Hugleiðingar Lindu: Systur stöndum saman!

Mér var boðið að tala á kvennaráðstefnu um daginn og ákvað í framhaldi af því að birta eitthvað af því sem ég talaði um þar í pistli hér. Reyndar er eitthvað af því sem er skrifað hér tekið úr pistli sem ég skrifaði í fyrra en hefur nú fengið framhald sitt hér.

 

 

 

 

 

 

Ég ætla að byrja á orðum sem ég sá á netinu.

Systur eru Þær:

sem fá fötin okkar  lánuð,

stela makeupinu frá okkur,

geyma leyndarmálin okkar ,

eru stundum svarnir óvinir okkar en oftast samt okkar bestu vinir .

Blaðra endalaust um allt og ekkert tímunum saman,

Þær eru flottar, sætar, stjórnsamar, kjánalegar, pirraðar

rífast stundum yfir engu,

upplifa draumana saman og styðja hvor aðra í að ná þeim,

þær geta verið algjör hausverkur, óþolandi, prinsessur.

en,

ég elska þær, sakna þeirra, stríði þeim, knúsa þær, hugsa til þeirra því að  þær eru fjölskylda mín og þær skipta mig afar miklu máli,

Hvar væri ég án þeirra?

 

Ég hef svo sannarlega fengið að kynnast því hversu dýrmætt það er að eiga sér systur en samt á ég engin blóðsystkini :)

Ég ólst upp úti á landi og þó að ég væri einkabarn var ég umkringd systradætrum mömmu og þær voru kannski fyrstu systurnar sem ég átti.

Ég  tók við fötunum af þeim þegar þau voru orðin of lítil á þær, ég lærði að verða skvísa af þeim og ég lærði líka ýmsa ósiði af þeim. Að standa úti í sjoppu með einni þeirra á táningsárunum púandi síkarettur og alveg örugglega með augnskugga upp um allt var eitt af því sem ekki var svo smart að læra,en mér þótti ógnar vænt um þær og við áttum yndisleg samskipti og vináttu í hinum ýmsu aðstæðum. 

En ég hef fengið að  kynnast fleiri systrum á lífsleiðinni og tel það svo sannarlega vera mín forréttindi að hafa átt margar og góðar systur í vinkonum mínum og öðrum konum sem ég hef kynnst, því að það hafa verið þær sem hafa stutt mig, annast og lyft mér upp þegar ég hef legið í dalnum og lífið hefur verið ósanngjarnt og vont að mínu mati. Á þeim stundum hafa það verið systur mínar sem hafa lagt það á sig að gefa mér tíma, þær hafa myndað múra í kringum mig, stutt mig, beðið fyrir mér, annast mig og gefið mér orð til uppbyggingar þegar ég er á hnjánum og á ekki von á því að lífið hafi uppá neitt að bjóða. Þær hafa fært mér súpuna þegar ég hef legið veik, barist fyrir mig þegar óvinir hafa ásótt mig og þegar ég er einmanna er ekkert betra en símtal eða heimsókn frá einhverri af mínum systrum.

Engin okkar kemur með manual með sér hingað og allar gerum við mistök á þessari leið...En það veit Guð að þær systur sem ég hef fengið að kynnast eiga flestar svo fallegan og dýrmætan kærleikskjarna sem þær eru í flestum tilfellum óhræddar við að deila með öðrum og eru bara svo stórkostlegar og sterkar að mínu mati.

Ég hreinlega elska það að geta hjálpað systrum mínum að finna lífsfarveg sem þær vilja ganga, að breyta gömlum og úreltum gildum til að ná á draumastaðina sem þær svo sannarlega eiga skilið að fá að ná í gefur mér gleði og ánægju, og að hjálpa konum að rísa upp frá stað veikleikans til staðs styrkleika í lífum sínum veitir mér sérstaka ánægju verð ég að segja.

Ég hef sem betur fer fengið mörg tækifæri til þess að sjá systur mínar vakna til vitundar um virði sitt og séð þær fara frá skömm til sjálfsvirðingar. Ég hef líka séð systur mínar vaxa frá vondum samböndum og verða sterkari en nokkru sinni fyrr. Ég hef séð þær sömu systur verða öðrum til blessunar, hvatningar og stuðnings eftir það, og fátt gleður mitt markþjálfahjarta meira en það.

 

En í  fyrra fékk ég svo upphringingu sem gaf orðinu systir allt aðra og dýpri þýðingu en ég hefði getað ímyndað mér að þetta orð gæti haft…

Þessi upphringing var frá æskuvinkonu minni sem er búin að vera með mér á þessari vegferð í tæp 50 ár núna eða frá því að við byrjuðum í skóla. Þetta símtal hljómaði eitthvað á þessa leið...Hæ elskan, ætlaði bara að láta þig vita hvað kom út úr læknisrannsókninni sem ég fór í...þeir fundu æxli í nýranu´á mér og það á að fjarlægja það í næstu viku…

Svo sannarlega ekki símtalið sem mig langaði að fá, og ekki þær fréttir sem þessi systir mín hefði átt að fá að mínu mati. Þessi yndislega vera sem var búin að fá svo mörg lífsverkefni upp í hendurnar átti bara skilið glimmer og gleði lífsins það sem eftir væri, og það átti svo sannarlega að vera löng ævi sem framundan væri.

Við áttum eftir að gera svo margt saman og það allt rann fram í huga minn á þessari stundu og mér fannst Guð ekki sanngjarn ákkúrat þarna.

En eins og alltaf hef ég séð að allt, ekki bara sumt samverkar okkur til góðs og einnig í þessum aðstæðum gerðist það.

Þetta varð wakeup call bæði fyrir hana og fyrir mig.

Og sem betur fer virðist hún ætla að sleppa vel eða ég krossa amk putta og vona að hún fái áframhaldandi fallegar fréttir úr rannsóknum þeim sem hún fer í ...en lærdómurinn sem þetta færði okkur er líklega ómetanlegur...Við lærðum hvað orðið systir táknaði…

Við gátum í fyrsta sinn grátið saman og sagt hvorri annarri hversu heitt við elskuðum hvor aðra þó að við hefðum svosem grátið saman við hin ýmsu tækifæri þá grétum við þarna vegna þess að að við vissum hversu dýrmæta og fallega vináttu við áttum, og eins höfðum við ekki talað mikið um það hversu mikið við mátum hvor aðra og hversu mikla virðingu við bárum fyrir hvor annarri,hversu mikils virði öll þessi ár hefðu verið fyrir okkur báðar.

En þarna fundum við að við höfðum staðið vörð um hvor aðra öll þessi ár og verið til staðar.

