Ertu að gera útaf við þig?

Í dag hafa allir svo mikið að gera og hafa úr svo miklu að velja að hvíld og slökun verður að algjöru aukaatriði í daglegu lífi okkar.

Við vinnum allt of langan vinnudag oft á tíðum og þegar við ljúkum deginum hömumst við í ræktinni( förum jafnvel í hádeginu) hendumst síðan í búðir eftir að hafa náð í börnin í leikskólann - skólann - íþróttirnar - píanótímana eða hvað svo sem tekur við eftir venjulegan vinnudag allra, förum heim og eldum - sjáum um heimalærdóminn og náum svo að draga andann þegar við erum búin að koma öllum í háttinn, eða hvað?

Nei oft er það ekki þannig heldur taka félagsmálin og áhugamálin við eða einfaldlega það að setjast yfir nýjustu þáttaröðina sem við erum að horfa á. Og allt þetta verður til þess að við náum ekki nægum svefni segja sérfræðingarnir. Dagskráin okkar er allt of full og líkami okkar nær ekki að endurhlaða orkubirgðir sínar nægjanlega lengi, þannig að við náum verr að sinna verkefnum hvers dags og erum þreytt! 

Þetta gengur ekki hjá okkur krakkar, við þurfum að gæta jafnvægis í lífinu og hugsa um langtímaafleiðingar þess að hvílast ekki nægjanlega vel.

Það er alltaf verið að segja okkur frá afleiðingum streitutengdra sjúkdóma og eins er okkur sagt að streita hafi mjög vond áhrif á hjarta okkar og æðakerfi. Þessi varnaðarorð fjúka þó í gegn hjá okkur og við hlustum ekkert á þau fyrr en að allt er orðið um seinan og við erum komin í burnout ástand (kulnun) þá loksins neyðumst við til að endurskoða forgangsröðina okkar.

Það er á þessum stað sem við förum að stunda andlega rækt að einhverju tagi, tökum göngutúra í náttúrunni og förum að gæta að matarræði okkar og svefnvenjum. Eins áttum við okkur þarna á því að neikvæðar fréttir eða yfir höfuð það að kveikja ekki á sjónvarpinu er bráðsnjallt.

En því ekki að taka bara á þessu strax? Það er alveg í boði að bíða ekki eftir fallinu eða kulnuninni. 

Þegar við rænum okkur svefni þá erum við að ræna okkur andlegri og líkamlegri vellíðan en gefum streitu, kvíða og annarri vondri líðan aukið rými í tilveru okkar.

Og trúið mér - líkami okkar öskrar á hvíldina sem hann þarfnast svo sárlega, en við einfaldlega hlustum ekki fyrr en allt of seint vegna þess að lífið er bara svo uppfullt af allskyns skemmtilegheitum og við megum bara alls ekki missa af neinu.

Hvar finnum við þá þann aukatíma sem við þörfnumst til að mæta öllum þessum kröfum okkar? Jú við minnkum hvíldartímann okkar! 

En það eru dóminóáhrif sem skapast í lífi okkar ef við förum á stað streitunnar og syndir feðranna bitna yfirleitt á börnunum á þann hátt að þau fara oft í fótspor okkar hvað varðar lífsstílinn okkar. Það er ekki nóg með að við sjálf verðum kvíðin, streitufull og hvað það nú er, heldur verða börnin okkar líka þessu ástandi að bráð þegar þau detta inn í okkar hraða lífsstíl.

Börn dagsins í dag eru kvíðnari en nokkru sinni fyrr sýna rannsóknir, en eiga þó meira og gera meira en nokkru sinni áður. Þau hafa flest sem þau þarfnast en vantar þó það sem skiptir máli að mínu mati, stundir í ró og næði þar sem þau læra að dvelja án alls - eru bara viðstödd það sem ekkert er. Á stað  þar sem engin stundatafla fyllir vökustundir þeirra.

Þessar elskur byrja í fullri vinnu nokkurra mánaða gömul hjá dagmömmum. Svo tekur leikskólinn við og að lokum löng skólagangan, og alltaf bætist við í stundatöflu þeirra. Allskonar áhugamál og æfingar taka við að fullum vinnudegi þeirra, og þau rétt eins og við detta síðan inn í heim tölvunnar eða sjónvarpsins útkeyrð og illa hvíld.

Og ég bara spyr, hvernig ætlum við að snúa þessari þróun við?

Við getum einfaldlega ekki haldið svona áfram lengi - það mun ekki skila góðu lífi fyrir neitt okkar né fyrir þjóðfélagið í heild sinni að mínu mati.

Pössum okkur á því elskurnar að lenda ekki harkalega á erfiðum stöðum hraðans  - hugsum vel um okkur og lærum að njóta þess að vera til án þess að vera alltaf eitthvað að gera. 

Ég held að friður og sálarró skili okkur farsælla og gleðiríkara lífi en hraðinn, og okkur mun líklega öllum líða mun betur með það að lifa innan frá og út í stað þess að lifa utan frá og inn flestar stundir. 

Þannig að ég ætla að enda þennan pistil minn með því að segja - Sofðu rótt í ALLA nótt og mætti dagurinn á morgun verða þér dagur endurnýjaðrar orku og gleði.

xoxo

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail]

Að komast undir regnbogann

Ég heyrði skemmtilega frásögn í afmæli um daginn þar sem verið var að tala um regnbogann og að hann væri ekki til í rauninni, að hann væri ekkert annað en tálsýn sem við sjáum þó öll. Þessi frásögn minnti mig á það þegar ég var ung að árum og sá blessaðan regnbogann þá reyndi ég alltaf að komast undir hann því.Það áttu nefnilega að rætast allar óskir þess sem undir hann komst -  en auðvitað náði ég aldrei þessu takmarki mínu einfaldlega vegna þess að regnboginn er í rauninni ekki til.

En þessi saga fékk mig til að hugsa um þá drauma sem við göngum með í kollinum og sumir upplifa sem hreina tálsýn, óraunhæfa og ekki líklega til að geta ræst. 

En afhverju datt mér regnboginn í hug varðandi drauma okkar? Jú vegna þess að við látum engan segja okkur að við sjáum ekki regnbogann og því síður að hann sé ekki til vegna þess að fyrir okkur er hann mjög svo raunverulegur ekki satt? 

Eins ætti það að vera með drauma okkar og þær fyrirætlanir sem við göngum með í kollinum okkar, það ætti enginn að geta haft áhrif á sýn okkar og trú á að þeir geti ræst, og við ættum að nota öll þau ráð sem við getum fundið til að láta þá rætast og sleppa því að hlusta á þá sem vilja telja okkur trú um að þeir séu ekkert annað en fögur tálsýn. 

