskilin, börnin þurfa að skipta sér á milli foreldra, og minna verður um gæðastundir þar. Jafnvel á mínum virðulega aldri eru barnabörnin einnig lítið í kringum okkur vegna skilnaða foreldra þeirra, eða tímaleysis og anna nútímans. 

Þannig að vitnin að lífi okkar eru fá, speglunin lítil sem engin hjá mörgum. Ég held að það sé það sem gerir lífið vonlausara og gleðisnauðara hjá svo allt of mörgum í dag. 

Það væri yndislegt að sjá breytingu á þessu, að við færum að gefa okkur tíma til að verða vitni að stórum sem litlum stundum í lífum hvers annars. Að gleðjast saman, gráta saman, vera saman og vefja þannig kaðal minninga sem verður svo dýrmætur að ekkert fær hann rofið, ekki einu sinni dauðleikinn sjálfur.

Ég þakka þessari vinkonu minni og öllum þeim öðrum sem ég hef haft sem vitni að lífi mínu fyrir að vefja kaðal minninga með mér, það er dýrmætara en allt annað. Kærleikur ykkar er það sem gefur lífi mínu gildi sitt.

Njótið samverustunda við þá sem þið elskið elskurnar og vefjið sterkan kaðal á meðan dagur er.

Þar til næst elskurnar,

Ykkar Linda 

Hugleiðingar Lindu: Sunnudagspæling

Ég sit hér uppi í rúmi og við hlið mér er eitt af mínum yndum, Teddinn minn.

Eitt af þremur barnabörnum sem Guð gaf mér og ég elska hvert og eitt þeirra af öllu hjarta mínu. Kraftaverk eru þau hvert og eitt. Dýrmæt og einstök.

En þar sem ömmustrákurinn minn liggur við hlið mér verður mér hugsað til þess hversu breyttir tímarnir eru í dag. Fjölskylduböndin eru á undanhaldi og lítill tími er til að sinna því sem kannski skiptir mestu máli þegar allt kemur til alls. Ég finn hvernig tárin ætla að brjótast fram þegar ég hugsa um hverju við erum að missa af.

Ömmur og afar dagsins í dag eru oft svo hrikalega upptekin við vinnu, félagslíf og fleira,(þar er ég engin undantekning)  að lítill afgangstími er fyrir fjölskylduna. Börnin oftast farin að heiman, vinahópurinn mikilvægur hjá þeim sem engan maka eiga amk, og helmingi erfiðara er að sjá sér fyrir nauðþurftum en oft áður.

Fjölskylduböndin hafa víða veikst. Minna er um gæðastundir.

Ekki eru foreldrarnir í betri málum en ömmur og afar þessa lands hvað þetta varðar. Þeir eru á fullu alla daga, koma dauðþreyttir hein eftir vinnu og eða nám. Lítill tími til heimsókna, kaffiboða, matarboða, spilakvölda og svo fr. 

 

Afleiðingin af þessum önnum öllum er sú að það er oftast sest fyrir framan sjónvarpið, tölvuna og eða símana þegar heim er komið. Dottið inn í heim óraunveruleikans, doðans.

En það er svo ótal margt sem við glötum þegar við gleymum að sinna hvert öðru, og það getum við ekki fengið til baka. Þetta lífsmunstur mun ekki veita okkar hamingju þegar til lengri tíma er litið. Miklu frekar að við fyllumst sorg yfir glötuðu tækifærunum til að búa til fallegar og góðar minningar.

Í dag eru mjög margir einmanna, afskiptir og jafnvel svo afskiptir að það uppgötvast ekki fyrr en eftir einhvern tíma ef þeir deyja Drottni sínum.

Sorglegt...

En getum við breytt þessu? Já, að mínu mati er það auðvelt ef við bara viljum hafa það auðvelt. Finnum gömlu göturnar, hendum ekki því gamla og góða fyrir það sem minna máli skiptir.

Í stað þess að kveikja á sjónvarpinu og eða tölvunni þegar við komum heim, tölum þá saman. Spilum, föndrum, eldum saman, hringjum í ættingja okkar eða vini.

Sýnum þeim sem okkur þykir vænt um athygli og umhyggju. Lærum að þekkja hvert annað.