Mér þótti svo vænt um þegar hún í eitt skiptið eftir að við höfðum opnað okkur svona djúpt sagði við mig orð sem fengu hjarta mitt til að falla saman af auðmýkt...en þá sagði hún. ”ég horfði á þig tala upp á sviði um daginn og ég fann hvað ég varð ofboðslega stolt af þér og hversu heitt ég elskaði þig” þessum orðum mun ég seint gleyma vegna þess að þau glöddu mig svo afar mikið, þau voru svo einlæg að ég gat ekki annað en fundið fyrir auðmýkt þess sem veit að hann er umvafinn kærleika...Þannig kærleika geta líklega einungis systur sem farið hafa saman langa vegferð gefið hver annarri.

Við höfðum brallað margt saman þegar við vorum yngri, og við eigum óteljandi margar minningar frá misgáfuðum stundum. Vorum í skóla saman, unnum saman í fiskinum öll unglingsárin, hörkuduglegar báðar tvær. Fermdumst saman, hlógum þessi lifandis ósköp í þeirri athöfn og urðum foreldrum okkar líklega til skammar. Fórum saman í útilegurnar í Atlavík, Reykjavíkurferðirnar og vorum saman öllum stundum. Rifumst og töluðumst ekki við í einhverja daga, en alltaf fundum við lausn á þeim málum. Eignuðumst börn og mann á svipuðum tíma og vorum saman í saumaklúbb. Ekki hefur þetta breyst eftir að við fullorðnuðumst, við eigum ennþá þessa  fallegu vináttu sem ekkert fær haggað.

Ég var viðstödd tvær fæðingar hjá henni, var skírnarvottur barna hennar, en fylgdi því miður elsta barni hennar til grafar, einnig þar vorum við saman og tókumst á við það í sameiningu.

Ég var einnig við hlið hennar þegar hún tók þá ákvörðun að fyrirgefa manni þeim sem varð valdur að dauða sonar hennar og þar kom best í ljós hvaða karakter þessi fallega og yndislega systir bjó yfir.

Ég gleymi ekki orðum hennar þegar hún sagði við mig eftir að hafa tekið utan um mann þennan “ Það var svo gott að finna hvað hann átti til blítt faðmlag” voru þau orð. Orðið fyrirgefning fékk algjörlega nýja merkingu í mínum huga eftir þessa stund.

Við höfum einfaldlega gengið í gegnum þetta líf saman í einingu og kærleika og erum í dag eins og gömul hjón. Við getum setið saman heilu kvöldstundirnar án þess að segja orð, nærveran okkur einfaldlega nægjanleg. Hún veit mín leyndarmál og ég hennar, hún veit oft hvernig mér líður án þess að ég þurfi að segja orð, og ég veit líka ef eitthvað er ekki eins og það á að vera hjá henni. Hún veit hvað mér þykir gott að borða góðan mat og dekrar mig oft þar. Hún veit líka að vöðvabólgan er oft að drepa mig, og hún nuddar háls minn og herðar og þekkir öll mín aumustu svæði án þess að ég þurfi að segja henni hvar þau eru.  Ég veit líka hvernig ég gleð hana mest og best og veit að fátt gleður hana meira en að fá að vita að hún sé mér afar kær og að ég muni aldrei yfirgefa vináttu okkar sama hvert lífið leiðir mig.

Hún hefur verið vitni að mínu lífi og ég að hennar. Vinátta sem mun aldrei slitna og verður til staðar í gleði okkar og sorg.

Sorgin sem ég fann fyrir þegar ég fékk þetta símtal var einmitt vegna þess að það er svo sárt að vera minntur á að þeir sem við höfum haft sem vitni að lífum okkar og við höfum elskað, verða kannski ekki alltaf til staðar til að vitna það. Dauðleiki okkar sjálfra verður einnig svo raunverulegur á þessum stundum.

Að gleðjast saman, gráta saman, vera saman, standa saman og mynda einingakeðju þegar stormurinn geisar  og vefja með öllu þessu keðju minninga sem verður svo dýrmæt að ekkert fær hana rofið, ekki einu sinni dauðinn sjálfur er gjörsamlega ómetanlegt að mínu mati.

Ég hugsa að það séu margir sem eiga auðvelt með að skilja hvað ég er að tala um og finni jafnvel hryggð í hjarta sínu við orð mín.

En við getum svo sannarlega glaðst ef við eignumst þó ekki sé nema eina slíka systur á lífsveginum því að þetta er dýrmæt lífsgjöf sem ber að meta með gleðina að mælistiku.

Systrasamband  er dýrmætara en flest annað.  Og það er kærleikur ykkar til hverrar annarrar  sem gefur lífinu svo sannarlega að miklum hluta gildi sitt og virði.

Ég óska ykkur elsku systur gleði, glimmers og brilliant stunda þar sem þið finnið lífstilgang ykkar og ykkar einstaka hlutverk, ykkur og öðrum til gagns og hamingju.

xoxo

Ykkar Linda

[e-mail]

Hugleiðingar Lindu: Afhverju var Jón Gnarr með varalitinn?

Í viðtalinu „Hryðjuverkamaður í karlaveldinu“ sem birtist í tímaritinu "Byltíngur" tímariti heimspekinema við Háskóla Íslands, talar Jón Gnarr um upplifun sína af því að vera karlmaður með mjög „kvenlægan heila,“ og á vissan hátt „kelling í karlmannslíkama“.

Mér fannst þetta viðtal afar áhugavert, hugleiddi það um stund og ákvað að það ætti kannski vel heima hér í pistlunum mínum, þó að þetta séu ekki mínar eigin hugleiðingar þá fékk ég í raun nýja sýn á Jón Gnarr verð ég að segja, þannig að ég fór af stað og fékk góðfúslegt leyfi til að taka valda kafla úr viðtalinu til að birta. Ekki er nóg með að Jón Gnarr sé í liði með okkur konum í okkar endalausu baráttu við karlaveldið og æskudýrkun þjóðfélagsins heldur telur hann einnig að góð samskipti séu það sem mestu máli skiptir í dag, og ein af hans uppáhaldsmanneskjum er sjálf Oprah Winfrey sem er einnig í miklum metum hjá mér.

En snúum okkur að viðtalsbrotunum (ekki kannski alltaf það orðaleg sem ég nota hér í mínu bloggi, en svona erum við misjöfn):)

 