Ég veit ekki með ykkur, en ég veit að flest það sem ég hef séð í kolli mínum og fundið í hjarta mínu að mig langi til að framkvæma verður að veruleika fyrr eða síðar, og ég stefni að því að framkalla sem flestar af þeim sýnum sem ég sé fyrir mér í kolli mínum og fá þær inn í raunveruleikaheim minn, og ég get fullvissað ykkur um að það er auðveldara að komast undir regnboga drauma okkar en hinn eina sanna regnboga. 

Að vísu krefst draumasýn okkar þess af okkur að okkur finnist við eiga skilið að hún rætist, að við séum verðug, og einnig krefst hún þess að við göngum fram í trú og trausti á að allt sé mögulegt og ekkert ómögulegt. Og þannig ættum við að taka fram hvern regnbogann á fætur öðrum og gera okkar besta til að allir fái þeir sitt líf í raunheimum. 

Mig langar í þessum litla pistli mínum að gefa þér nokkur ráð, ráð sem flestir sem hafa látið drauma sína rætast vita að mikill sannleikur leynist í. Ég vona svo innilega að þessi ráð gagnist þér vel á leið þinni undir regnbogann.

Og ef þig vantar aðstoð á leiðinni þá er ekkert annað að gera en að panta tíma hjá mér og fá aðstoð við að ná þangað  En hér koma ráðin:

 

Ráð númer 1.
Taktu smá skref hvern einasta dag inn í drauminn þinn.

Ráð númer 2.
Hafðu samband við þá sem þú heldur að geti aðstoðað þig með ýmsu móti á leiðinni - því að enginn gerir alla hluti einn og óstuddur.

Ráð númer 3.
Mundu að Ljósaperan var fundin upp eftir að Edison hafði gert þúsundir mistaka.

Ráð númer 4.
Þeir fiska sem róa -  svo vertu iðinn við að leita leiða og lausna.

Ráð númer 5.
Ekki fresta því sem þú getur gert í dag til morguns.

Ráð númer 6.
Mundu eftir máltækinu "Í funa skal járn hita" leiðin verður oft erfið og þig langar mest að gefast upp - en mundu þá eftir því að þú mótast og þroskast betur inn í drauminn þinn í erfiðustu aðstæðunum. 

Ráð númer 7.
Taktu ábyrgð á mistökunum þínum og gerðu betur næst (ekki kenna öðrum um)

Ráð númer 8.
Þolinmæðin, æðruleysið og töggur (Grit) er aðal innihaldsefni velgengni þinnar.

Ráð númer 9.
Þegar einar dyr lokast opnast aðrar - trúðu og treystu því að lífið sjái þér fyrir velgengni.

Ráð númer 10.
Róm var ekki byggð á einum degi og draumar þínir rætast líklega ekki heldur á einum degi. Þeir munu taka skýrari og skýrari mynd með hverju því skrefi sem þú tekur til að láta þá rætast. Skrefin sem tekin eru inn í óttan en ekki vegna fjarveru frá honum eru oft erfið, en sigurinn þegar hann næst er líka miklu sætari fyrir vikið.

Ég vona svo sannarlega að þú sem þetta lest sért með kollinn þinn fullan af regnbogum sem þú ert staðráðinn í að verði sýnilegir í hinum ytra heimi, og vona að þessi örfáu ráð gagnist þér vel á leið þinni.

En hvað sem þú gerir við litlu regnbogana þína þá bið ég þig um að "ekki gera ekki neitt" í það minnsta.

Þú ert dýrmætur einstaklingur með einstaka hæfileika og einstaka sögu og átt skilið að fá að upplifa alla liti regnbogans og meira til - ekki gleyma því...

xoxo

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail]

Fegurð reynslunnar

Þegar Japanir gera við sprungur í gömlum leirkerum þá fylla þeir þær með gulli eða silfri þar sem þeir álíta sem svo að reynsla kersins geri það mun fallegra en þegar það var nýtt og ónotað og að það eigi skilið að fá eðalmálma setta í sárin sín.

Þetta finnst mér falleg lýsing á því hversu dýrmæt og falleg reynsla okkar er, og hversu mikils virði hún er í raun,  því að við verðum "fallegri" eftir því sem við vöxum að visku og árum.

Hvað á ég við þegar ég segi fallegri?

jú við verðum fallegri eftir því sem við áttum okkur betur á því hversu mikils virði það er að láta af fordómum okkar, blaðri um náungann en taka þess í stað upp virðinguna sem allir eiga skilið að fá sama hvar í þjóðfélagsstiganum þeir standa, skilninginn á aðstæðum og hverfulleika lífsins, þekkinguna á því að saga okkar og tilgangur er ólík og við þekkjum einnig mannlega breiskleika betur og höfum meiri þolinmæði með þeim. 

Í raun færir reynslan okkur auðmýkt og meiri gleði yfir dásemdum lífsins og því smáa sem skiptir svo óendanlega miklu máli. Einnig færir hún okkur skilning á verðmætum á borð við sjálfsögðum en fallegum orðum til náungans, hvernig eitt bros getur dimmu í dagsljós breitt, góðrar og velviljaðrar framkomu sem stundum skiptir sköpum hvað varðar líf og dauða andlega og líkamlega séð, og einnig færir reynslan okkur vitneskjuna um það hversu stutt lífið er og hversu nauðsynlegt það er að dansa hvern einasta dag í gleði eins og hann væri þinn síðasti.  

Sú reynsla sem við öðlumst á lífsleiðinni getur þó oft verið sár og erfið og á köflum finnst okkur kannski eins og lífið hafi úthlutað okkur rýru gleðihlutskipti, en þegar við lítum yfir farinn veg þá voru það einmitt sprungurnar í lífi okkar sem gerðu persónu okkar að því sem við erum í dag og svo sannarlega eru sprungur okkar fylltar eðalmálmum sem við vonandi notum til að auðga og þjóna inn í líf náunga okkar.

En erum við hér á okkar litla yndislega auðuga landi yfirleitt að meta reynslu og visku? 

Nei því miður finnst mér oft vanta upp á það.

Við erum þjóð æskudýrkunar, forgengilegra hluta og hamingjuleitar, og erum svo afskaplega upptekin af því að allir verði að vera svo unglegir og smart, hlaðnir háskólagráðum og með merkjavöruhúsin drekkhlaðin velmegun á allan máta, en gleymum svo oft andlegu verðmætunum sem þar þurfa að finnast og skipta kannski öllu máli þegar öllu er á botninn hvolft.  