Eigum gæðastundir sem gefa lífinu gleði, samskipti sem sýna að okkur þyki vænt um hvert annað. Og síðast en ekki síst, hlustum á væntingar, vonir og drauma þeirra sem í kærleikshring okkar eru.

Elskum, önnumst, hlustum.

Eigið góðan og fallegan sunnudag í faðmi þeirra sem ykkur þykir vænt um elskurnar.

Þar til næst.

xoxo

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Er öllu lokið eftir 45 ára aldurinn?

Ég las nú nýverið grein hér á mbl um rannsókn sem gerð var um atvinnumöguleika þeirra sem voru komnir yfir fertugt að mig minnir.

Út úr þeirri rannsókn kom að konur ættu helst að sækja um bætur eftir fjörutíu og fimm ára aldurinn, þar sem þær væru ekki teknar gildar á vinnumarkaðnum. Karlarnir áttu víst aðeins meiri möguleika þar, eða til 55 ára aldurs!

En ég hef ekki nokkra trú á því að við hér á landi séum á sama stað með þetta og nágrannar okkar í UK. (skýrsla þessi var gerð á veg­um eft­ir­launa -og vinnu­mála­deild­ar breska rík­is­ins)

Í skýrslunni kom fram að fjölmiðlar eiga stóran þátt í því að búa til þetta aldurseinelti, og það þykir mér afar leitt að heyra. Ef einhverjir þurfa á fullþroskuðum viskufullum einstaklingum að halda, þá eru það einmitt fjölmiðlar á þessum síðustu og bestu/verstu tímum.  

Ég bara fann hvernig ég gerði uppreisn í huga mér þegar ég las þessa grein, og réttlát reiðin (að mér fannst) tók öll völd.

Síðan kom hugsunin, "ekki nema von að allt sé á heljarþröm í heiminum"!

Því að það er fyrst á þessu aldursskeiði sem bæði kynin eru komin með ákveðinn þroska. Þroska og ákveðna þekkingu á hinum ýmsu mannlegu þáttum sem gagnast vel þegar stórar og merkilegar ákvarðanir eru teknar.

Hvatvísi sú og það netta kæruleysi sem einkenndi okkur flest fram að fertugu er á hröðu undanhaldi, og við hefur nú tekið yfirveguð ábyrgðarkennd í flestum tilfellum. 

Eins er fólk yfir fjörutíu og fimm , að ég tali nú ekki yfir fimmtugu, yfirleitt bestu starfskraftarnir. 

Þeir fimmtugu mæta oftast mjög vel til vinnu, börnin ekki fyrirstaða, enda flest farin að heiman. Og svo eru þeir yfirleitt á besta hugsanlega sköpunartímabili lífs síns.

Ég tala nú bara fyrir sjálfa mig þegar ég segi að það var ekki fyrr en eftir að ég varð fimmtug sem ég fór að blómstra.

Hef gert meira á þessum tæpum fimm árum sem síðan hafa liðið en öll fimmtíu árin þar á undan.

Ég veit hver ég er í dag, hvert ég stefni, hvað ég vill í lífinu og veit að lífið er ekki svona alvarlegt eins og ég hélt að það væri. Er nákvæmlega sama hvað fólki finnst um minn lífsstíl, er nokk sama um fræga fólkið, en er forvitin um allt og ekkert sem viðkemur lífinu sjálfu, sköpuninni og dauðanum.

Kynni mér vel málavexti áður en ég felli dóma þegar kjaftsögurnar koma inn á borð til mín (og finnst ég bara mjög sjaldan þurfa að fella dóma, á nóg með mig og mitt líf) Veit að við erum öll hér á okkar eigin ferðalagi og ekkert ferðalag er eins.

Vona svo að þessi heimur verði kannski örlítið betri vegna veru minnar hér, þ.e. ef ég vanda mig vel.

Geri mér samt á sama tíma vel grein fyrir því að ég er bara manneskja sem á eftir að gera helling af misgáfuðum vitleysum. Næ reyndar líklega aldrei að verða fullkomin þrátt fyrir mikinn og einbeittan vilja til þess.