„Ég lít út eins og þeir,“ segir Jón. „Ég er með typpi eins og þeir og ég labba frjálst á meðal þeirra. Ég get smeygt mér inn á milli þeirra, því ég er einn af þeim. Og þeir kinka kolli, eins og dyraverðirnir, skilurðu? Og afþví að ég hef karlmannsrödd, þá hlusta þeir þegar ég tala, sem þeir myndu ekki gera ef ég væri kona. Svo fer ég og kem mér fyrir einhvers staðar á stað sem þeim finnst merkilegur og ég afhelga hann. Ég nota sjálfan mig sem persónugerving karlmennsku, eða hins karllæga valds, sem mér finnst ofsalega gaman. Georg Bjarnfreðarson er persónugervingur karlægs valds og ég „ridiculea“ það. Maður gerir það aldrei betur en með því að kvengera það, því að niðurlægingin getur ekki orðið meiri. Þú getur verið vitlaus og þú getur ekki vitað hluti og svona, sem mér finnst ógeðslega gaman. Ég sit sem borgarstjóri í Reykjavík og ef ég er spurður að einhverju og ég veit það ekki, viðurkenni ég það. Það er ekki bara ég, einstaklingurinn, sem er að viðurkenna það. Ég er fulltrúi karlaveldisins. Það fer ekki eins í taugarnar á konum. Konum finnst það bara sætt, eða flestum konum finnst þetta bara krúttlegt, að sjá menn viðurkenna að þeir skilji ekki allt og viti ekki allt. Þær eru bara vanari hinu. En þeir sem munu hrökkva við eru „hinir“, skilurðu? „Hvernig getur þetta gerst? Hverju breytir þetta fyrir mig? Hættir fólk nú að taka mark á mér?“ og alls konar svona. En þegar þú tekur það síðan upp að klæða þig í kvenmannsföt og „actually“ verða, líkamnast sem kona, þá fullkomnar þú niðurlæginguna.“ Þannig lýsir Jón ástæðum þess að hann mætti oft varalitaður á borgarstjórnarfundi, stundum naglalakkaður líka, þegar hann var borgarstjóri, en útskýrir síðan að persónulegri ástæður hafi einnig búið þar að baki.

„Og þetta er líka svolítið tengt mér, svona persónulega, afþví að mamma mín dó bara rétt eftir að ég varð borgarstjóri,“ segir Jón. „Hún dó bara á jólunum, fyrstu jólunum. Og það sem ég vildi fá eftir mömmu mína var öskubakkinn hennar og varaliturinn hennar. Þannig að ég hafði engan tíma til að, þú veist, einhvern veginn sygrja mömmu mína, nema bara „on the side“ á meðan maður var að búa til fjárhagsáætlun eða mæta á einhverja leiðinlega fundi með einhverjum íþróttafélögum eða láta eitthvað fólk öskra á sig. Þannig að ég syrgði mömmu bara, eða tók bara „mómentin“ mín inni á klósetti eða bara lítið breik heima áður en ég fór að sofa. Ég bara tók þetta út í smá skömmtum. Ég fann líka fyrir því að það voru ákveðin öfl sem vildu nota þetta gegn mér.” Jón útskýrir að ákveðnir aðilar úr hópi andstæðinga hans hafi ætlað sér að nýta tækifærið til að brjóta hann niður kerfisbundið. „Og á tímabili þá notaði ég varalitinn hennar mömmu,“ segir Jón. „Ég mætti á fundi, sem sagt, með íþróttafélögum og svona. Líka til að mótmæla að þið eruð að taka frá mér að fá að syrgja mömmu mína. Þannig að ég var að „reagera“ gegn því.“

 

Jón segir samfélagið þjakað af karllægum hugsunarhætti. Konur og allt sem samfélagið tengir því kvenlæga er vanvirt. „Þegar kona talar á fundi,“ segir Jón, „dettur hlustun niður um 50-60%.“ Jón tekur tískuna sem dæmi. Afþví að hún er kvenlæg er tískan álitin ómerkileg, en í raun og veru er tískan merkileg og getur jafnvel bjargað mannslífum. Máli sínu til stuðnings vitnar Jón í sögu úr dagbók bresks hermanns frá því í seinni heimsstyrjöldinni. „Það varð misskilningur og það kom flutningabíll með varaliti í staðinn fyrir mat,“ segir Jón. „Þetta er úr dagbók hermanns, bresks hermanns, sem var þarna. Fyrstu viðbrögð voru vonbrigði hermannanna að sjá að það hefðu orðið einhver mistök. En viðbrögð fanganna, sérstaklega kvenfanganna, voru gleði, og þær hlupu til og náðu í varalit. Varalitur var ekki bara, sem sagt, eitthvað til að punta sig. Konurnar blóðguðu sig og báru á varirnar til að sýna að þær væru hraustar og gætu unnið og færu ekki í gasklefann. Skilurðu? Það gefur varalit allt í einu nýja, merkilega merkingu. Þær nudduðu blóði á varirnar, þannig að: „Sko, ég er hraust, það þarf enginn að drepa mig.“ Hann lýsir þessu fallega, hvernig þær öðlast mennskuna sína aftur í gegnum þá.“

Já tískan getur greinilega stundum bjargað mannslífum og svo sannarlega veit ég að við finnum oft mennskuna okkar í gegnum hana og speglum oft þá persónueiginleika með tískunni sem við viljum svo gjarnan að fólk sjái að við höfum til að bera. Mér leið eins og að við konur ættum kannski okkar dyggasta bandamann í Jóni Gnarr þegar ég las þessi orð hans hér á undan.

En aftur að viðtalinu og tali um tísku og Oprah Winfrey:

Jón segir samfélagið eiga í einkennilegu sambandi við tískuna: „Við lítum niður á það sem er kvenlegt. Svo skömmust við okkur fyrir það. Þannig að við snobbum fyrir því í staðinn. Sérstaklega ef það hefur náð að „establishera“ sig og það er líka ekki alveg alslæmt. Það er líka hluti af einhverju svona heilunarferli.” Sjálfur segist Jón bera mikla virðingu fyrir tískunni og gengur svo langt að segja að tískan hafi „breytt sér“. Hann heldur mikið upp á fatahönnuðinum Vivienne Westwood sem honum finnst „meiri pönkari heldur en John Lyndon og söngvararnir í Sex Pistols.“ Jóns Gnarr segir að draumakvöldverðurinn sinn væri með Vivienne Westwood og Oprah Winfrey, sem er sú manneskja sem hann langar mest að hitta af öllum. „Ég held að ég myndi næstum því fara að grenja, ég yrði svo stoltur,“ segir Jón. „Því að Oprah Winfrey er kona í landi sem er andsnúið konum, svört í landi sem er andsnúið svörtum, feit í landi sem fyrirlítur feitt fólk og hún er samt sú sem hún er. Hún fer í gegnum allt sitt. Hún fer í gegnum fátækt, ofbeldi og mismunun, en hún kemst heil í gegnum það. Mér finnst það bara stórkostlegt. Þannig að ég ber mikla virðingu fyrir henni og ég myndi til dæmis vilja að hún yrði forseti Bandaríkjanna,“ segir hann. Honum finnst það virðingarleysi sem Oprah Winfrey er stundum sýnt gott dæmi um kvenfyrirlitningu samfélagsins."

Að lokum ætla ég að enda þessi innihaldsríku viðtalsbrot með orðum Jóns Gnarr varðandi samskipti og mikilvægi þeirra:

"Að vera sterkur skiptir ekki eins miklu máli lengur. Nú skiptir meira máli að vera klár og það sem skiptir mestu er að vera klár í samskiptum. Það er það sem konur hafa svo gjarnan fram yfir menn.“

Þarna get ég ekki verið meira sammála Jóni Gnarr,  klárlega eru samskipti það sem mestu máli skipta í því alþjóðlega umhverfi og fjölmenningasamfélagi sem við búum við í dag. Við þurfum að kunna að mæta öllum á jafningjagrunni án fordóma og hverskonar fyrirdæminga. Náungakærleikurinn líklega sjaldan eins mikilvægur og einmitt í dag.