Sem dæmi um hversu lítils við metum reynslu umfram gráður ýmiskonar þá vann ég fyrir mörgum árum með nokkrum klárum strákum sem líklega væru ekki hátt skrifaðir menntalega séð en gátu gert við og hannað nánast allt sem snerti flókinn vélabúnað sem þeir unnu við.

Ég man þegar verkfræðingarnir sem voru að hanna ýmiskonar flókinn vélbúnað þurftu oftar en ekki að fá þekkingu og reynslu lánaða frá einum þessara manna, manni sem ég efast um að hafi nokkurntíman lokið grunnskóla en var nú samt það klár að hann skákaði sprenglærðum verkfræðingu í gerð flókins búnaðar.

Þarna var það reynslan sem var að verki, en líklega var þessi maður ekki hálfdrættingur á við verkfræðingana í launum sem sýnir hversu skakka mynd við höfum oft á þekkingu og mati á henni. Háskólagráður eru góðar en það er einnig almenn þekking og reynsla af lífinu og að mínu viti þurfum við aðeins að fara að víkka út sjóndeildarhring okkar hvað þetta varðar og meta fólk eftir verðleikum þess og reynslu en ekki einungis gráðum, og þurfum að sjá að menntun leynist víðar en í okkar æðri menntastofnunum. 

Ég hef unnið með fólki að árangri og betra lífi í langan tíma og ég segi það satt að líf mitt og reynsla hafa verið bestu tækin mín til aðstoðar þar. Vissulega var aðferðafræðin sem ég lærði mikilvæg og góð sem stuðningur, en ég tel að reynslan mín af lífinu og verkefnum þess sé nú samt það sem gerir mig hæfasta til að vinna með þau verkfæri sem lærdómurinn færði mér.

En nóg um þetta.

Það sem mig langar að koma að svona að lokum er að við ættum að virða þá sem ganga um með gullfylltar sprungur lífsins, hlusta á reynslu þeirra og taka visku þeirra inn í hjarta okkar.

Gömlu göturnar eru stundum ekki síðri en þær nýju, og reynsla kynslóðanna oft vel til þess fallin að nýta þegar nýjar slóðir eru troðnar.

xoxo

Ykkar Linda

Samskiptaráðgjafi/markþjálfi

[e-mail]

 

 

Orðum fylgir ábyrgð

Ekkert okkar vill láta tala illa um sig, ljúga upp á sig eða hlusta á fúkyrði sögð um sig hvort sem er í litlum eða stórum hópum, hvað þá í fjölmiðlum ekki satt?

 

Ég var stödd á ráðstefnu um daginn þar sem fjallað var um ábyrgð fjölmiðla og fleira gott og þar heyrði ég m.a.setningu sem mér fannst alveg stórmerkileg. Þessi setning fékk mig til að hugsa um hversu mikla ábyrgð við höfum í samskiptum okkar við hvert annað og ekki síst á samskiptamiðlum.

Setningin sem mér fannst svona stórmerkileg og fékk mig til að rita þennan pistil er tekin úr bók eftir jon Ronson og er svona

 " snjókornið finnur ekki fyrir ábyrgð á snjóflóðinu" 

Mjög merkileg setning að mínu mati og segir svo margt um það hversu grunlaus við erum um skaðsemi orða okkar og kjaftagangs um náunga okkar.

Hugsum við nokkuð almennt út í þetta þegar við tölum um persónur á netinu eða annarstaðar? Eða hugsum við út í sálarlíf þeirra sem fyrir orðum okkar verða, eða særindin sem þeir sjálfir, aðstandendur þeirra og vinir verða fyrir?   

Ég held ekki. Eins og umræðan á netinu er því miður oft í dag get ég bara ekki ályktað það vegna þess að ég veit að við flest viljum vera öllum góð.

Í kommentakerfum og víða eru menn oft hreinlega teknir af lífi með ljótum niðurlægjandi orðum og í raun hýddir opinberlega án þess að geta borið hönd fyrir höfuð sér ef almúginn eða fjölmiðlar hafa ákveðið annað. Og allt of oft er það þannig að þeir fá ekki að verja sig fyrir lygunum og dónaskapnum sem þarna viðgengst, skelfilega ljótt hvernig við mennirnir missum okkur oft á tíðum að mínu mati.

Finnst mér þetta sýna oft skort á dómgreind okkar, fallegu hjartalagi og yfirvegaðum hugsanahætti og því miður erum við svo allt of mörg sek um þetta.   

Hér áður fyrr tíðkuðust opinberar hýðingar sem voru lagðar af vegna þess að þær voru taldar afar skaðlegar sálarlífi þess sem undir slíka refsingu gekkst, og ég svo sannarlega trúi því að þeir sem þurfa að lesa niðrandi hatursfull ummæli og eða lygar um sig á samfélagsmiðlunum án þess að hafa til glæpsamlegra saka unnið, gangi um með vantraust gagnvart mannkyninu og sár sem aldrei gróa almennilega. Þeir sem standa nærri þessum aðilum eiga einnig oft erfitt með kvíða og aðra kvilla vegna þessa, en það hugsum við sjaldan út í á okkar litla landi þar sem allir þekkja alla. 

Ein skaðleg rödd sem fær trúnað almennings getur valdið snjóflóði sem erfitt er að moka sig uppúr, svo höfum það í huga áður en við skrifum í kommentakerfi blaðanna, eða næst þegar við ætlum að tala illa um náunga okkar eða ætla honum eitthvað sem engin sönnun er fyrir.

Ég hef sjálf orðið fyrir því að fá ummæli um mig sem hafa bæði sært mig, valdið mér reiði og öðrum tilfinningum sem mér finnst ekki gott að hafa og get því gert mér grein fyrir þvi hversu erfitt er að takast á við þessi málefni. Sem betur fer er það þó þannig að ég hef frekar þykkan skráp og læt þetta ekki mikið á mig fá oftast nær, en það er ég.

Aðrir verða kannski fyrir mun meiri skakkaföllum en ég þekki og ganga í gegnum hreina aftöku á mannorði og persónu sinni opinberlega án þess að hafa unnið til þess með nokkrum hætti og margir þeirra fá aldrei uppreisn æru sinnar. 

Margir þeirra sem fyrir slíku verða draga sig algjörlega í hlé frá félagslífi og einangrast frá öðru fólki. Depurð, kvíði, vantraust og jafnvel þunglyndi sækja á þá ásamt margri annarri andlegri og félagslegri vanlíðan, og þeir verða einnig oft fyrir vinamissi, skilnuðum, glötuðum atvinnutækifærum og fjárhagslegu öryggi svo fátt eitt sé nefnt. 