Ég geri mér grein fyrir því að það mikilvægasta í lífinu er að við séum samstíga sem mannkyn á ferðalaginu. Geri mér líka grein fyrir því að við ættum að vinna saman í heilbrigði, kærleika, virðingu, umburðalyndi og góðum samskiptum. Og að við ættum að gera okkar besta hverju sinni svo að enginn skaðist af veru okkar hér.

Og við þurfum að skilja að það sem við gerum okkar minnsta bróður erum við að gera okkur sjálfum.

Erfið ganga, en þó svo létt ef við bara beitum visku okkar inn í aðstæður.

En það er nú þannig með viskuna að hún kemur í allt of fáum tilfellum af miklum krafti fyrr en eftir fertugt, því að viskan er ekkert annað en samansafn af lexíum þeim sem við getum einungis fengið í gegnum reynslu og hita lífsins (kolamolinn verður ekki að demanti nema vegna mikils þrýstings í langan tíma).

Og ég neita að trúa því að atvinnurekendur Íslands séu á sama stað og nágrannar okkar í Bretlandi hvað varðar ráðningu, eða ekki ráðningu á þessu flotta viskumikla fólki. Er alveg viss um að þeir gera sér grein fyrir því að við sem erum komin yfir hálfa öld í aldri, erum yfirleitt viskumiklir topp starfskraftar sem enginn ætti að láta framhjá sér fara.

Og í raun ef eitthvað er, bara eins og gott rauðvín...verðum bara betri með hverju reynsluárinu sem líður.

Usss...45 hvað...Lífið er rétt að byrja hér!

 

Ég ætla bara rétt að vona að ég sé rétt að byrja starfsferilinn minn amk og verði ekki fyrir aldurseinelti því sem viðgengst í Bretlandi!

Stefni bara áfram á að verða komin á toppinn með alla mína starfstengdu drauma uppfyllta þegar eftirlaunaaldurinn skellur á. (eftir svona ca 20 ár) 

Þannig að ef þú atvinnurekandi góður vilt fá góðan starskraft, sendu mér þá bara línu. Ég skoða vel öll tilboð sem gætu gefið lífi mínu gleði, spennu og nýja skemmtilega hluti til að kljást við, og get bent þér á nokkra hæfileikaríka starfskrafta á mínum aldri sem að þú yrðir ekki svikinn af að fá til liðs við þitt fyrirtæki  

    

Þar til næst elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda 

Hugleiðingar Lindu: Gallar okkar og kostir

Að undanförnu hef ég verið að skoða þá lesti sem mest áberandi eru í fari okkar mannanna og eins dyggðirnar sem prýða okkur, og eru svo miklu skemmtilegra umfjöllunarefni.

Mér sýnist á öllu að það sé margt sem ég, og líklega við flest eigum eftir að sniðla af okkur. En það þurfum við líklega að gera til að ná fullkomnum friði og sátt við okkur sjálf.

Það er stundum talað um hinar "sjö dauðasyndir" sem Marteinn Lúther taldi vera birtingmyndir lasta okkar, en þær eru að hans mati, hroki, öfund, reiði, leti, ágirnd, ofát og munúðlífi.

En á móti voru "höfðudyggðir mannsins" einnig sjö talsins eða viska, hófstilling, hugrekki, réttlæti, von, trú og kærleikur.

Til gamans má geta að árið 2000 gerði Gallup könnun á því hvað Íslendingum þyki vænst um í eigin fari og annarra. Í Tímariti Máls og menningar (2. tbl. 2000) eru niðurstöður hennar túlkaðar svo að nýju íslensku höfuðdyggðirnar séu: Hreinskilni, dugnaður, heilsa, heiðarleiki, jákvæðni, traust, fjölskyldu- og vináttubönd.

Þegar við sjáum upptalninguna á þessum göllum og kostum, sýnist mér að þeir lestir sem taldir eru upp séu þeir sem varna okkur helst frá góðu og gjöfulu lífi.

Hrokafull manneskja á mjög erfitt í samskiptum og getur í raun aldrei byggt upp falleg samskipti í kringum sig vegna þess að skoðanir og gildi annarra skipta hrokann litlu máli.