Knús í ykkar hús með von um að þið hafið haft gaman af því að kynnast Jóni Gnarr á örlítið annan hátt en áður, eða kannski er það bara ég sem var að því :)

xoxo

Ykkar Linda

 (Viðtalið „Hryðjuverkamaður í karlaveldinu” í heild má lesa hér: https://issuu.com/byltingur

 Ps.Myndinni hér að ofan nappaði ég af facebooksíðu Jóns.

Hugleiðingar Lindu: Minningar

Það er með einhverjum hætti þannig að þegar maður eldist fara minningar og myndir að skipta meira máli en margt annað. (Tek það fram að ég er samt bara á miðjum aldri og finnst ég ekki vera deginum eldri en 25)

Fjölskylda mín og vinir eru dugleg að segja mér að ég sé myndaóð og setji allt of margar myndir inn á fésbókina og á fleiri staði, en ég brosi bara út í annað og segi fátt, held mínu striki og myndirnar hrannast upp.

Málið er að ég hef upplifað á erfiðum köflum í lífi mínu að gleyma hinum og þessum minningum sem mér þykir afar sárt að hafa misst af harða diskinum mínum en þá koma myndirnar sér svo sannarlega vel.

Um daginn var ég að leita að ákveðinni mynd á fésbókinni og varð hugsað til þess á meðan ég fletti niður myndasíðuna mína að á dauðastund hefur fólk talað um að líf þess renni framhjá á örskotsstundu og þarna fannst mér ég skilja hvað átt er við þar.

Þarna leiftruðu fyrir framan mig gamlar og góðar minningar frá misgáfuðum stundum lífsins. Þarna var einnig misjafnlega innrætt og fallegt fólk sem allt hafði þó á einum eða öðrum tímapunkti snert við lífi mínu og mótað það með mér.

Allir sem inn í mitt líf hafa komið hafa kennt mér lexíur sem ég hef þurft að læra og allt hefur á endanum samverkað mér til góðs, þannig að þegar ég horfi eftir stíg minninganna get þakkað þeim hverjum og einum fyrir að hafa ofið með mér manneskjuna mig. 

Þegar ég get þakkað fyrir hvern og einn sem snert hefur við lífi mínu kemst ég frá því að festast í neti reiði, biturleika og óuppgerðra tilfinninga sem ekkert gott gera mér, Hinsvegar gerir það mér gott að hugsa til þess að allir séu settir í minn veg með góðan tilgang fyrir líf mitt þegar heildarmynd jarðvistar minnar verður skoðuð á efsta degi. 

En aftur að þessum blessuðu minningum og myndum...

Ég gat semsagt ekki annað en hlegið þegar ég skoðaði þessar blessuðu myndir á fésbókinni. Þarna voru misgáfaðar minningar festar á filmu og jafnvel gamlir kærastar og allskonar vinir sem höfðu gegnt miklu hlutverki í mínu lífi á einum eða öðrum tímapunkti spruttu þarna fram og kveiktu á hinum ýmsu tilfinningum hjá mér. Sumar tilfinningarnar voru afar ánægjulegar á meðan aðrar voru tengdar söknuði eða jafnvel sorg. En allar höfðu þær haft tilgang í að móta mitt líf og mig sem karakter.

Ég uppgötvaði á þessari myndaflettinga stundu að líklega er ekkert dýrmætara til en gamlar myndir og minningarnar sem þeim tengjast. Er afar þakklátt stelpuskott fyrir það að vera haldin þessu myndaæði og ætla að halda ótrauð áfram við myndasmíðina.

Og hver veit nema að mínir afkomendur hafi bara gaman af því að skoða lífsveg minn í framtíðinni :)

Ég hvet okkur öll til að varðveita minningarnar okkar og þakka fyrir þær hverja og eina, og þökkum einnig fyrir það fólk sem tengdist okkur böndum á einum eða öðrum tímapunkti í lífum okkar.

Gleðjumst bara yfir þeim góðu og slæmu lexíum sem gerðu okkur svona gasalega frábær, einstök og full af visku og þekkingu, en biðjum þeim blessunar sem við getum ekki enn sætt okkur við að hafi sært okkur eða gefið okkur bitrar lexíur.

Við breytum víst ekki neinu í fortíðinni því miður, en við getum svo sannarlega skapað okkur framtíð þar sem fortíðin er skilin eftir alein, gleymd og eða í fullri sátt, þar sem hún skemmir ekki flottu drauma framtíðarbygginguna okkar og við getum lifað happily ever after svona næstum því kannski :)

 

Knús í ykkar hús elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Þín innri rödd

Flest ef ekki öll höfum við upplifað það að við eigum rödd í brjósti okkar sem reynir eftir fremsta megni að segja okkur ef eitthvað er að, eða ef við ættum að gera eitthvað öðruvísi en við erum að gera, ekki satt?

En veljum við að hlusta á þessa rödd?

Ég held að við neitum í allt of mörgum tilfellum að hlusta, stingum puttum í eyrun og lokum á allar tilfinningar okkar til að þurfa ekki að heyra það sem þessi rödd hefur að segja okkur.

því miður segi ég því að hún gæti svo oft komið okkur frá vondum stöðum eða einfaldlega hjálpað okkur til að ná árangri þeim sem við leitum að og það jafnvel mjög skjótt.

Algengasta hunsunin á þessari röddu er líklega sú að þegar við vitum að við erum ekki að gera rétt þá förum við í innri samræður við okkur sjálf og finnum þar allar réttlætingar heimsins gegn því sem röddin ráðleggur okkur að gera eða segja. Og "röddin" tapar í allt of mörgum tilfellum þessu stríði rökræðnanna.

Önnur algeng hunsun er líklega sú að við neitum að stíga inn í óttann okkar á leiðinni að árangri og finnum allar hugsanlegar afsakanir fyrir því að vera bara á þeim stað sem við erum stödd á hverju sinni. Afsakanirnar yfirgnæfa auðveldlega þessa "rödd" og enn á ný tapar hún. (Frestunaráráttan)

Þriðja hunsunin er oft sú að við hlustum ekki á þessa djúpu óróleikatilfinningu sem er samt oft svo hljóðlát að við heyrum varla í henni, en verðum vör við hana með smá fiðringi í maganum. Þessi fiðringur varar okkur oft við því að ekki er allt sem sýnist eða virðist. Við  slökkvum á þessari tilfinningu allt of oft vegna þess að við finnum ekki rökin og sannanirnar sem gætu stutt við hana, en þessi fiðringur eða hljóðláta rödd er samt yfirleitt að segja okkur eitthvað mjög mikilvægt fyrir líf okkar og hún hefur yfirleitt rétt fyrir sér.