Gætum okkar á orðum okkar elskurnar (ég veit að við getum flest gert betur þarna) því að líf og dauði er á tungunnar og takkaborðsins valdi, og flest erum við sek um að hafa ekki vandað okkur nægjanlega þegar að þessum málum kemur.

En við getum alltaf gert betur, og í dag er nýr dagur sem vert er að helga því að finna það góða sem hægt er að segja um og við fólk, hvort sem er í einkalífinu eða á opinberum vettvangi og okkur líður bara svo miklu betur þegar við dveljum á þeim stað í orðræðunni okkar.

Höldum í sjálfsvirðingu okkar, fallegu framkomuna og fordómaleysi okkar - ekki síst núna þegar kosningar eru framundan og skoðanaskiptin hækka blóðþrýsting okkar upp úr öllu valdi.

x- þið

Ykkar

Linda 

 

 

Er sambandið þitt í hættu?

Flest viljum við eiga falleg og góð sambönd og erum tilbúin til að leggja heilmikið á okkur til að gera þau eins dásamleg og hægt er.

Stundum er þó eins og okkur takist ekki að ná þessu takmarki okkar þrátt fyrir góðan vilja, og því eru skilnaðir kannski eins tíðir og raun ber vitni um.

En hvað þarf til að sambönd geti átt sér farsælt líf í gleði fyrir báða aðila?

Eftir því sem ég hef lesið og kynnt mér að frátöldu því sem ég veit af eigin reynslu þá er það þannig að við þurfum að vera dugleg að skoða og bæta samböndin okkar dag frá degi og líta aldrei á það sem sjálfsagðan hlut að hafa manneskju við hlið okkar sem elskar okkur og vill lifa lífinu með okkur. 

Og ef við skoðum grunnstoðir sambanda þá eru nokkur atriði sem skipta meira máli en mörg önnur og mig langar að benda á nokkur þeirra hér. En munum að ástartungumálin eru nokkur og ekki víst að báðir aðilar falli inn í sama flokk þar. Yfirleitt er talað um að þessi ástartungumál séu fimm talsins, gjafir, snerting, þjónusta,orð og gæðastundir, og afar mismunandi hvað af þessu á við maka okkar.  Hvet alla til að kynna sér ástartungumál maka síns og sjá hvað af þessu gleður hann mest, held að það gæti forðað mörgum skilnaðinum (hægt er að finna próf á netinu sem hjálpa ykkur að finna ykkar tungumál).

Traust, vinátta, skuldbinding,samræður og tilfinningaleg viðtaka eru grunnstoðir þess að sambönd virki eðlilega, og í heilbrigðum samböndum er ástin tjáð reglulega frá báðum aðilum með ýmsum hætti.

Auðvitað eru táningaformin misjöfn en í flestum tilfellum er ástin tjáð með tíðum faðmlögum,innilegum orðum, nánd í kynlífi og fl. Eins reyna pörin yfirleitt að finna sér sameiginleg markmið og áhugamál sem þau geta sinnt í sameiningu og þau taka þátt í lífi hvers annars í gleði þess og sorg.

Báðir aðilar geta oftast sett sig í spor hins og séð hlutina frá hans eða hennar sjónarmiði og þeir ræða málin þar til lausn er fundin. Þeim tekst vel að greiða úr flækjum og erfiðleikum sambandsins og finna málamiðlun sem leysir úr flækjum sambandsins.

Þeir hvetja hvern annan til að vaxa og dafna, og standa við hlið hvors annars í blíðu og stríðu.

Þeir veita hvor öðrum frelsi og virða mörk hvors annars. Þeir eru verndandi á sambandið og tala fallega og af stolti um hinn aðilann.

Báðir aðilar sambandsins gera sér grein fyrir því að það þarf að næra sambandið með ýmsu móti svo að það dafni vel og þeir framkvæma það sem til þarf til að gera sambandið sterkara og sterkara með hverju nærandi augnabliki sem þeir setja inn í það.

Gott ráð til að viðhalda rómantíkinni er td að hafa sérstök deitkvöld einu sinni í mánuði eða oftar og svo eru óvæntar gjafir og uppákomur yfirleitt vinsælar ásamt mörgu öðru sem gleðja annan aðilann eða báða. 

En þegar samböndin eru komin á þann stað að þau gleðja ekki heldur valda vanlíðan eru eftirtalin atriði allt of oft til staðar:

 

Samræðurnar eru fylltar hæðni, biturleika og neikvæðni.

 

Útásetningar og neikvæðni varðandi persónuleika makans eru tíðar og jafnvel fullar fyrirlitningar. Allt of oft er gripið til varna og reiðiköst notuð, og allt of algengt er að aðilarnir kenni hvort öðru um að allt sé í ólagi í sambandinu.

 

 

jafnvel virðist stundum vera eins og aðilar sambandsins séu í sitthvoru liðinu og ætli sér að vinna stríðið með góðu eða illu í stað þess að horfa á sig sem samherja sem leita í sameiningu að lausn. Oft verða smáatriði að stórmálum þegar sambandið er komið á þetta stig og ástaratlotin minnka smá saman eða hverfa að mestu eða öllu úr sambandinu. Vanliðan er algeng og líkamleg einkenni fara að láta bera á sér með tilheyrandi kvíðatengdum tilfinningum og depurð. Sjaldan takast tilraunir sem gerðar eru til að laga sambandið eða sem ætlað er að draga úr spennu, og ekki finnast lausnir og málamiðlanir.

 

Ef þú kannast við eitthvað af þessum erfiðu atriðum hér að ofan þá er spurning um að fara að skoða málin af festu og finna rétta aðstoð svo að hægt sé að skipta þessum leiðindum út fyrir betri og næringarríkari nálgun ef mögulegt er.

 

Og það er hægt að gera svo margt til að næra sambandið, og með ákveðni er hægt að bæta inn í sambandið dag hvern litlum atriðum sem geta svo sannarlega gert kraftaverk.

 

Atriðum eins og að:

 

Sýna oftar væntumþykju, aðdáun, atlot, vera óspar/spör á ástarorð, senda falleg skilaboð eða skrifa falleg orð á blað. Snúa að makanum í stað þess að snúa frá honum, hlusta á makann án þess að grípa stöðugt til varna og fara í mótþróa. Leysa síðan í vinsemd úr vandamálunum með því að leita leiða til að bæta ástandið, gera fallega og skemmtilega (óvænta) hluti saman og byggja þannig upp framtíð þar sem tilfinningaleg opnun, faðmlög, jákvæðni, kossar og velvild ráða ríkjum og...