Öfundin á erfitt með að samgleðjast velgengni annarra, og étur okkur smá saman upp með gremjunni og reiðinni sem fylgir henni. Það eyðileggur síðan að við getum átt heilbrigð og gjöful samskipti við þá sem við öfundumst útí.

Reiðin étur okkur líka upp, og hatursfull manneskja á hvorki til frið við sjálfa sig né samferðamenn sína, og finnur seint leið fyrirgefningarinnar sem nauðsynleg er til að eiga frið í sálinni.

Letin er afar eyðileggjandi afl og gerir það líklega að verkum að lífsins veraldlegu gæði öðlumst við ekki. En það versta við letina er að við fáum sjaldan að finna fyrir sigurtilfinningunni sem fylgir dugnaðinum og því að sigra áskoranir lífsins. Tap á sjálfsmynd fylgir oft, ásamt sjúkdómum eins og kvíða og þunglyndi.

Ágirndin í fjármuni hefur oft gert menn að öpumn eins og máltækið segir, og ég vil bæta við að hún hefur margsinnis eyðilagt fjölskyldur, samskipti og sálarfrið þess sem haldinn er ágirnd  þessari og öðrum ágirndum.

Öll vitum við hvað ofátið hefur í för með sér, og við pössum bara einfaldlega ekki í kjólinn fyrir jólin :) En alvarlegri birtingamynd ofátsins er léleg heilsa og ótímabær dauði.

Munúðarlífið getur svo víst kostað okkur ýmislegt, og margir hafa þurft að leita sér lækninga og leiða til að koma sér út úr þeim vítahringjum sem fylgt geta líferni af þessu tagi. Það er oft erfitt að rata hinn gullna meðalveg og því ættum við að vera vakandi fyrir því að láta ekkert ná tökum á okkur sem eyðilagt getur gleði og hamingju lífsins.

En tölum núna um kostina, það er svo miklu skemmtilegra...

 

Viska er orð sem er í algjöru uppáhaldi hjá mér og fátt veit ég skemmtilegra en að leita hennar hvar sem hana er að finna.

Viskan í sinni fegurstu mynd gerir lífið betra, fordómalausara, kærleiksríkara, fyrirgefandi, uppbyggjandi og samhygðarfullt.

Og í raun má segja að allar þær dyggðir sem taldar voru upp hjá Lúther rúmist innan viskuhugtaksins.

Án hófstillingar, hugrekkis, réttlætis, vonar, trúar og kærleika er engin viska.

Þegar viskan er við völd í okkur sjálfum og heiminum erum við nægjusöm og þurfum ekki alla þá hluti sem við höldum stundum í einfeldni okkar að geti fyllt tómarúm hjartna okkar.

Við verðum einnig hugrökk í því að vernda okkur sjálf, lífið og aðra. Viljum heilbrigð samskipti (það krefst oft hugrekkis) og viljum aðeins það besta sem lífið hefur uppá að bjóða í heilbrigði og heiðarleika.

Við verðum einnig jafnréttissinnuð og sjáum alla sem jafningja okkar. Viljum sjá aðra njóta sannmælis, velgengni og gleðjumst með öðrum.

Við verðum full af von til lífsins og trúar á það góða í heiminum, og trúum því að ljósið sigri að lokum myrkrið sem umlykur veröldina. 

Og með því að halda í alla þá visku sem við getum aflað, getum við smá saman sigrað lesti okkar. Getum þannig lifað jákvæðu og sigrandi lífi, okkur sjálfum og öðrum til gagns. Þannig gerum við heiminn að örlítið betri íverustað fyrir okkur öll. 

Ég hvet okkur öll til að finna hvaða lesti við þurfum að takast á við í lífi okkar og vinna að því að losa okkur við þá að miklu eða öllu leiti .

Einnig vil ég hvetja okkur til að efla þá kosti sem við eigum til í hjarta okkar og afla okkur síðan visku varðandi gönguna á vegi lífsins.

Og ég lofa því að við munum uppskera betra og gjöfulla líf ef við gerum þetta.

Stefnum öll á að eiga líf sem sýnir bestu útgáfuna af okkur sjálfum, og blómstrum sem aldrei fyrr! 

 

Þar til næst elskurnar

Xoxo

Ykkar Linda

 

---