Notkun okkar á upplýsingum frá þessari innri röddu er í dag talin tengjast því sem við nefnum tilfinningagreind en sú greind er talin mjög mikilvæg ef góð samskipti eiga að eiga sér stað á milli manna og í samskiptum við okkur sjálf.

Ég heyrði reyndar einhvern tímann þá sögu að frumbyggjar Ástralíu sendu hvert öðru skilaboð með huganum og næmu þau í gegnum þessa innri röddu sína, hvort sem að sú saga er nú rétt eða ekki.

En hvað sem hægt er að segja um þessa innri rödd okkar er þó eitt sem er víst, það borgar sig fyrir okkur að setja fókus okkar á hana og fylgja því sem hún segir okkur, hún er okkar innra GPS tæki í gegnum lífið.

Og virk hlustun á þetta GPS tæki okkar hefur einhvern undramátt satt að segja, og þeir sem duglegastir eru að fylgja fyrirmælum hennar finna leiðir sem öðrum virðist ekki takast svo auðveldlega að finna -Þannig að -

USS USS - hlustum vel og vandlega og léttum okkur lífið og tilveruna með því að beita virkri hlustun á okkar innri rödd :)

Knús í ykkar hús

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Saga af sjálfstrausti

Stutt saga af sjálfstrausti.

Sá þessa sögu á netinu og ákvað að snúa henni yfir á okkar ágæta tungumál og tel að hún eigi erindi til okkar allra.

Hlustum minna á fólkið í kringum okkur og hvað það vill segja um okkur, látum aðeins álit og orð þeirra sem færa okkur súpuna þegar við erum veik hafa áhrif á okkur þegar og ef við finnum að þau eru sanngjörn og rétt.

En hér kemur sagan:

Einu sinni fór ungur maður að hitta vitran mann og sagði við hann;

Ég er kominn til að leita ráða hjá þér vitri maður því að mér finnst ég verðlaus og mislukkaður og hef ekki lengur áhuga á því að lifa. Allir segja að ég sé mislukkaður á allan hátt svo ég bið þig Meistari, hjálpaðu mér!

Meistarinn leit á unga manninn og svaraði í flýti: Fyrirgefðu en ég er mjög upptekinn núna og get ekki hjálpað þér. Ég þarf að sinna mikilvægum erindum núna  – síðan stoppaði hann leit hugsandi á unga manninn og bætti við- en ef þú ert til í að aðstoða mig mun ég með glöðu geði launa þér greiðann á móti.

Auðvitað skal ég aðstoða þig sagði ungi maðurinn, feginn að Meistarinn treysti honum og afskrifaði hann ekki með öllu. „Gott“ sagði vitri maðurinn og tók af fingri sér lítinn hring með fallegum glitrandi steini.

Taktu hestinn minn og farðu á markaðstorgið! Ég þarf að selja þennan hring sem fyrst til að geta greitt upp skuldir mínar. Reyndu að fá sanngjarnt verð fyrir hann og ekki sætta þig við neitt minna en gullmynt. Farðu núna strax og komdu eins fljótt til baka og þú getur.

Ungi maðurinn tók hringinn og hélt af stað. Þegar hann kom á markaðstorgið sýndi hann öllum kaupmönnunum hringinn en þeir sýndu honum lítinn áhuga. Og þegar þeir heyrðu að hann vildi fá gullmynt fyrir hann fóru sumir þeirra að hlæja og misstu allan áhuga. Einn kaupmaðurinn var þó nægjanlega kurteis til að útskýra fyrir honum að verð í gulli væri allt of hátt fyrir svona hring, og að það væri mun líklegra að hann gæti selt hann ef hann sætti sig við að fá kopar eða í mesta lagi silfurmynt fyrir hann.

Þegar ungi maðurinn heyrði þessi orð, komst hann í mikið uppnám vegna þess að hann mundi vel hvað vitri maðurinn hefði sagt varðandi söluverðið, gullmynt vildi hann og ekkert annað. Og þegar ungi maðurinn hafði þrætt allan markaðinn og fann ekki einn einasta kaupanda að hringum fór hann á bak hestinum og hélt af stað heim til vitra mannsins.  Honum fannst hann gjörsamlega mislukkaður og leið hreint ekki vel að hafa ekki getað framkvæmt söluna.

Þegar hann hitti vitra manninn aftur sagði hann: ’Meistari, mér tókst ekki að framkvæma það sem þú baðst mig um. Í mesta lagi hefði ég getað fengið silfurmynt fyrir hringinn þrátt fyrir að þú segðir mér að sætta mig ekki við neitt minna en gullmynt en allir kaupmennirnir sögðu mér að hringurinn væri alls ekki svo mikils virði. Svo að ég er kominn til baka með hringinn óseldan.

Þetta er góður punktur sagði vitri maðurinn við unga manninn, við ættum auðvitað að láta meta hringinn áður en við seljum hann. Farðu og hittu gullsmiðinn og láttu hann meta verðgildi hringsins. En ekki selja honum hringinn sama hvað hann býður þér fyrir hann, komdu svo strax til baka til mín.

Ungi maðurinn tók hestinn og lagði aftur af stað og nú til gullsmiðsins. Gullsmiðurinn rannsakaði hringinn mjög vel undir smásjá og setti hann síðan á vogarskálarnar. Loksins eftir að hafa velt hringnum fyrir sér í langan tíma sneri hann sér að unga manninum og sagði:

Segðu meistara þínum að ég geti aðeins gefið honum 58 gullpeninga fyrir hann ákkúrat núna, en ef hann getur gefið mér aðeins lengri frest get ég borgað honum 70 gullpeninga fyrir hringinn.

’70 gullpeninga?!’ át ungi maðurinn upp eftir honum og hló, þakkaði síðan gullsmiðnum fyrir og hraðaði sér til vitra mannsins.  Þegar hann heyrði sögu unga mannsins af verðlagningunni sagði hann:

’Mundu vinur minn að þú ert eins og þessi hringur. Dýrmætur og einstakur! En aðeins sérfræðingar geta metið verðgildi þitt réttilega. Svo hví ertu að reika um markaðinn og hlusta á skoðanir þeirra sem ekkert vit hafa á því hversu dýrmætur þú ert?

 

Góða helgi elskurnar

Xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: 3 atriði sem fá sambönd til að virka

Sambandshús Gottmans er algjörlega brilliant tæki til að meta ástarsambönd útfrá strax í byrjun þeirra.

Þær þrjár stoðir sem allt húsið byggist á segir afar mikið til um það hvernig til tekst að búa til samband sem endist ævina á enda. 

Fyrsta atriði hússins er grunnurinn sem er vináttan:

Eruð þið vinir? getið þið talað við hvort annað endalaust? skiljið þið hvort annað? eigið þið til samhygð og velvild til hvors annars eða eruð þið í sífelldri togstreitu þar sem annað ykkar þarf að standa uppi sem sigurvegari en hinn að tapa? Hlustið þið á hvort annað eða upplifið þið eins og annar eða báðir aðilar séu ekki tilbúnir til að hlusta og taka eftir því sem sagt er? rífist þið mikið eða talið þið saman í virðingu og umhyggju fyrir skoðunum og lífsgildum hvors annars?