Voila - uppskeran gæti komið verulega á óvart og hver veit nema þið gætuð bara lifað happily ever after <3

 

Stundum þarf þó að fá þriðja aðila (Ráðgjafa)inn í málin þegar þau eru komin á erfiðan stað og ég hvet pör eindregið til þess að leita aðstoðar fyrr en seinna. Rannsóknir sýna nefnilega að pör eru að koma í ráðgjöf þegar allt er orðið um seinan, og ef ég man rétt þá að meðaltali um 6 árum of seint - Svo ekki bíða og ekki gera ekki neitt

 

Það er yfirleitt ekkert grænna grasið hinu megin við hólinn, og líklega tækjum við hvort sem er skapgerðabrestina okkar og alla sætu gallana með inn í næsta samband og þyrftum þá hvort sem er að vinna úr þeim þar.

 

Miklu betra að gera þetta bara núna, það er ekki eftir neinu að bíða!

 

xoxo

Ykkar Linda

 

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi 

 

Til hamingju með lífið!

Það er svo margt sem stuðlar að hamingju og óhamingju okkar, en eftirtalin atriði ákvað ég að setja hér inn sem mína útgáfu af því sem stuðlar að daglegri hamingju og vellíðan okkar. Líklega er mín uppskrift ekkert ólík öðrum hamingjuuppskriftum en aldrei er góð vísa of oft kveðin svo hér kemur mín hamingjuútgáfa...

 

Lífið er of sutt og dýrmætt til að eyða því í að vera óhamingjusamur. Að vera fúll út í einhvern eða eitthvað er sóun á hamingju og vellíðan. Svo væri kannski ráð að muna að allir eru líklega að gera sitt besta hverju sinni, hvort sem það er nægjanlega gott eða ekki.

 

Notaðu hvert tækifæri sem þú finnur til að hlæja eins mikið og þú mögulega getur, og búðu til gleðistundir með þeim sem þér þykir vænt um.

 

Segðu fyrirgefðu þegar það á við, það stækkar þig bara sem persónu og gefur þér aukna sjálfsvirðingu, við erum því miður víst ekki fullkomin og höfum jafnvel stundum rangt fyrir okkur og þá er gott að segja bara fyrirgefðu.

 

Slepptu tökum á því sem þú getur ekki breytt en breyttu því sem þú getur breytt eins og segir í gömlu æðruleysisbæninni. Og í guðanna bænum ekki eyða lífinu í áhyggjur af morgundeginum því áhyggjurnar ræna okkur gleðinni og styrknum sem nauðsynlegur er inn í þau viðfangsefni sem ollu okkur áhyggjunum í upphafi.

 

Elskaðu alltaf djúpt og innlega, faðmaðu og kysstu oft, hrósaðu og byggðu alla sem þú hittir á lífsveginum upp til góðra verka, og fyrirgefðu mannlega breyskleika í fari annarra fljótt, eins fljótt og þú vilt að aðrir fyrirgefi þér þína.

 

Taktu áhættur og gefðu allt sem þú hefur að gefa, því aðeins þannig nærðu árangri í lífinu eða lærir af ef árangur næst ekki. 

 

Ekki sjá eftir neinu í lífinu, það samverkar hvort sem er allt til góðs að lokum með einum eða öðrum hætti, og þú gerir bara betur næst.

 

Við komumst því miður ekki hjá því að það blási um okkur í lífinu því að lífið er eins og íslenska veðrið. Sól í dag, rok og rigning á morgun og snjór þriðja daginn, þannig að njóttu þess þegar vel gengur og þakkaðu fallega fyrir það. Mundu samt að allt tekur enda og við þurfum víst að taka því slæma með hinu góða.

 

Brostu breiðast þegar þú hefur minnstu ástæðuna til þess, því að heilinn þinn hjálpar þér að komast í gott skap með því framleiða góð boðefni við brosið þitt þar sem hann skilur ekki mun á raunveruleikanum og óraunveruleikanum, hann bara bregst við brosinu.

 

Fyllstu alltaf þakklæti fyrir allt sem þú hefur.

Þakklætið hefur tilhneigingu til að vaxa og eftir því sem við þökkum oftar fyrir það sem við höfum fáum við meira til að þakka fyrir, eitthvert lögmál þarna á ferð.

Og merkilegt nokk, öll spekirit sem ég hef lesið leggja áherslu á að það fallega sem til okkar kemur tengist þakklátum huga. Svo þökkum fyrirfram fyrir það sem við viljum sjá og fá inn í líf okkar.

 

Fyrirgefðu alltaf þín vegna (til að frelsa þig) en ekki vegna þess aðila sem á þér braut, en ekki gefa þeim sem meiða þig tækifæri á því að endurtaka sama ljóta leikinn gegn þér, forðaðu þér sem lengst í burtu frá öllu slíku.

 

Fordómar eru vondir fyrir alla og koma engu góðu til leiðar í veröldinni svo reynum að sleppa þeim.

Ekkert okkar vill vera fordæmt fyrir það eitt að vera þau sem við erum. Hvort sem við erum hvít, svört, kristin, ótrúuð, samkynhneigð, gagnkynhneigð, grönn, feit, ung, gömul, íslensk eða útlend, rík eða fátæk - VIRÐING er það sem við vorum kölluð til að sýna sjálfum okkur og öllum hinum sem við ferðumst með hér á jörðu . Munum að saga okkar allra er ólík og við sjáum ekki inn í hjörtu annarra, sem er þó eina færa leiðin svo að við getum dæmt réttlátlega.

 

Pössum orðin okkar, því að orð meiða stundum og notkun okkar á þeim getur einnig valdið misskilningi. Notum falleg uppbyggjandi orð og komum fallega fram við alla (okkur sjálf þar á meðal), byggjum upp, leysum úr misskilningi en rífum ekki hvert annað niður. 

 

Lærðu af verkefnum þeim sem þú færð til að kljást við í lífinu, en sjáðu aldrei eftir einu einasta andartaki lífs þíns. Njóttu þess að vera hér og nú og á lífi. Gerðu þitt besta alla daga og sæktu bara allt það sem þig langar til að upplifa í lífinu, þakkaðu svo pent fyrir daginn að kvöldi og svífðu inn í svefninn með ró í hjarta vitandi að þú gerðir allt þitt besta í öllum kringumstæðum - og það er alltaf nægjanlegt.