Vináttan skiptir afar miklu máli og þegar hún er ekki til staðar þá er enginn grunnur fyrir einhverju meiru. 

 

Næst kemur útveggurinn sem táknar traustið:

Er erfitt að treysta makanum í sambandinu?, Er sannleikurinn ekki uppi á borðum, er verið að fela hluti?  fara á bak við þig varðandi ýmsa hluti eins og viðveru á einkamálum eða samfélagsmiðlum, eru samskipti við hitt kynið falin, er verið að laumast við drykkju eða aðra neyslu? er erfitt að fá aðilann til að tala um fyrra líf sitt og eru mörg leyndarmál í kringum hann? Inni í sambandi þar sem þetta er raunin er erfitt að skapa traust og nánd. Og þegar nándin er ekki til staðar þá dafna ekki tilfinningar ástarinnar og óöryggi og tortryggni taka völdin þess í stað. Báðum aðilum líður illa í þannig umhverfi og öll atlot og kynlífsathafnir verða fjarlægari og nándarminni ef þau eru til staðar á annað borð. Samskiptin verða yfirleitt afar skökk inni í sambandi sem byggt er upp með þessum hætti og ætti enginn að vera að gefa líf sitt inn í samband þar sem ekki ríkir traust og heiðarleiki.

 

Þriðja atriðið útveggur skuldbindindingar: 

Er tilvonandi eða núverandi maki þinn að fullu skuldbundinn þér eða dregur hann lappirnar þar? Er þér hótað að hann fari í hvert sinn sem eitthvað gengur ekki eins og hann vill að það gangi? Að hóta skilnaði í tíma og ótíma er ekki í boði í heilbrigðum samböndum þar sem skuldbindingin er innsigluð.

Eða líður þér eins og þú getir verið algjörlega örugg í sambandi ykkar og að ekkert í veröldinni geti komið upp á milli ykkar og orðið til þess að þið farið í sundur? Þannig ætti þér að líða inni í sambandi þar sem skuldbindingin ríkir og þar skapast svo sannarlega rými fyrir plön ykkar varðandi framtíðina.

Því að þak hússins hjá Gottman er einmitt framtíðarsýnin sem ekki er hægt að byggja upp ef grunnstoðir sambandsins eru ekki í lagi.

Svo metum vel þessa húsbyggingu og gerum kröfu til þess að þessi bygging sé traust og haldi í öllum veðrum og skjálftum sem inn í líf okkar gætu komið. Ef hún stenst ekki gæðavottun okkar þá þarf ýmist að bæta hana eða finna sér annan grunn til að byggja nýja byggingu á.

Gerum amk sömu kröfu til þessarar byggingar og við mundum gera til húss sem við værum að smíða til að búa í næstu árin eða áratugina...Og þegar rétta húsið er tilbúið þá fegrum við það með öllum litlu smáatriðunum sem gera ástarhreiðrið okkar fallegt og hlýlegt.

Þar til næst elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Áramótatiltekt

Um áramót erum við dugleg að heita því að lifa nú aðeins betra lífi en á árinu sem er að líða, við ætlum í ræktina, létta okkur, vinna minna, borða rétt, sinna allt og öllu miklu betur en áður og markmiðalistinn verður oft langur.

Allt gott og blessað og vonandi náum við sem flest öllum þeim fyrirætlunum sem árið 2016 á að færa okkur. 

En ef svo á að verða eru nokkur atriði sem við þurfum að huga að.

Það er ekki nóg að vera með fögur fyrirheit en ætla samt að gera hlutina á nákvæmlega sama hátt og áður. Við þurfum að taka til og það í öllum skúmaskotum. Þurfum jafnvel að losa okkur við ýmsa hluti sem okkur þykir í raun óhugsandi að þurfa að gera.

En því miður er það oft þannig að við eigum í erfiðleikum með það að losa okkur við það gamla, breyta hugsunum okkar, viðhorfum og framkvæma með nýjum hætti. Erfitt en þarf þó oft að gerast ef við ætlum að standa með uppfyllt áramótaheit að ári liðnu.

Svo ég spyr þig, hvað í þínu lífi þarf að fara til að þú náir á þann stað sem þú vilt vera á að ári?

 

Er það gamli makinn sem þú átt erfitt með að sleppa tökum á? Vinir sem þurfa að hverfa? Starf sem þarf að yfirgefa? Einhver fíkn sem þarf að vinna á? Hugsanamynstur sem þarf að breyta? Meðvirkni? Ótti? Samskipti? "Ég get ekki" tilfinningin? "Mér tekst aldrei neitt" tilfinningin? "Allir eru betri en ég í þessu" tilfinningin og svo framvegis...

Hvað svo sem það er þá hvet ég þig til að taka til í öllum skúmaskotum, leita þér aðstoðar ef þú þarft (það er ekkert að því að kunna og vita ekki allt sjálfur), gerðu bara það sem þú þarft að gera af því að það er svo miklu skemmtilegra að standa með yfir-rissaðan markmiðalistann að ári, uppbústað egó og finnast að heimurinn hafi bara verið skapaður fyrir mann sjálfan og engan annan...

 

Gleðilegt glimmerár fullt af kærleika, gleði og náðum markmiðum elskurnar og takk fyrir árið sem er að líða. En farið nú rosalega varlega með flugeldana á gamlárskvöld..

Xoxo

Ykkar Linda

[e-mail]

 

 

Hugleiðingar Lindu: Hvað skiptir máli?

Að undanförnu höfum við verið minnt allt of oft á það hversu hverfult lífið er, hversu stutt og svo óskaplega brothætt.

Svo stutt og stundirnar fáar til að breyta því sem við viljum breyta til þess að skapa okkur þann lífsveg sem við teljum farsælastan. Treystum ekki á morgundaginn til þeirra breytinga sem við viljum sjá gerast heldur hefjumst handa í dag.

Ef ég spyr mig hverju ég þyrfti að breyta í dag til að ég gæti kvatt lífið sátt við mig og mína vegferð hér yrðu svörin nokkuð mörg verð ég að játa.

En merkilegt nokk væru fæst þeirra tengd veraldlegum hlutum eins og húsum, bílum, peningum eða glingri af öllu tagi. Frekar að það kæmi upp í huga minn að leyfa mér að dreyma stærri drauma, elska meira, hlæja oftar, njóta lífsins og gleðistunda þess, heillast oftar að sköpunarverkinu og kraftaverkum þess, og ég væri allskostar óhrædd við tilfinningar mínar, upplifanir og álit annarra á vegferð minni.

Ég eins og svo margir aðrir er kannski ekki nógu dugleg að sinna þeim sem mér þykir vænst um, læt veraldarvafstrið trufla mig þar. Ég gæti gert svo miklu meira af því að segja þeim sem ég elska hversu mikils virði líf þeirra er mínu lífi, hversu snautlegt það væri án þeirra. Ég gæti sagt þeim oftar að ég elskaði þá og eins gæti ég verið duglegri að segja þeim hversu dýrmætar og einstakar mannverur þeir eru. Ég gæti umfaðmað lífsveg þeirra og samþykkt hann oftar án skilgreininga og jafnvel tekið þátt í þeirra brölti hvort sem það samræmdist mínum skoðunum og áliti eða ekki...Bara notið samvistanna, hlátursins og gleðinnar af því að finna nánd við mannveru sem á kærleika minn.

Ef ég ætlaði að bæta lífsgæði mín og vegferð færi ég líklega oftar að finna þá sem eru mér kærir, ég hringdi líklega oftar, léti ekki leiðindi og fúlheit ráða ríkjum en hefði oftar matarboð, kaffiboð eða kallaði á fólkið án nokkurs tilefnis annars en þess að ég hefði löngun til þess að hitta það. 

Eins gæti ég teygt mig meira í áttina að því að sýna auðmýkt og umburðalyndi. Ég gæti gert það að markmiði mínu að elska aðeins meira í dag en í gær.

En er það ekki oft þannig að við erum ekki alveg tilbúin að láta af okkar stóra og mikilvæga egoi?

Okkar skoðanir eru þær sem gilda, okkar álit, okkar upplifanir, okkar langanir og óskir sem sitja í fyrirrúmi í allt of mörgum tilfellum, Þannig er því a.m.k farið með mig allt of oft þó að ég telji mig þó komna langt á veg með að breyta því. Verð betri og betri með hverju árinu sem líður. Vonast hreinlega til þess að vera búin að ná þessu áður en kallið mikla kemur :)

Ég þarf líka að læra að hlusta betur án þess að vera alltaf tilbúin með svar á móti, bara hlusta...ekkert annað.

Ég held að við gætum lært heilmikið um heim og skoðanir samferðamanna okkar á veröldinni og málefnum hennar með því einu að leggja okkur fram við að hlusta gagnrýnislaust og opin fyrir því að læra eitthvað nýtt. Gefum þannig þeim sem við eigum í samræðum við tækifæri á því að vera þeir sjálfir, opnir og berskjaldaðir án ótta við dóm og lítillækkun þeirra sem þeir opna sig fyrir.

Stærri gjöf er líklega ekki hægt að gefa en þá að leyfa annarri mannveru að vaxa og þroskast í andrúmi kærleikans og því umburðalyndi sem honum fylgir, það er gjöf sem gefur bæði gefanda og þiggjanda. Það væri sá lífsfarvegur sem ég væri sátt við að hafa farið að loknu þessu lífi og gæti mætt örlögum mínum glöð og sátt.

Njótum þess elskurnar að bæta okkur dag hvern og geta þannig staðið nær því sem við værum sátt við á þeim degi er lúðurinn gellur og kallar okkur heim. Látum ekkert veraldarvafstur stela frá okkur því sem skiptir okkur mestu máli í lífinu.

Mínar hugheilustu jólakveðjur til ykkar allra með ósk um að líf ykkar verði fyllt gleði og glimmeri yfir hátíðina.

Xoxo

Ykkar Linda

Hugleiðingar Lindu: Lífið er gjöf

Líf okkar er stundum erfitt og stundum sárt, en samt svo óendanlega dýrmætt þegar við skoðum það nánar.

Okkur var gefið líf til að við gætum gert við það allt sem við viljum við það gera. Við erum frjáls. Og eins og ég sé það, var hverju og einu okkar úthlutað ólíkum hæfileikum og getu. Ekkert okkar er með sama fingrafar, ekkert okkar er með sama lit á lithimnu augna okkar, ekkert okkar er eins þrátt fyrir sjö milljarða núlifandi manna.

Að mínu mati er það þannig að við erum einstök hvert og eitt okkar. Einstök og dýrmæt, og líf okkar allra skiptir svo miklu máli í einingu lífsins,  og saman gerum við heiminn að því sem hann er. 

Það sem ég tel okkur hinsvegar skorta stundum er að við metum það líf sem okkur var gefið, og tökum því sem sjálfsögðum hlut að eiga morgundaginn. En svo er ekki, það er svo sannarlega meiri eftirspurn eftir aldri en framboð. Svo förum vel með það líf sem okkur er úthlutað og sköpum okkur gleði og hamingju með ákvörðunum okkar og framkvæmdum. 

 

Hver og einn dagur er gjöf sem gefur okkur tækifæri á því að stíga upp frá því sem heldur okkur frá því besta í lífinu. Á hverjum einasta morgni höfum við val um það að dvelja í eymd og volæði eða að stíga í fæturna og leggja af stað í átt að draumunum okkar.

Ákvörðunin er alltaf okkar og enginn getur breytt því hvorki aðstæður né tálsýnd lífsins.

Við höfum val, en ekkert alltaf svo auðvelt val, og hver og einn einasti maður sem hefur farið braut drauma sinna getur líklega vitnað um baráttu, blóð, svita og tár á þeirri göngu. "Vonleysi", "kjarkleysi", "ég er ekki nógu góður" tilfinninguna, "skömmina" vegna einhvers, sama hvers, öll "nei-in", "úrtölurnar", jafnvel andlegt og veraldlegt gjaldþrot. 

En þeir sem sigra og ná að sigra eru þeir sem hafa þolað þessa vosbúð alla, þeir hafa þroskast á leiðinni að settu marki, farið í gegnum tilfinningrússíbana, blankheit, gagnrýni og jafnvel vonsku frá meðbræðrum sínum en ekki gefist upp. 

En það sem þeir hafa að öllum líkindum lært á leiðinni er að, lífið er eins og nokkurskonar hjartalínurit. Það koma dagar þar sem allt virðist ganga upp (topparnir), en einnig dagar í lægð. Verstir eru þó þeir dagar sem ekkert er að gerast og ekkert hreinlega gengur upp, eins og flatt línurit og við vitum öll hvað það táknar (Dauða eða stöðnun).

Toppdagarnir eru þó þeir sem gera þetta allt einhvers virði og gera það þess virði að fara í gegnum þá vondu.

 

Þeir sem sækja drauma sína og gefast ekki upp á miðjum vegi hafa lært að þekkja sjálfa sig á leiðinni, bæði styrk sinn og veikleika. Þeir hafa breytt úreltum hugsunum og gildum, hafa lært að sjá aðra sem jafningja sína og losnuðu líklega við hrokann og falska egó-ið að stórum hluta. Vita líklega hversu dýrmætir þeir eru og hversu dýrmætt það líf er sem þeim er gefið. Þeir hafa kennt okkur sem á eftir þeim komu svo margt og þar á meðal það að alla drauma okkar getum við látið rætast ef við höfum nægan viljastyrk og leitum lausna í öllum aðstæðum sem uppá koma. Eins hafa þeir kennt okkur að þakka fyrir lífið í öllum aðstæðum og að gera sem mest úr því alla daga.