 

 

xoxo

Ykkar Linda

 

 

Játning

Tímamót geta verið ansi töff og tekið á þrátt fyrir að mörg þeirra séu af gleðiríkum toga.

Ég þekki það sjálf hvernig óttinn læðist að mér þegar ég tek stórar ákvarðanir fyrir líf mitt, og nú nýverið hafa þær verið ansi margar og erfiðar.

Ég uppgötvaði reyndar mér til mikillar furðu að flest stór og mikil tímamót hjá mér virðast lenda á ártali sem endar á sjö, eða þannig hefur það verið frá því 1967. Merkilega skemmtilegt!

En eftir því sem að árunum fjölgar þá finn ég að breytingar sem áður reyndust mér mjög auðveldar taka meira á mig en ég vil í raun viðurkenna. Og ég sem hélt að ég væri þessi sveigjanlega og út úr boxinu manneskja (tel mig reyndar ennþá vera það) en komst semsagt að því að ég er búin að búa mér til hin ýmsu bakgrunns öpp sem erfitt er að eyða.

Bara það eitt að selja litlu íbúðina mína í Grafarvogi og flytja mig í annað bæjarfélag (Kópavog) reyndist mér á sama tíma bæði spennandi og örgrandi verkefni. Ég fann hvernig ég sveiflaðist á milli gleði og ótta við það nýja sem tæki við. Svo þegar ég var búin að koma mér fyrir á nýja staðnum uppgötvaði ég að þetta var svo sannarlega löngu tímabært skref þó svo að ég hugsi enn um litlu kompuna mína með væntumþykju og virðingu fyrir það skjól sem hún veitti mér.

En að aðeins öðru:

Það er einu sinni þannig að þær breytingar sem við viljum fá inn í líf okkar krefjast þess að við rýmum til fyrir þeim.

Stundum þurfum við að flytja okkur um set eins og ég gerði í mínu tilfelli, og stundum þurfum við að henda fatnaði eða losa okkur við gamlar minningar og myndir. Hvað svo sem við gerum ættum við að fullvissa okkur um að við séum búin að loka öllum dyrum sem eyðilagt geta fyrir okkur nýju spennandi dyrnar sem bíða þess eins að fá að opnast fyrir okkur.

Það var ekki nóg með að ég flytti mig um set íbúðarlega séð heldur tók ég þá ákvörðun á sama tíma að deila lífi mínu með annarri manneskju eftir að hafa verið ein um árabil og það krafðist þess að ég tæki til í mínu lífi og henti út gömlum gatslitnum minningum og myndum (Held að það hafi farið 50 ruslapokar á haugana fyrir utan öll húsgögnin sem ég gaf).

Og í öllu þessu róti fór ég nú fyrst að finna fyrir öllum mínum fínu og flottu niðurgröfnu öppunum sem keyrðu í bakgrunninum og lifðu þar sjálfstæðu lífi án nokkurrar vitneskju minnar þar um. 

Fyrsta appið sem ég fann var ofurviðkvæma sjálfstæðisappið mitt.

Ég var orðin vön því að gera hlutina á minn hátt og þegar mér datt í hug, og enginn sem tók ákvarðanir fyrir mitt líf nema ég sjálf.

En núna þurfti ég semsagt að fara að taka tillit til annarrar persónu og hans lífs, og það mun líklega taka mig tíma að venjast því til fullnustu. Það góða er þó að við höfum öll mál uppi á borðum hjá okkur til úrlausnar en þöggum þau ekki niður. (Sem er reyndar atriði sem ég held að sé nauðsynlegt öllum pörum ef vel á að takast til)

Annað app sem ég fann fyrir og kom mér satt best að segja verulega á óvart að væri til staðar hjá félagsverunni mér var einveru appið.

Það app sagði mér að ég þyrfti stundum á einveru að halda, ég af öllum! Það að vera stöðugt með annan aðila í kringum mig og fá ekki einveruna sem ég var nú ekki alltaf svo hrifin af þegar ég var ein varð mér skyndilega bráðnauðsynleg. En það er eins með þetta atriði eins og önnur sem upp á borð okkar koma- við bara ræðum þetta og finnum lausnir sem duga okkur báðum vel.

Þriðja appið sem keyrir víst í bakgrunni mínum eru úrelt tilfinningaviðbrögð.

Ég semsagt fann að ég þarf að passa mig á því að gamlar tilfinningar, vonbrigði og viðbrögð séu ekki yfirfærðar yfir í nýtt samband og það er sko stundum svolítið ósjálfrátt og erfitt. Ég held að okkur mörgum hætti til að taka gömlu sambandsöppin okkar inn í þau nýju, og væntum þess þá stundum að nýji makinn bregðist við aðstæðum með svipuðum hætti og sá gamli gerði, og þá skilur nýji makinn ekki nokkurn skapaðan hlut í því hvers vegna orð, viðbrögð eða annað er túlkað á allt annan hátt en hann ætlaði. Úr þessu gettur síðan orðið ein stór flækja ef ekki er gripið inní samskiptin með skynsömum hætti og málin rædd.

Fjórða appið sem ég var nú að vona að kæmi lítið við sögu hjá mér kemur nú samt annað slagið uppá yfirborðið á þessum tímamótum og það hefur með traust að gera.

Ég semsagt uppgötvaði að ég sem hélt að ég væri svo opin og full trausts á mannkynið í heild sinni fann að það var nú ekki alveg aldeilis þannig.

Ég verð að játa að gömul sár og ör lúra innra með mér í gömlu gatslitnu appi, sem skríður upp á yfirborðið af og til án nokkurra gjörða eða tilefnis frá þeim aðila sem fyrir því verður. Ég veit svosem að það tekur tíma að byggja upp traust á milli aðila og ég veit einnig að traust er ein af grunnstoðum sambanda svo að þetta app vona ég að verði ekki fyrirferðamikið.

En nú fer þessum tímamótajátningum mínum að ljúka í bili a.m.k.

Og stefna mín til framtíðar er sú að ég ætla að halda áfram að gera mitt besta til að byggja upp mitt nýja fallega og gleðiríka líf í einingu og sátt, ryðja í leiðinni út öllum þeim öppum sem ég finn að hindra mig og skella síðan inn nýjum og nútímalegum öppum sem færa mig að lífi sem ég treysti á að verði "happily ever after líf".

Og til að trúa ykkur nú fyrir því hvers vegna ég ákvað að opna svona inn á líf mitt og tilfinningar, þá sá ég á þessari leið minni að þarna var ýmislegt sem ég held að aðrir hafi nú þegar tekist á við eða eigi eftir að gera það, og eins var ástæðan sú að ég gerði mér ljósa grein fyrir því að:

"Sjálfskoðun í nýjum aðstæðum og uppgötvun á tilfinningum og viðbrögðum sem ekki lengur þjóna tilgangi í lífi okkar er það sem færir okkur áfram í þekkingu á því hver við erum. Og á sama tíma gefur það okkur tækifæri á því að breyta yfir í jákvæðari hugsanir og framkvæmdir sem gagnast okkur betur þegar við viljum skapa eða breyta lífi okkar til hins betra".

Og til þess að ljúka nú þessum játningum mínum að þessu sinni ætla ég einnig að játa að ég fann ekki bara gömul gatslitin öpp á leið minni. Nei ég fann einnig afar mörg falleg, gefandi, jákvæð, kærleiksrík og dásamleg öpp sem ég er afar þakklát fyrir að fá tækifæri á að deila með mínum nýja yndislega lífsförunauti sem gefur mér alla daga eitthvað til að gleðjast yfir.

Kærleikur og knús til ykkar elskurnar,

xoxo

ykkar Linda 

 

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

manngildi.is

[e-mail]

 

Felast töfrar í nánd?

"Allt of oft vanmetum við mátt snertinga, brosa, fallegra orða, eyra sem skilur, heiðarlegra hrósa, eða áhrif örlítillar umhyggju, en hvert og eitt þessara atriða getur stuðlað að bættum lífskjörum  einstaklingsins". -Leo Buscaglia

Til að samskipti okkar gangi nú vel og séu gefandi þarf nánd og traust að vera til staðar ásamt slatta af velvild, jákvæðum hugsunum og kærleika . Þá gildir einu hvort við erum að tala um samskiptin við börnin okkar, maka, foreldra eða vini.

Hlustun er vanmetin og því miður allt of fáir sem kunna virka hlustun. Ég tel þó að mikill skortur sé á því að við hlustum nægilega vel á þá sem við umgöngumst og mörgum misskilningnum mætti forða með því að æfa sig í að hlusta af athygli. Virk hlustun er helst fólgin í því að hlusta án þess að vera að hugsa á sama tíma um viðbrögð okkar við því sem við heyrum og það hvernig við ætlum að verja okkur sjálf gegn því sem sagt er eða hvernig við ætlum að koma með okkar eigin ráð og snilligáfu þar inn í.

Nándina í samskiptum er nauðsynlegt að hafa en hana aukum við helst með tilfinningalegri tjáningu ásamt snertingum og öðrum þeim leiðum sem sýna virðingu, væntumþykju, samlíðan og ást.

Margar rannsóknir sem gerðar hafa verið hafa sýnt framá gildi snertinga í mannlegum samskiptum og ein þeirra sýndi að börn sem ekki fengu snertingar þroskuðust og döfnuðu verr en þau sem fengu reglulega snertingar. Snerting getur t.d. skipt sköpum um það hvort hjónabönd verði farsæl og langlíf að mati þeirra sem rannsakað hafa þessi málefni svo eitthvað sé nefnt, og í parasambandi þurfa aðilarnir að auki að upplifa og sýna að kynferðisleg spenna sé til staðar í samskiptunum með viðeigandi snertingum og kossum.

Þar sem lítið er um snertingar og þar af leiðandi nánd, verða parasambönd að endingu að vinasambandi þar sem kynlöngun og löngun til að halda göngunni áfram hverfur hjá öðrum eða báðum aðilum. Eins og ég nefndi hér að framan þá hafa verið gerðar margar rannsóknir um áhrif snertinga og nándar og ber þeim flestum saman um að tilfinningalegum þörfum mannsins sé ekki fullnægt ef þessi atriði séu ekki til staðar í lífum þeirra. 

Ég man þegar prestur einn hér í Borg benti á að ef gefa ætti gjöf snertinga til þeirra sem væru orðnir einir í lífinu og að helst ætti að gefa þeim gjafabréf í nudd eða annað dekur svo að þeir fengju að einhverju leiti þá snertingu sem nauðsynleg er, og ég trúi að presturinn hafi hitt naglann algjörlega á höfuðið þar.

En hvað samband okkar við börn, tengdabörn og barnabörn varðar, þá gildir held ég að nýta virka hlustun ásamt viðurkenningu og virðingu fyrir einstaklingseðli hvers og eins til að auka gæði samskiptanna, og einu gildir þar hver aldur þeirra er.

Nánd,væntumþykja og samlíðan er það sem æskilegast er að sé til staðar í öllum kærleikssamböndum okkar og best er auðvitað að samskiptin einkennast af kærleika og samstöðu allra sem í þeim kærleikshring eru.

Hvað vini okkar varðar held ég að þar sé mikilvægast að finna fyrir trausti,samlíðan, samstöðu, væntumþykju og umhyggju á báða bóga og fátt er mikilvægara en góðir vinir.

Ég er ein af þeim heppnu sem á marga góða og umhyggjusama vini að og tel það vera eitt mesta ríkidæmi mitt og væri ekki til í að láta þá vináttu fyrir nokkurn pening. En i vinasamböndum okkar eru andlegar snertingar í formi umræðna,leyndarmála, ráðlegginga, skemmtunar og umhyggju algengar og eru það sem gefa okkur nándina sem svo nauðsynleg er. 

En er það ekki merkilegt með okkur mennina að stundum erum við allt of upptekin af okkur sjálfum og okkar eigin egói til að hlusta á þarfir og líðan þeirra sem við viljum eiga góð samskipti við? En uppskeran af því er því miður allt of oft sú að vinátta sem áður skipti miklu máli slitnar, fjarlægð við okkar nánustu myndast, hjónabönd bresta og og svo margt annað gerist sem við viljum þó alls ekki að gerist.

Erum við virkilega tilbúin til þess að láta frá okkur það, og þá sem skipta okkur máli vegna þess að við höfum ekki nennu til að hlusta og bregðast við því sem sagt er eða veita það skjól sem í hlustun, faðmlögum og snertingum felast?

Er ekki bara kominn tími að tengja betur við þá sem við viljum eiga góð og falleg samskipti við og gera með því Lífið að þeim kærleikaríka stað sem við flest þráum svo mikið?

xoxo

Ykkar Linda

 

Er einfalt að treysta?

Við lendum öll í því að vera svikin með einhverjum hætti í heimi hér, en það að velja að treysta mannkyninu og lífinu þrátt fyrir allt er vitsmunaleg ákvörðun.  Ákvörðun sem tekin er og valin vegna þekkingar á breyskleika mannlegs eðlis og samúðar með því, en ekki vegna einfeldni eins og sumir gætu haldið fram. 

En er alltaf svo auðvelt að taka vitsmunalega ákvörðun og treysta þegar búið er að stinga okkur í bakið eða við svikin með einhverjum hætti?

Nei auðvitað er það oft erfitt og stundum eigum við hreinlega ekki að treysta ef það getur skaðað okkur með einhverjum hætti eða rýrt lífsgæði okkar.

Þar sem farið er á bak við okkur af aðilum sem við eigum að geta treyst aftur og aftur ætti að segja okkur að halda okkur frá þeim og passa okkur sjálf.

Því miður veljum við þó stundum að treysta aftur og aftur aðilum sem ekki vilja okkur vel, verðum svo í kjölfarið fyrir sí endurteknum vonbrigðum og svikum.

Þau svik fylla okkur tilfinningum eins og vanmætti, reiði og biturleika sem við göngum svo um með í allt of langan tíma okkur til skaða. Þessar tilfinningar rýra síðan lífsgæði okkar verulega vegna þess að við tökum minni áhættur í lífinu, setjum okkur jafnvel inn í öryggisbox sem hefta það gleðiríka og fallega sem lífið gæti fært okkur ef við bara gætum treyst. 

Það er í raun ekki fyrr en að við gerum okkur grein fyrir því hversu dýrmæt eign það er að hafa traust til lífsins sem við getum tekið þá ákvörðun að treysta þrátt fyrir að hafa upplifað svikin og blekkingarnar. Því að aðeins með traustið að vopni getum við haldið áfram göngunni með opið hjarta í gleði og eftirvæntingu til lífsins og framtíðarinnar.

Það er nefnilega svipað lögmál sem gildir um traust og frelsi, hvorutveggja er einfaldlega svo nauðsynlegt að hafa í farteskinu svo að við getum skapað og lifað lífinu til fulls.

Og enginn er frjáls né nýtur lífsins til fulls sem ekki treystir lífinu til að gefa sér það góða.

Látum Lífið og fólk ekki beygja okkur né gera okkur full af beiskju elskurnar, horfum heldur á það fólk og þær stundir þar sem við getum treyst því að fallega sé fram við okkur komið. .

 

Gleðilegan þjóðhátíðardag elskurnar <3

xoxo

ykkar Linda

Merkimiðar

Við erum stundum svo afar glöð í fullyrðingum okkar og fordómum og afar gjöful á merkimiða bæði til heilu samfélagshópanna og eins einstaklinga sem mega sín einskis gegn þessum "réttlætanlegu" merkimiðum.

Merkimiðum eins og t.d  "allir karlmenn" eru ómögulegir og hafa heilann á vitlausum stað, "allar konur" kunna ekki að keyra og því síður að bakka í stæði, "allir unglingar" eru óalandi og óferjandi. "allir kristnir" eru öfgatrúar og hommahatarar, "allir múslímar" eru hryðjuverkamenn og kvennakúgarar,"allir listamenn eru draumóramenn og latir, "allir auðmenn" eru glæpamenn og þjófar. Eins erum við ósköp dugleg við að gefa merkimiða þeim sem gera eitthvað öðruvísi en við gerum og eru kannski líka öðruvísi en við erum sjálf og það gengur ekki í okkar sjálflæga huga. 

Svona get ég haldið áfram að tína til þær merkingar sem við gefum út alveg hægri vinstri án þess þó að hugsa nokkurn hlut um það hvað við erum í raun að segja eða gera þeim sem merkinguna fá. 

Það eru líklega rúmir sjö milljarðar manna á lífi í heiminum núna, og þar af leiðandi u.þ.b sjö milljarðar sagna í gangi, því að saga okkar allra er ólík og ómögulegt fyrir okkur að skilja aðra menn nema að mjög litlu leiti.

Þó eigum við svo erfitt með að skilja þá einföldu staðreynd að við bara getum ekki skilið aðra til fulls og munum aldrei geta það!

Við eigum svo sem sameiginlega reynslu sum hver, eins og t.d veikindi af ýmsum toga,barnsfæðingar, skilnaði og slíkt, og getum skilið upp að vissu marki hvað aðrir eru að ganga í gegnum þar.

Aðra þætti lífs hans þekkjum við hinsvegar ekki og getum ekki þekkt. Sú saga er margþætt og gerir þessa persónu að því sem hún er í dag. þúsundir brota af einu eða öðru tagi hafa mótað sögu hennar og við erum ekki fær um að dæma lífsveg hennar með nokkrum hætti þar sem við sjáum ekki hvaða brot það voru sem gerðu hana að því sem hún er í dag. Og það verður ekki fyrr en að við getum séð inn í hjarta hennar sem við getum skoðað hversvegna hún framkvæmir eins og hún framkvæmir.

Ég ákvað að skrifa þennan pistil vegna þess að mig langar svo óskaplega til þess að hann verði til þess að við skoðum hvers vegna okkur finnist þörf á að gefa út alla þessa merkimiða sem eru oft eins og gyðingastjörnur Hitlers voru forðum daga fyrir þá sem merktir voru þeim.

Þessar merkingar okkar hafa oft áhrif eins og þau að einstaklingnum finnst hann ekki nógu góður eða vera of lítið eða mikið af einhverju. Þeir einstaklingar sem þetta upplifa fara í kjölfarið oft að fela sig og mynda með sér sjálfsfyrirdæmingu. Og í sumum tilfellum fara þessir einstaklingar að hata einstaklinga, þjóðfélagið eða menninguna sem merkti þá og þá er voðinn vís bæði fyrir þá sjálfa og þá sem í umhverfinu eru.  

Vörum okkur á því að falla í gryfju fullyrðinga og alhæfinga um allt og alla, fordæmum heldur ekki sögur sem við einfaldlega þekkjum aldrei það vel að við séum fær um að dæma þær, en látum þess í stað kærleikann til meðbræðra okkar leiða okkur áfram og ráða ríkjum í hjörtum okkar. Og að endingu elskurnar höfum að leiðarljósi í samskiptum okkar virðinguna fyrir persónu einstaklingsins, menningu, gildum, trú og sögu.

Aðgát í nærveru sálar er okkur alltaf til sóma og það innifelur ofkors í sér að bera virðingu fyrir þeim sjö milljörðum sagna sem byggja þennan heim nú um stundir...

KÆRLEIKUR og VIRÐING er málið elskurnar.

xoxo

Ykkar Linda