En skoðaðu hjarta þitt og sjáðu hvort þér finnist þú eiga skilið að eiga fallegt og gott líf, og ef þú finnur að þar skorti á, breyttu þá þeirri hugsun.

Þú átt bara það góða, fagra og fullkomna skilið, hver svo sem þú hefur verið í fortíðinni og hvað svo sem þú hefur gert í lífinu.. Stígðu upp til nýrra tíma og lífs. Dagurinn er þinn og lífið er svo sannarlega gjöf til þín, njóttu þess!

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda

 

Hugleiðingar Lindu: Sálin öskrar af einmannaleika

Börn, fullorðnir og gamalmenni nútímans eru einmanna, eða a.m.k allt of margir. 

Við eigum allt til alls og skortir í raun ekki neitt nema nánd, kærleika og fullvissu þess að einhverjum þyki vænt um okkur. Og í þeim sporum eru allt of margir, og þá meina ég allt of margir!

Við heyrum jafnvel fréttir af fólki sem finnst látið eftir langan tíma vegna þess að enginn fór til að athuga með það, sorglegt að svona skuli gerast...

 

Í dag eru fjölskyldur margar hverjar sundraðar með tilheyrandi vandræðum og skorti á félagsskap og nánd. Mömmur og pabbar, afar og ömmur eru jafnvel í tugatali í kringum börnin okkar og barnabörn.

Við erum fráskilin, misskilin, vinnum eins og skepnur til að sleppa við og horfast ekki í augu við að okkur skortir þessa nánd sem nútíminn neitar allt of mörgum um. Við aukum svo á streituna með öllum tiltækum ráðum, og förum jafnvel í nám samhliða 150% vinnu og barnauppeldi. Þjóðfélagið krefur okkur um eilífðar fræðslu um allt og ekkert. En þó krefur það okkur ekki um fræðsluna sem við þurfum helst á að halda. Menntun í hugsunum, kærleika, virðingu fyrir sjálfum okkur og öðrum. Eins þyrfti líklega að kenna okkur að taka lífinu með ró, "vera í núinu" eins og það er kallað, og eiga samræður hvert við annað á kvöldin og um helgar.

Við erum mörg úttauguð og stressuð fyrir allan peninginn, og kunnum varla lengur á lífið að mínu mati. Sjónvarpsfjölskyldan hefur tekið við af þeirri raunverulegu samanber Kardashian fjölskylduna sem talað er um í kringum mig eins og þetta fólk væri inni á gafli hjá minni fjölskyldu. En ég hefði nú meiri áhuga á því að þekkja mitt raunverulega fólk betur og sinna því betur. Það krefst tíma, tíma sem hvorki ég né fólkið mitt að undanskilinni aldraðri móður minni hefur. Og ég verð að segja...mér finnst þetta ekki smart, hvort sem ég er að tala um sjálfa mig eða alla hina. 

Börnin okkar líða fyrir skort á samskiptum við okkur, á því er enginn vafi. Við höfum að meðaltali líklega um 4-5 tíma á dag með þeim, og megnið af þeim tíma fer í það að láta þau læra, fara í búðir og elda mat. Ekki margar gæðastundir þar. Foreldrar okkar fá okkur sjaldan í heimsókn þótt aldraðir og einmanna séu, og við gefum okkur varla tíma til þess að hitta bestu vini okkar nema endrum og sinnum og þá yfirleitt yfir matardiskum á veitingastöðum. (Við þurfum jú víst að borða)

Við keppumst alla daga við að afla okkur meira af mammons gæðum, merkjavöru, stórum húsum, glæsikerrum og innbúi sem slær innbú nágrannana gjörsamlega út.

En keppumst ekki eftir raunverulegum gæðum lífsins.

Helstu áhyggjur okkar eru líklega af því að einhver finni nú út að MK  veskið okkar sé fake (Fyrir þá sem ekki eru að kveikja, erum við að tala um Michael Kors, hver sem hann nú er!).Og svo þurfum við að ná árangri á öllum sviðum, sérstaklega úti í hinum harða heimi viðskipta og fyrirtækjareksturs. Það telst ekki árangur að vera heima og hugsa um börnin sín og koma þeim til manns lengur, núna þarf mamman að vera forstjóri stórfyrirtækist til að teljast marktækur þjóðfélagsþegn og fólk sýpur hveljur yfir því að lengja eigi fæðingarorlof.

Og hvað græðum við svo á öllum þessum herlegheitum?

Jú afleiðingarnar eru oftar en ekki streituvaldandi sjúkdómar eins og hjartaáföll, blóðtappar, hár blóðþrýstingur, lélegt ónæmiskerfi, magasár, kvíði, þunglyndi og fleira og fleira. Og við erum mörg skelfilega einmanna og ófullnægð í sálinni okkar. 

 

En hvar fáum við svo útrás fyrir félagsþörf okkar?  jú, á netmiðlum.

Netmiðlarnir loga vegna einmannaleika okkar. Þú finnur næstum því lyktina af honum á facebook, einkamálum, tinder og öðrum samskiptasíðum. Þar reyna hinir einmanna, yfirgefnu og fráskildu að finna sér félagsskap með mis miklum árangri. Tölvuleikir hafa hertekið börnin okkar vegna þess að þau nenna ekki að reyna að ná sambandi við önnum kafna foreldra í lífsgæðakapphlaupi. Símarnir eru samskiptamáti fjölskyldunnar og allir hanga endalaust þar. (ég er engin undantekning þar) Svo skilur enginn neitt í neinu, afhverju við erum með óþekk og ofgreind börn allt um kring, nú eða kvíðin, þunglynd börn sem sjá ekki tilgang lífsins.

Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég er harðorð hér en tel mig vera komna á nægjanlega virðulegan aldur til að segja bara það sem mér finnst,  og þetta er það sem ég sé þegar ég lít á þjóðfélagið í heild sinni og ég fyllist sorg. 

Skoðum endilega öll hvar við getum tekið til í kringum okkur, hvar við getum sinnt öðrum meira, hvar gildin okkar liggja, hver þarfnast kærleika okkar og nándar, hvernig við getum átt betri og aukin samskipti við fólkið okkar, hvar við þurfum að byggja aðra upp með hvatningu og með því að taka þátt í lífum þeirra, að hafa áhuga á því sem þeir eru að gera.

Ég hugsa að til lengdar yrðum við öll hamingjusamari og glaðari ef við gæfum af okkur meiri nánd og kærleika, og gætum þá kannski séð að við þurfum ekki alla þessa fermetra, parket,merkjavöru og neyslu af öllu tagi. Vegna þess að við ættum annað sem er svo miklu dýrmætara að eiga...Hjarta sem væri fullt af kærleika, gleði, samveru og nánd...

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda