Næring

Um daginn tók ég ákvörðun um að lifa lífinu lifandi alla daga allt til enda minnar veru hér og gera nákvæmlega allt sem hugur minn og hjarta benda mér á að sé skemmtilegt, hollt, kærleiksríkt, gleðilegt og sérstaklega nærandi til anda sálar og líkamlega í jöfnum mæli svo að styrkur minn og jafnvægi næri mig jafnt á gleði sem og sorgartímum.

Það sem varð til þess að ég tók þessa ákvörðun var að ég stóð á nýjum stað í mínu lífi og ég uppgötvaði að ég er með gjörsamlega óskrifaðar blaðsíður í minni lífsins bók sem ég get skrifað hvað sem ég vil á, og þar leynast ókönnuð dýrmæti. Það er nefnilega á þessum nýja stað sem við höfum svo litlu að tapa en allt að vinna, og sköpunargleði okkar getur fundið sér nýjar og ókannaðar brautir og við ruðst fram og sigrað. 

Í raun finnst mér ég bera mikla ábyrgð á því að þessar blaðsíður sem eftir eru í bókinni minni séu skrifaðar í æðruleysi með kærleikann til sjálfrar mín, afkomenda og lífsins alls að vopni, og merkilegt nokk finn ég mig virkilega fullvissa um að með þolinmæðinni og jafnvæginu verði ég leidd veginn til gæfu og að ónotuðu blaðsíðurnar mínar verði fullar af öllu því besta sem finna má í þessum heimi.

Stundum eigum við svolítið erfitt með að skilja lífið og þau verkefni sem það færir okkur, en samþykki okkar á stöðunni hverju sinni er samt eina svarið við því skilningleysi og er það svar sem færir okkur nýjar opnanir.

Ef við samþykkjum ekki lífið eins og það er hverju sinni finnum við eingöngu fyrir togstreitu sem þreytir okkur og dregur úr okkur máttinn, þannig að það að sleppa bara tökunum og leyfa lífinu að hafa sinn gang er það besta sem við getum boðið okkur uppá og við getum treyst því að það verði vel fyrir okkur séð eins og gert hefur verið hingað til (við erum hér vegna þess að það var séð fyrir okkur á leiðinni).

Það er yndislegt að upplifa þetta traust til lífsins sem segir mér að allt muni samverka mér til góðs að lokum, og tilfinning hjarta míns segir mér einnig að lífið sé fyrst og fremst til að njóta þess á allan hátt og með því fólki sem skiptir mig máli.

Og það að eiga stuðningsnet sem umfaðmar með kærleika sínum, tíma, næringu og styrk er líklega dýrmætasta gjöfin sem lífið gefur hverjum manni svo pössum okkur að halda vel utan um það net.

Við erum svo oft að leita að hamingjunni sem fylgir fullkomnuninni og þess vegna er svo erfitt að upplifa hana því að hamingjan er fólgin í því smáa og hversdagslega sem við erum allt of sjaldan að taka eftir.

Ég var þó það heppin að eiga ömmu sem kenndi mér að sjá það smáa í sköpunarverkinu og taka eftir því og með því gaf hún mér ómetanlega gjöf. Myndir í skýjunum gátu orðið að heilu ævintýri og plöntur í náttúrunni urðu að mögulegri lækningu á sjúkdómum mannkynsins og svo framvegis.

Ég bý enn að þessari kennslu ömmu minnar og nýti mér hana óspart. Sat til dæmis um daginn með dóttur minni sem er á fertugsaldri í heita pottinum þar sem við skoðuðum myndir í skýjunum í langan tíma og sáum bjarta og fagra framtíð fyrir okkur út úr þeim táknmyndum sem þar birtust. 

Þessi undur og stórmerki lífsins ættu að fylla okkur hrifningu og spennu alla þá daga sem við fáum hér á jörðu og við ættum að veita þeim verðskuldaða athygli lífi okkar til auðgunar en gleymum því svo oft því miður. 

Við upplifum öll erfiðar stundir, sorg, kvíða, depurð, höfnun og margs konar aðrar óþægilegar tilfinningar á einum eða öðrum tímapunktum í lífinu, en getum þó alltaf valið að njóta gleðinnar sem lífið hefur uppá að bjóða þrátt fyrir þessar aðstæður og við getum valið að dvelja við það sem við höfum frekar en það sem okkur skortir og það gerir okkur svo gott að halda okkur á þeim stað, svo veljum það sem oftast.

Þetta eru þau atriði sem ég vil skrifa á mínar óskrifuðu blaðsíður og líklega á ég eftir að bæta við þau eftir því sem tíminn líður. Og líklega verður minn bucketlisti ótæmandi og á efsta degi á ég örugglega eftir að merkja við eitthvað sem ég hef ekki náð að láta rætast.

Ég vona þó svo sannarlega að það verði ekki atriði á við að huga að þeim sem ég elska mest né að virða ekki og elska þá jörð sem nærir mig og sér mér fyrir heimili á meðan ég dvel hér.

Elskum lífið elskurnar og vöndum okkur vel við að fylla blaðsíður lífsbókar okkar með fallegum, gleðilegum og virðingaverðum atriðum sem skila okkur næringu inn í allar aðstæður lífsins.

Og ef þig vantar aðstoð við að finna hvað þú vilt setja á þær þá er ég bara einni tímapöntun í burtu.

xoxo 

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail]

 

 

 

Að njóta þess að vera til

Ég rakst á einn gamlan og góðan pistil sem ég skrifaði og ákvað að það væri bara tími til að draga hann fram því að aldrei er góð vísa of oft kveðin og sérstaklega núna þar sem margar leiðindafréttir hafa komið til mín sem benda mér á að lífið er fallvalt og hverfult. 

Og það er þannig að við höfum öll 24 tíma í sólarhringnum og það væri ósköp gott ef við gæfum okkur sem flestar af þeim stundum til að njóta þess að líða vel. En semsagt, ég hef verið að pæla í því í þó nokkurn tíma hvað gerir mig hamingjusama og hvað þarf til að líf mitt sé fullkomið og fullt af hamingju og mig grunar að við flest séum að spyrja okkur þessarar spurningar með reglulegu millibili.

Skortir mig eitthvað í dag sem gæti gert mig hamingjusamari á morgun, eða þarf ég að gera eitthvað til að verða fullkomlega sátt og ligeglad með lífið?

Svona pælingar held ég að við göngum flest í gegnum, og það er nú svo skrýtið með okkur mannfólkið að það er alveg sama hvað við fáum upp í hendurnar, við þurfum alltaf eitthvað meira og meira til að verða fullkomlega ánægð -sem við verðum svo auðvitað aldrei!

Því hvað er það sem mögulega gæti gert mig hamingjusama? Eru það meiri peningar, velgengni, hjónaband, fleiri vinir, ferðalög, skemmtanir, leikhúsferðir, sjónvarpsþættir eða hvað það er nú sem við erum að keppa eftir að ná í skottið á?

Nei, ég er búin að komast að því að það sem gerir mig hamingjusama er að vera þakklát fyrir það sem ég hef nú þegar, og einbeita mér svo að því að njóta þess í botn! Ég er til dæmis svo blessuð að eiga yndisleg börn sem standa með mér og annast mig þegar á þarf að halda og ég finn að það sem ég hafði nú mestar áhyggjurnar af hér í denn hafa ekki ræst, semsagt þær áhyggjur að mér tækist ekki að gera börnin mín að nýtum góðum þegnum landsins.Í dag er ég afar þakklát fyrir að sjá að mér tókst vel til og að sjá að öll hafa þau fallegt hjartalag og ég nýt þess svo sannarlega að dvelja við þakklæti yfir þessum eðal gullmolum.

En fyrst að ég er nú svo klár að vera búin að opna augu mín fyrir þakklætinu, núinu og mætti þess,hvers vegna í ósköpunum get ég þá ekki dvalið þar öllum stundum?

Er mér alveg nauðsynlegt að detta niður í óhamingjusemi og vanþakklæti á reglulegum basis? Líður mér svona gasalega vel þar?

Aftur verður svarið að vera „nei“ Alls ekki…mér líður ekkert vel með að vera óhamingjusöm og leið yfir öllu því sem mér finnst skorta inn í líf mitt eða það sem mér finnst að ég þurfi að fá svo að ég geti loksins orðið hamingjusöm!

Og ég veit alveg hérna innst inni við hjartaræturnar á meðan ég leyfi mér að dvelja í óhamingjunni, að það er ekkert sem er fyrir utan sjálfa mig sem getur gert mig hamingjusama.

Því þegar öllu er á botninn hvolft þá er það bara ég sem vel allar þessar tilfinningar, hugsanir og viðhorf og þá er sama hvort ég er að tala um þakklætið yfir því sem ég hef, vanþakklætið yfir því sem ég hef ekki, óhamingjuna í allri sinni mynd og hamingjuna í allri sinni mynd.

Kannski er þetta eins með hamingjutilfinninguna eins og með allt annað, kannski við þurfum að hitta vondu tilfinningarnar svona annað slagið á förnum vegi svo að við séum fær um að geta notið þeirra góðu þegar þær ná yfirhöndinni. Hver veit?

Ég veit bara að ég ætla að dvelja eins oft í núinu og mér frekast er unnt, þakka Guði mínum fyrir allt það fallega sem hann færir mér, fólkið sem gefur mér gleði og tilgang, velgengni mína og heilsu og vona svo sannarlega að þú verðir með mér þarna í núinu því þar er best að dvelja.

Þar til næst elskurnar
Xoxo Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir, Samskipta- og lífsþjálfi sem elskar að hjálpa fólki að ná árangri í lífi og starfi, hjálpa þeim að finna sinn innri styrk og að komast yfir hindranir í lífi sínu. Hægt er að hafa samband upp á tímapantanir og aðra þjónustu á [e-mail] eða í síma 847-8150.

Feimni

Hvernig yfirstígur maður feimni er spurning sem ég hef oft þurft að svara en á kannski fá svör við önnur en þau sem ég sjálf hef þurft að finna fyrir mig og langar að deila með ykkur hér.

Ég er ekki týpan sem virðist vera feimin, hef alltaf haldið þessum fronti sem segir að ég sé það ekki - en trúið mér, ég er og hef alltaf verið feimin, hef einungis lært að yfirstíga feimnina með ýmsum hætti sérstaklega á síðasta áratug eða svo. Ég nýti mér þann styrk sem ég hef öðlast á leið minni til sjálfsþekkingar í hinum ýmsu aðstæðum í dag.

Ég er hinsvegar afar félagslynd og hef alltaf verið og hreinlega elska að vera í góðum hópi eða að kynnast nýju fólki og á auðvelt með það í dag.

Hér áður fyrr var ég svo feimin að ef ég lenti í að vera innan um ókunna aðila átti ég til að blaðra án afláts og út í eitt þar sem þögnin var svo hrikalega erfið að mér fannst, svo skammaðist ég mín fyrir blaðrið og fannst ég hafa orðið sjálfri mér til minnkunar. Kannski á ég enn til þessa flóttaleið í aðstæðum en ég get þó sagt að það er bara brotabrot af því sem áður var.

Ef ég var á námskeiðum eða einhverju slíku þar sem ég þurfti að kynna mig með nafni og ég tala nú ekki um ef ég þurfti að segja frá sjálfri mér að einhverju leiti þá fann ég fyrir bankandi hjarta og kvíðatengdri vanlíðan löngu áður en það kom að mér að tala og fann svo fyrir ótrúlegum létti þegar það var over and done with.

Ég átti einnig mjög erfitt með að tjá mig um skoðanir mínar á opinberum vettvangi eins og  t.d. á foreldrafundum í sal skólans sem börnin mín sóttu og alveg var sama hversu mikið mig langaði að tjá mig um hin ýmsu málefni þá steinhélt ég mér saman en skammaði mig svo reglulega fyrir aumingjadóminn eftir á.

Að tala fyrir framan hóp af fólki var bara algjörlega ógerlegt fyrir mig og ég man eftir fyrsta verkefninu mínu þar sem ég þurfti að tala yfir ca 20 manna hópi. Ég skalf á beinunum, fékk svimatilfinningu og það hefði líklega liðið yfir mig ef ég hefði ekki haft standandi tússtöflu fyrir framan mig til að styðja mig við! 

En þegar þarna var komið sá ég að þessa feimni yrði ég að yfirvinna til að ég gæti náð þangað sem ég vildi fara og ég tók ákvörðun.

Ákvörðun mín fólst helst í því að ég ætlaði að taka að mér hvert einasta verkefni sem byði uppá það að ég þyrfti að tala innan um fólk og hópa, því ég skildi sigrast á ótta mínum og eins vann ég vel með mína meðvirkni sem var töluverð á þeim tíma!

Ég byrjaði svo sem smátt að yfirvinna feimni mína, byrjaði kannski með því að ég þakkaði fyrir mig í matarboðum og hrósaði gestgjöfunum með því að standa upp og horfast í augu við þá sem við borðið voru, og einnig fór ég markvisst að þegja þegar ég fann þörf mína til að rjúfa þagnir þar sem minni hópar eða einstaklingar áttu í hlut.

Ég fór síðan að vera með námskeið fyrir 10-15 manns og fann að ég gat vel gert það, og fann oft fyrir sigurtilfinningunni sem fylgdi í kjölfarið. Þannig hélt ég áfram að æfa mig á hinum ýmsu námskeiðum sem urðu síðan að fyrirlestrum og fleiru. Ég hef meira að segja staðið fyrir framan nokkur hundruð manns sem veislustjóri og sungið með Ragga Bjarna og hafði rosalega gaman af og í raun ákaflega stolt af því augnabliki :)

Smátt og smátt á þessu æfingatímabili mínu fór ég að sjá sigrana mína og mér fór að líða betur með það að standa upp og tala fyrir framan hópa og í dag held ég að ég sé orðin alveg ágæt þó að streitan segi alltaf til sín fyrstu mínúturnar, en þar held ég að margir séu :)

Ég held semsagt þegar öllu er á botninn hvolft að til þess að sigrast á feimni dugi fátt annað en æfingar og það að stíga inn í óttann sem heldur okkur í feimnisböndunum, því hvað væri það versta svo sem sem gæti gerst í aðstæðunum?

Síðan er að æfa sig með ýmsum hætti (fake it until you become it) og vera meðvitaður um að það eru litlu sigrarnir sem byggja okkur upp í stærri sigra og áður en við vitum af er nánast öll feimni farin af okkur, sjálfsmynd okkar orðin sterkari og við tilbúin að sigra heiminn.

Og ef þú þarft aðstoð mína við að yfirstíga þína feimni þá er ég einungis einni tímapöntun í burtu.

Þar til næst elskurnar,

xoxo

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail]

 

Við ráðum uppskerunni

Veistu, stundum held ég að við gleymum hversu miklu við stjórnum í lífi okkar með ómerkilegasta vali okkar, en setjum okkur svo miklu heldur í þá stöðu að vera fórnarlömb kringumstæðnanna þar sem við ráðum svo litlu og dveljum í vanmætti okkar.

Við getum ekki ráðið hvaða verkefni koma inn í líf okkar en við getum svo sannarlega ákveðið hvernig við ætlum að taka á þeim og vinna með þau.

Við höfum vald til að breyta svo mörgu í okkar lífi, við þurfum bara að verða meðvituð um það og taka skrefin sem færa okkur inn í aðstæður þær sem við kjósum frekar en þær sem nú eru.

Við getum td ákveðið skoðanir okkar og viðhorf og við getum breytt þeim þegar okkur sýnist svo.

Við getum stjórnað miklu hvað varðar heilsu okkar og lífsstíl ef við bara nennum að taka það í gegn.

Við getum breytt hugsunum okkar og valið að vera í möguleikunum en ekki í afsökununum, verið í jákvæðni en ekki neikvæðni, valið að tala fallega um og inn í líf annarra, að byggja okkur sjálf og aðra upp frekar en að tala um veikleika og ómöguleika allra.

Við getum valið að sjá lífið sem fallegt og gott, að landið okkar sé frábær staður og allir séu okkur velviljaðir, nú eða við getum séð allt ómögulegt við þetta allt saman. Það er hugsunin okkar um það sem við erum að sjá og fást við hverju sinni sem öllu ræður þegar allt kemur til alls!

Við getum valið félagsskap okkar og starfsvettvang þó að ekki getum við valið okkur fjölskyldu, en við hinsvegar berum ekki skyldu til að umgangast þá sem hafa vond áhrif á okkur hvort sem er inni í fjölskyldunni eða annarstaðar.

Við getum valið að gefast aldrei upp og standa upp aftur og aftur og verða nær takmarki okkar í hvert eitt sinn sem við gerum það þó að stundum þurfum við að taka tvö skref aftur á bak og eitt fram, þá skiptir það ekki öllu máli - heldur það að við stóðum upp sem að lokum mun skila sér til okkar í formi góðrar uppskeru.

Við getum valið að vera kurteis, velviljuð, kærleiksrík og góðhjörtuð eða ekki, verst hvað margir velja að vera það ekki.

Við getum valið að setja fókusinn okkar á allt annan stað en hann er í dag og látið hugsanir okkar, tifinningar og heilann hjálpa okkur við að ná þangað.

Við getum valið að standa með okkur sjálfum á virðingaverðan hátt og setja framkomu annarra mörk.

Við getum valið að eiga góð samskipti og að koma tilfinningum okkar og viðhorfum á framfæri án æsings og pirrings.

Við getum valið að fyrirgefa þó ekki sé nema fyrir okkur sjálf.

Og að lokum getum við ákveðið að vera þakklát sama hvað, þar liggur eitthvert lögmál, því að þeir sem þakka fá yfirleitt enn meira til að þakka fyrir. 

Ég hlustaði ræðu sem vinkonu mín í ræðu hélt um daginn þar sem hún talaði um það hvernig líf okkar kaflaskiptist og hvernig þeir kaflar sem við göngum í gegnum væru eins og þegar við göngum í gegnum hlið, eða frá einum stað til annars.

Í Biblíunni (sem hún vitnaði í) og í fleiri góðum bókmenntum er gjarnan talað um að við þurfum að ganga í gegnum perluhliðin og er þá átt við að við förum í gegnum hlið til að ná frá einum stað á annan í lífinu, og það sem er svo merkilegt við þessa frásögn er að þessi hlið eru skreytt dýrindis perlum.  

Mér þótti þetta merkilegt vegna þess að ég veit hvernig perlur verða til, en þær verða til við að það fer sandkorn inn í skelina sem veldur ostrunni miklum óþægindum og núningi, en engu að síður verður til dýrmæt perla mitt í óþægindunum, og þannig finnst mér það einnig oft vera í okkar lífi.  Við göngum í gegnum erfið verkefni og öðlumst á leiðinni dýrmæta reynslu sem nýtist vel á leið okkar inn í næsta kafla lífs okkar.

Munum bara að reynslan sem við fáum í öllum núningi lífsins verður okkur alltaf dýrmæt og gjöful með einhverjum hætti að lokum þó að erfið geti hún oft verið.

En elsku við - gleymum aldrei að það erum við sjálf sem sitjum við stjórnvölinn með vali okkar hverju sinni, í smáu sem stóru og við ráðum alltaf framkomu okkar, hegðun og flestu öðru sem inn í daglegu lífi okkar er, og það er gott að hafa í huga að lögmál sáningar og uppskeru er að störfum í okkar lífi öllum stundum.

Við  ráðum nefnilega svolítið miklu um það hvort uppskeran okkar verður góð eða slæm, það fer allt eftir því sem sáð er, og síðan umhugsuninni, kærleikanum og alúðinni sem við veitum því sæði síðan á vaxtatímanum.

Og ef þú þarft hjálp við að leysa úr þínum lífsins verkefnum þá er ég eins og alltaf bara einni tímapöntun í burtu :)

xoxo

Ykkar Linda

 

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail]

Átt þú skilið að eiga gott líf?

Það er í raun ómögulegt fyrir manneskjuna að finna sjálfa sig á þessum tímum árangurs, gerviútlits, raunveruleikaþátta og fyrirmynda sem snúast helst og nánast eingöngu um hvernig má ná veraldlegum árangri og betra útliti að mínu mati.

Sem aldrei fyrr eru unglingar mataðir alla daga á því hvernig þeir "eigi að vera" í stað þess að vera mataðir á eigin styrkleikum og verðleikum og svo skiljum við ekkert í því hvers vegna börnin okkar eru kvíðin og óhamingjusöm sem aldrei fyrr þó að ekkert skorti. 

Fræðsluna um lífið og gjafir þess skortir að mínu mati og viska þeirra sem eldri eru og lífsreyndari kemst allt of sjaldan til skila til þeirra sem á þurfa að halda vegna þess að samverustundir fjölskyldunnar verða alltaf færri og færri og gæði þeirra fara því miður einnig oft minnkandi því að dagskráin er svo þétt.

Að hlusta á visku fyrri tíma er ekki í tísku á þessari tölvuöld og það hryggir mig að við skulum vera tilbúin til þess að láta heiminn fara svona með okkur.

Ég sjálf þarf að skoða mig í þessu samhengi og gera betur, en ég er þó meðvitaðri um mig og hvað það er sem gefur raunverulega hamingju í dag en ég var hér áður fyrr.

Við þekkjum örugglega flest einhvern sem hefur lent í "burnout" ástandi sem því miður er allt of algengt í dag og skrifast nánast eingöngu á það að ekki er hægt að sinna öllum kröfum nútímans og okkar sjálfra svo að vel sé.

Ég þekki a.m.k. vel til þessa málaflokks og veit hversu mikilvægt það er að finna jafnvægi inn í þessar aðstæður svo að hægt sé að njóta lífsins með ró í hjarta. Jafnvægi þarf að myndast á milli starfa, fræðslu og hvíldar, að sinna sjálfum sér og sinna öðrum með ró en ekki í ójafnvægi.

Margir leita í hugleiðslu, núvitund og aðra þætti sem eiga að núllstilla lífið, en finna þó ekki frið og hugarró. Hversvegna ætli svo sé?

Að mínu mati (sem þarf þó ekki að endurspegla skoðun fjöldans) er það vegna þess að við erum í sífelldu kapphlaupi við að uppfylla standarda heimsins og þeir eru einfaldlega að bera okkur ofurliði!

Einfalt...

Og ef við leyfum okkur að skoða þetta hlutlaust þá hljótum við að sjá að við sjálf og börnin okkar eru án eðlilegs frítíma og gæðastunda.

Börnin okkar eru í flestum tilfellum komin í hendurnar á ókunnu fólki á fyrsta aldursárinu og þar byrjar það sem ég kýs að kalla þrælahaldið. Full vinna frá heimilinu og að vinnudegi loknum (sama hvort að við erum að tala um dagmömmur, leikskóla, skóla) taka við íþróttir eða aðrar tómstundir því að allir þurfa að skara framúr á einhverjum sviðum. Og að loknum vinnudegi hjá foreldrunum tekur við búðarferð, matartiltekt, þrif, heimalærdómur barnanna og uppeldið sjálft, og í sumum tilfellum bíður bara meiri vinna eftir þeim sem ekki var hægt að klára deginum til. 

Hvenær var það sem við hættum að meta hlutverkið foreldri? Hvers vegna í ósköpunum finnst okkur það minna virði en önnur störf þjóðfélagsins? Hvenær ætlum við að sjá að komandi kynslóð og kennslan til hennar er það sem ætti að leggja alla áherslu á? Hvenær ætlum við að fara að launa foreldrum fyrir þetta starf og hvetja þá til þess að sinna því á fullum launum og bónusum?  

Ég veit að sumum finnst ég hörð og óvægin þarna og það má vel vera að svo sé, en ég sé hversu mikil vöntun er á athygli, umönnun og gæðastundum hjá börnunum okkar í dag og ég held að við hreinlega verðum að fara að snúa þessari öfugþróun við og leita að gömlu góðu götunum í þessu sambandi. Að fara að finna jafnvægið á milli vinnu, eignamyndunar og barnanna sem eru þegar allt kemur til alls einu raunverulegu fjársjóðirnir okkar. 

Hamingjuna er ekki að finna í útbólgnum bankabókum eða virðingaverðum starfstitlum, verðlaunagripum né öðru veraldardóti, það hljótum við að vera búin að uppgötva fyrir löngu síðan. Og þó að gaman sé þegar þetta allt er einnig til staðar eru verðmætin okkar falin í öðru og mikilvægara.

Að vernda hjarta okkar líkama og sál og að gefa okkur rými fyrir þá hluta tilverunnar sem skapar okkur vellíðan og jafnvel þekkingu á okkur sjálfum og því hver við raunverulega erum, persónuleika okkar, gildum og því hvernig við lifum samkvæmt okkar gildum er það sem ég tel að heimurinn þarfnist nú meir en nokkru sinni fyrr. 

Tökum þetta í gegn hjá okkur og hættum að lifa samkvæmt stöðlum raunveruleikaþátta nútímans, verum VIÐ eins og við erum og stoppum þessa vitleysu. Hættum að gera gæðastundirnar sem við þó gefum okkur árangurstengdar með því að ganga 10 þúsund skref í göngutúrnum, eða að keppast við kílómetratalninguna og kaloríumælinguna á hlaupabrettinu í ræktinni.

Njótum þess heldur að fara með okkar nánustu í göngur sem sýna okkur fegurðina, viskuna og kraftinn sem í náttúrunni býr, og upplifum þau undur sem eru allt um kring ef við bara gefum okkur tíma til að líta upp úr tímaskipulaginu okkar.

Förum kannski aðeins aftur á bak og finnum okkur sjónvarpslaus kvöld, kertaljós, spil og spjall, gönguferðir þar sem samvista við náttúruna er notið, sækjum okkur kraft í hana og þökkum fyrir það að fá að vera hér og njóta - og drögum svo bara andann í ró inn og út.

Og ef þig vantar aðstoð við að fá jafnvægi á þitt líf er ég bara einni tímapöntun í burtu :)  

Þar til næst elskurnar

xoxo

Ykkar Linda 

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/markþjálfi

[e-mail]

 

Samvera er gulli betri

Kannski var ég að búa til nýjan málshátt en ef svo er þá vantaði hann inn í flóru málsháttanna hvort sem er :) (samvera er gulli betri)

Þessir síðustu dagar hafa einkennst af samveru með vinum og fjölskyldu og ekkert kvöld helgarinnar hefur liðið þar sem við skötuhjúin höfum setið ein til borðs. Mikið verð ég að viðurkenna hversu dásamlegt mér finnst að finna fyrir þessum erli inni á heimilinu.

Í mörg ár bjó ég ein og ég fann að bæði börnin mín og vinir voru ekki neitt sérlega spennt fyrir því að koma í heimsókn án þess að vera sérstaklega boðin í mat eða kaffi þar sem líklega var ekki mikill fjölskyldubragur á þessu heimili hjá mér.

Ekkert var til í ísskápnum svona á venjulegum degi hjá mömmunni og ekki oft til aukapeningur til að vera með matarboð og slíkt þannig að kannski kann ég betur að meta að eiga heimili aftur en þeir sem hafa ekki þurft að sakna þess. Að eiga heimili þar sem fólk er velkomið og þar sem ísskápurinn er fullur af ýmsu góðgæti og allir velkomnir að athuga hvað til sé þar er hreinlega ómetanlegt að  mínu mati.

Merkilegt hvað það getur verið mikill munur á því að búa einn eða að búa með öðrum aðila sem aðstoðar við að skapa þessa dýrmætu fjölskyldustemningu!

Í dag fór ég með mömmu upp í kirkjugarð að setja blóm á leiðið hjá pabba sem er svosem ekki í frásögur færandi en minnti mig þó óneitanlega á hversu brothætt og óútreiknanlegt lífið getur verið og hversu mikilvægt það er að sinna sínum á meðan enn er tími til þess. Mamma kíkti svo í heimsókn til okkar eftir leiðisheimsóknina og ekki leið á löngu þar til yngsta dóttir mín og hennar maður ásamt báðum ömmustrákunum mínum birtust ömmunni til mikillar ánægju, krónprinsinn sjálfur 9 ára  og hinn prinsinn eins og hálfs mánaða gamall sáu mér fyrir því sem fylgir því að gefa og þiggja og öllum þeim fallegu tilfinningum sem því fylgir.

Þegar ég leit yfir þetta fjölskyldu svið fann ég fyrir svo miklu þakklæti í hjarta mér. Að fá að hugga, faðma, knúsa og spjalla við þá sem standa hjarta mínu næst er eitthvað sem gefur mér þessa líðan um tilgang og fyllir mig kærleika.

Ég held að stundum séum við að tapa dýrmætum samskiptum eins og þeim sem ég hef notið núna um helgina vegna þess að aðrir hlutir eins og sjónvarp, tölvur, vinna og fleira ganga fyrir hjá okkur en þar sem við leggjum ekki rækt við vini, fjölskyldu eða maka deyja samskiptin út að lokum og verða að engu. Guð forði okkur öllum frá því hlutskipti!

Bara það að eiga gæðastund með búðarrápi og pizzumáltíð með þeim sem skipta máli eins og við skötuhjúin gerðum um helgina er eitthvað sem lifir með okkur og gefur meiri tilgang en spjall á messenger eða öðrum spjallrásum að mínu mati amk og eykur gæði lífs okkar eins og ég minntist á hér fyrr.

En aftur að ánægju minni með síðustu daga og erilinn sem fylgdi þeim.

Vinkona mín sem kom í mat til okkar ásamt sínum manni og börnum sagði einmitt eftir að við höfðum átt yndislega kvöldstund, að ef eitthvað væri kirkja (sem þýðir samfélag) væri það svona samverustund og er ég henni innilega sammála um það. Að vera í návist hvers annars þó ekki sé til annars en þess að fá speglun á okkur, persónuleika okkar og virði frá þeim sem við erum í umgengni við er gleðin sem glæðir allt annað gott og fagurt.

Hugsum aðeins út í þetta elskurnar og ræktum þá sem eru okkur mikils virði, finnum það góða sem í hverjum manni býr og gleðjumst saman. Ræktum garðinn okkar vel og mætum hvert öðru þar sem þarfir okkar liggja, en munum þó alltaf eftir því að dass af samveru og samskiptum er æskilegt innihald í hverri og einni uppskrift.

þar til næst elskurnar

xoxo Ykkar Linda

Og ef þú þarft aðstoð með þín málefni þá er ég bara einni tímapöntun í burtu :)

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/markþjálfi

[e-mail]

 

Þegar lífið brotnar

Þó að í dag eigi ég gott og gjöfult líf þá hef ég oft staðið frammi fyrir áskorunum lífsins og á alveg örugglega eftir að þurfa að gera það aftur ef ég þekki þetta líf rétt :) Það sem þær áskoranir hafa kennt mér er margt og mikið eins og t.d. að taka lífinu með hæfilegu kæruleysi, vera í núinu, sleppa tökum á fortíðinni og standa svo upp aftur þegar ég hef safnað nægum krafti og gleði til þess að sækja fram.

Þegar við stöndum á þeim stað að allar áætlanir og allt það sem við ætluðum okkur að yrði svo gott hjá okkur hrynja eða brotna þá stöndum við frammi fyrir vali. Við höfum val um að standa brotsjóinn af okkur eða  brotna, og ég hvet okkur öll til að velja það að standa upp og muna að ALLT samverkar okkur til góðs að lokum þó að við sjáum það ekki alveg þegar við erum inni í miðju stormsins. Þar eigum svo erfitt með að ímynda okkur og sjá að góðir dagar muni heimsækja okkur á ný, en þeir munu gera það engu að síður - lofa :)

Á þessum tímabilum er gott að hafa í huga að við þurfum að virða allar okkar tilfinningar og eins ættum við að muna að engin þeirra er óleyfileg. Hinsvegar er gott að hafa í huga að þær tilfinningar sem tengjast gleði og jákvæðni ættum við að leita sem oftast að í brjósti okkar og dvelja í þeim eins mikið og hægt er en leyfa hinum erfiðu að staldra styttra við. 

Að búa til gleðistundir með þeim sem okkur þykir vænt um er það sem gefur okkur orkuna og kraftinn til að standa upp að nýju svo sköpum þær í ríkum mæli.

Leitum til fjölskyldu okkar og vina því að þeir munu vera til staðar fyrir okkur og aðstoða okkur við að sjá ljósið sem skín þrátt fyrir allt í gegnum brotin okkar og munum að þetta sama ljós mun skína skærar frá okkur eftir því sem brotin okkar verða fleiri, því að það er nú svo merkilegt að þeir sem hafa mest að gefa eru oftast þeir sem lífið hefur farið ómjúkum höndum um.

Munum að við erum alltaf nægjanlega góð þó að líf okkar sé í brotum og munum að við eigum skilið allt það besta sem það hefur að gefa sama hvað. Á morgun kemur nýr dagur með nýjum loforðum og nýrri byrjun fyrir okkur öll og ég hvet okkur til að nýta okkur þessa gjöf til hins ýtrasta.

Lífið er eins og hjartalínurit, það eru hæðir og lægðir og allt þar á milli sem er hinn náttúrulegi taktur lífsins og það er svo gott að geta hugsað þannig að allt líði hjá, allir topparnir og lægðirnar og einnig það sem er í gangi hjá okkur sjálfum hverju sinni.

Skoðum ávallt hvað það er sem við getum lært nýtt og gagnlegt af lífinu í öllum aðstæðum þess, og ekki síst þegar aðstæðurnar eru ekki góðar og vondir tímar hafa tekið völdin. Við munum í flestum tilfellum uppgötva að sá lærdómur sem við tókum með okkur út úr aðstæðunum er ómetanlegur og gerir okkur að betri og vitrari manneskjum ef við leyfum okkur að njóta lærdómsins en sleppum biturleikanum og eftirsjánni sem sumir velja að taka frekar með sér og nýta sér og öðrum til ógagns.

Munum og setjum fókus okkar á að allt það besta bíði okkar allra, hugsum þannig og tölum það út og treystum svo því að þegar einar dyr lokist opnist alltaf aðrar betri eða meira spennandi.

Finnum aftur tilganginn sem leynist í hjörtum okkar og förum af stað aftur með von í brjósti, kærleikann sem yljar, sköpunarkraftinn að vopni og sigrum svo bara heiminn á ný! 

Gefumst aldrei upp því að eins og ég sagði, á morgun er nýr dagur sem við getum gert að betri degi og ef þig vantar aðstoð mína þá er ég bara einu emaili og tímapöntun í burtu.

xoxo

Ykkar Linda

[e-mail] 

 

 

Veldu vini þína vel!

við getum víst ekki ráðið því inn í hvaða fjölskyldu við fæðumst (þó að sumir séu mér ekki sammála þarna), en að við getum hins vegar svo sannarlega valið vini okkar og það er stundum sagt að við séum þversumman af þeim fimm aðilum sem við umgöngumst mest sem er líklega svolítið til í og því borgar það sig að velja þá aðila vel.

Að þessu sögðu get ég þó sagt að vinahópurinn breytist með reglulegu millibili eftir því sem við sjálf breytumst og þroskumst, og ég hef þá trú að allir þeir sem inn í líf okkar koma séu kennarar lífs okkar og eru vinirnir engin undantekning þar á.

Vinir koma og fara eftir því á hvaða stað við erum hverju sinni og hvaða lexíu okkur er ætlað að læra á þeim tíma samkvæmt trú minni, og öllum þessum aðilum getum við þakkað fyrir þátt þeirra í þroska okkar og mótun á hverjum tíma, bæði þeim góðu og eins þeim slæmu.

Og svo eru það þessir yndislegu en fáu vinir sem fylgja okkur frá vöggu til grafar og eru við hlið okkar allt til enda okkur til gleði og blessunar, ég kalla þessa vini verndarenglana okkar. 

En hvernig förum við nú að því að velja okkur góða og trausta vini sem gefa lífi okkar framgang og gleði?

Kannski við ættum að byrja á því að finna okkur vini sem eru komnir lengra á þroska og sigurbrautinni en við sjálf erum þar sem það væri okkur hvatning til dáða bæði á andlegum og veraldlegum sviðum- held að það væri góð byrjun. 

Svo er afar gott að vinir deili sömu gildum og lífsviðhorfum, það kemur í veg fyrir fjölda rifrilda eða pirrings og gleðistundirnar verða þar af leiðandi fleiri.

Það er einnig mjög gott að styrkleikarnir séu á mismunandi sviðum þannig að við bætum hvert annað upp og sköpum þar með heild sem virkar í öllum aðstæðum.

Að mínu mati er einnig mjög nauðsynlegt að vinir dvelji í jákvæðni, lausnum og byggi hvern annan upp á jákvæðum hvetjandi nótum þó svo að heilbrigð og gagnrýn viðhorf fái svosem að fljóta þar með öðru hvoru.

Það er einnig svo nauðsynlegt að eiga vini sem fagna sigrum lífsins með okkur og gera það fölskvalaust, þeir hinir sömu eru líklega einnig þeir sem gráta af einlægni með okkur þegar lífsins sorgir banka uppá og hvetja okkur oftast einnig til dáða. Fylgjast með framgangi okkar og eru til staðar þegar við hrösum og koma okkur aftur upp á fæturna. Þetta er besta vinategundin að mínu mati!

Hver þekkir það svo ekki að hafa átt svona "vini" sem sjá bara vandkvæðin við allt sem borið er upp og reyna af fremsta megni að draga úr öllum frábæru hugmyndunum sem við fáum?  Nú eða þá sem oftast virðast finna eitthvað sem segir að við séum ekki nóg af einhverju eða of mikið af einhverju, a.m.k ekki nægjanleg til að eiga allt gott skilið?

Sumir "vinir" finna líka allt sem bæta þarf hjá okkur en færa það í fallegan skrautbúning og velferðabúning okkur til handa, en þeir gleyma stundum að horfa á það sem laga þarf hjá þeim sjálfum. (þessa skulum við ekki halda fast í) 

Þeir sem nenna að hlusta endalaust á okkur og hafa ómælda þolinmæði með tuðinu í okkur eru dásemdir fyrir líf okkar því að það er oft þannig að með því að heyra sjálfan sig tala um það sem skoða þarf býr til ný og betri viðhorf hjá okkur, fátt sem toppar þetta og sparar okkur fleiri fleiri tíma hjá aðilum eins og mér sjálfri  .   

Svo að lokum eru það gleðipinnarnir sem eru alltaf til í að búa til gleðistundir með okkur, þeir bústa upp öll gleðiefni heilans sama hvaða nafni sem þau nefnast (þau eiga það þó sameiginlegt að halda okkur frá depurð,kvíða og þunglyndi) - Þessa vini þurfum við að hitta mjög svo reglulega, a.m.k. einu sinni til tvisvar í viku ef vel á að vera!

Ætla svo bara að enda þetta á því að minna okkur á að vinskapur gengur alltaf í báðar áttir, við þurfum að gefa og gefa til þess að geta þegið og þegið. What goes around comes around er í fullu gildi þarna!

Svo gefum af kærleika okkar, hlustun,tíma, samstöðu,fallegum orðum, tárum og hlátri til allra vina okkar og hreinlega stráum glimmeri í allar áttir - njótum síðan dvalarinnar hér á hótel Jörðu með öllum þeim sem okkur eru kærir og þeim sem tengjast okkur böndum vináttunnar.

Gangi ykkur vel í vinavalinu og ég sendi ykkur kærleika og vinalegt knús elskurnar 

xoxo

Ykkar Linda

Linda Baldvinsdóttir

Samskiptaráðgjafi/Markþjálfi

[e-mail] 

 

Góð fjölskylda er gulli betri

Eftir því sem ég verð eldri og vitrari geri ég mér meiri og betri grein fyrir mikilvægi þess að eiga góða fjölskyldu og sterk fjölskyldubönd og ég hreinlega elska þær stundir þar sem fjölskyldan öll kemur saman í gleði og eins þegar á bjátar. 

En þessi góðu og fallegu bönd sem við sækjumst svo mikið eftir að eiga eru langt í frá sjálfsögð og mikið þarf að hafa fyrir þeim ef vel á til að takast.

Þau gildi sem einkum einkenna sterkar samheldnar fjölskyldur að mínu mati eru nokkur og ætla ég að minnast á einhver þeirra hér.

Hvort sem fjölskyldan er blóðtengd eða ekki er hún fyrst og fremst byggð upp með ást og virðingu allra meðlima hennar ásamt því að hver og einn verður dag hvern að velja að vera partur af liðsheildinni og verja hagsmuni hennar ef þarf.

Að starfa að velferð heildarinnar með kærleikann að vopni er aðal innihaldsefnið sem nota þarf að ég tel og svo sannarlega innfelur kærleikurinn svo ótal margt í sér eins og við svo sem vitum ef við skoðum það.  

Kærleikurinn veitir stuðning og athygli og er í reglulegu sambandi við þá sem eru innan hans banda. Hann leggur sig einnig fram við að láta öllum líða eins vel og hægt er á hverri stundu, og jafnvel krefst hann fórna eins og að gefa af takmörkuðum tíma okkar, láta af okkar stóra ég-i, breyta fyrirætlunum og fleira, allt þó innan vissra skynsemismarka.

Við byggjum semsagt upp fjölskyldueiningu með því að annast, huga að, hlusta og vera til staðar allan ársins hring, og svo þurfum við kannski að elska mest þegar aðilarnir eiga það minnst skilið (án sjúklegrar meðvirkni þó). 

Að gefa öllum frelsi til að byggja upp sitt eigið líf á eigin forsendum er einnig nauðsynlegt að styðja við, og við foreldrar þurfum víst stundum að læra að sleppa tökum á börnum okkar og þeirra ákvörðunum varðandi sitt líf, og þau að sama skapi þurfa stundum að gera slíkt hið sama gagnvart foreldrunum sínum.

Allir þrá að vera samþykktir af sínum nánustu eins og þeir eru og ekkert er eins sárt og að finna andúð frá þeim sem við elskum vegna þeirra skoðana og lífsviðhorfa sem við höfum.

Fjölbreytileikinn innan hópsins í skoðunum,lífsviðhorfum og fl. er einmitt það sem gerir fjölskylduna líflega og skemmtilega og því ber að fagna því að við erum ólík.

Hvergi er hægt að öðlast jafn mikla æfingu í því að sleppa tökum á ýmsu sem við viljum þó svo gjarnan hafa stjórn á en í fjölskyldum. Við lærum semsagt að sýna umburðalyndi og skilyrðislausan kærleika í verki þar, en oft reynist það þó hægara sagt en gert. (þeim var ég verst sem ég unni mest)

Að byggja upp meðlimi fjölskyldunnar með fallegum orðum og athöfnum ætti að vera stór partur af því að móta þessa hamingjusömu einingu og ættu allir meðlimir hennar að vera duglegir að segja hver öðrum það góða og fallega sem þeir sjá í fari hvers annars.

Að sjá styrkleikana og fókusa á þá í stað þess að sjá gallana er einnig hálfgerð skylda þeirra sem innan fjölskyldunnar eru, þó að svo sannarlega þurfi stundum að taka samtalið og benda á það sem gæti orðið til eyðileggingar og leggja til betri leiðir þar. (Sá er vinur er til vamms segir)

Að styðja við fyrirætlanir fjölskyldumeðlima og standa við gefin loforð er einnig nauðsynlegt að gera svo að hægt sé að byggja upp traust innan þessara banda.

Að vera til staðar þegar lífið reynist ekki svo gott hjá einhverjum meðlima fjölskyldunnar er ekki bara nauðsynlegt heldur ætti að vera sjálfsagður partur af mannlegum kærleika og samhug sem við ættum að sýna mun víðar en í fjölskyldutengdum böndum.

Nú svo er það virka hlustunin og allar gleði og gæðastundirnar sem eru svo mikilvægar, öll matarboðin, veislurnar, heimsóknirnar, símtölin og snöppin sem eru svo ómetanleg og gefa meðlimum fjölskyldunnar tilfinninguna um að þeir tilheyri og séu elskaðir sem skiptir bara svo óendanlega miklu máli upp á andlega líðan allra, og hvergi er betra að tilheyra og að vera elskaður en innan sterkra fjölskyldubanda. 

Nú svo er það síðasta gildið sem mig langar að nefna að lokum eða rúsínan í pylsuendanum sem er- Fyrirgefningin!

Fyrirgefningin sem við fáum innan fjölskyldu okkar þegar við misstígum okkur og bregðumst er svo óendanlega mikils virði og hvergi líklega jafn mikils virði að mínu mati, og gott er að fá að sleikja sárin sín í kærleiksríku andrúmi fjölskyldunnar sem gefur þér lækningu og líkn með skjóli sínu.

Svo fyrirgefum mikið og elskum mikið er líklega það boðorð sem við ættum hafa í hávegum innan fjölskyldu okkar og þakka svo fyrir hana daglega af einlægni og með opnu kærleiksríku hjarta. 

Elskum - Njótum - Hlustum - Virðum

xoxo

Ykkar Linda

 

Ertu sambandsfíkill?

Í tilefni af nýliðnum degi kærleikans Valentínusardeginum sjálfum ætla ég að skrifa nokkrar línur um litróf ástarinnar.

Ég held að allir þrái að eignast góðan maka, að vera ástfangnir og hamingjusamir til æviloka eins og gerist í öllum góðum ævintýrum, og leynt og ljóst leitum við að rétta viðhenginu sem duga skal ævina á enda svona a.m.k í fyrirætlununum. Ég held að ef við værum fullkomin í elskunni værum við líklega að framfylgja því sem fram kemur í kærleiksboðorðinu sem  vinsælast er til nota þar sem tveir aðilar ákveða að bindast hvor öðrum og gangast undir heilög heit hjónabandsins.

Það kærleiksboðorð hljóðar svo:

Kærleikurinn er langlyndur,hann er góðviljaður.

Kærleikurinn öfundar ekki.

 
Kærleikurinn er ekki raupsamur,hreykir sér ekki upp. 

Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin,

 
hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.

Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni en samgleðst sannleikanum.

 
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.

 

Falleg orð þetta og svo sannarlega til eftirbreytni og umhugsunar dag hvern.

En hver skildi svo andstæða þessa fallega kærleika vera?

Fyrir nokkrum árum kom út bók sem ég skrifaði ásamt vini mínum Theodóri Birgissyni fjölskylduráðgjafa þar sem við snerum þessum kafla kærleikans upp í andstæðu sína eða þar sem virðingu, ást og velvild vantar og settum upp með eftirfarandi hætti:

Hann er sjaldan þolinmóður

Hann er sjaldan góðviljaður

Hann öfundar

Hann hreykir sér

Hann er hrokafullur

Hann er dónalegur

Hann hegðar sér ósæmilega

Hann sækist eftir því sem er best fyrir hann sjálfan

Hann reiðist auðveldlega

Hann er langrækinn.

Því miður eru margir sem búa við óheilbrigð sambönd sem þeir ættu að vera komnir út úr fyrir löngu og þekkir sú sem þetta ritar það mjög vel frá fyrri tíð.

Ofbeldi í allri mynd og fíknir eru eitthvað sem við ættum aldrei að búa við undir nokkrum kringumstæðum þar sem það skaðar okkur til anda sálar og líkama.

Ein tegund fíknar sem veldur því að við festumst í slíkum samböndum kallast ástarfíkn og hún er alls ekki eins óalgeng og við stundum viljum halda enda rauðar bókmenntir og bíómyndir duglegar að ýta undir þær tilfinningar sem þar fara af stað, og við erum aldar upp við það (a.m.k stelpur) að svona eigi ástin að vera í allri sinni mynd.

Ef við skoðum til dæmis þá bók sem seld var í mörgum bílförmum fyrir nokkrum árum eða "fifty shades of Gray", þá sjáum við að við konur virðumst helst heillast af mönnum sem hafa lítið sem ekkert að gefa tilfinningalega, misbeita valdi, kaupa okkur með gjöfum en vilja ekki nánd, halda okkur og sleppa og svo fr. og auðvitað komum við þessum mönnum til bjargar og leiðréttum þá og allt verður gott! Þetta finnst mér nú eiga svolítið skylt við þá fíkn sem ég nefndi áðan, eða ástarfíknina.

Ástarfíknin lýsir sér einkum í því að sá sem haldinn er henni er yfirleitt ástfanginn af ástinni og þeim boðefnaruglingi sem þar á sér stað en hugsar minna um hversu æskilegur félagsskapurinn er sem hann er í til lengri tíma og hvort að sá sem á að uppfylla og fullkomna aðilann er þesslegur að hann geti skapað hamingju og öryggi í lífinu og allt of oft lenda þessir aðilar einmitt á þeim aðilum sem ekkert hafa að gefa og auka frekar á vanlíðanina hið innra frekar en hitt.

Dagdraumar og fantasíur eru hluti af daglegu lífi þess sem elskar með þessum hætti og sá sem ástina á að gefa þarf að fylla upp í allan tómleikann og sársaukann sem býr hið innra, en auðvitað geta hvorki heilbrigðir né óheilbrigðir aðilar uppfyllt tómleika þinn eða skort á sjálfsvirði þínu.

Það er einnig mjög algengt að sá sem haldinn er þessari fíkn sé með lélegt sjálfsmat og virði sjálfan sig ekki, jafnvel þurfi að upplifa verðmæti sitt í gegnum annan aðila og sé staddur langt fyrir utan sjálfan sig ekki ósvipað og gerist við aðra fíknisjúkdóma.

Og ég held satt að segja að í öllum tilfellum ef ég leyfi mér að fullyrða sé sjálfsmyndin og sjálfsvirðið hjá þeim sem haldinn er ástarfíkn sköðuð.

Kannski eru það boðefnin sem fara af stað og duga allt að 2 árum sem sótt er í þegar um ástarfíkn er að ræða og skýrir hvers vegna fólk virðist verða viti sínu fjær og detta inn í ástarþráhyggju með fólki sem það ætti alls ekki að koma nálægt, en hvað veit ég svosem um það, en það má velta því fyrir sér :)

Það sem ég veit þó er að við ættum aldrei að bjóða okkur uppá neitt nema það besta þegar að ástinni kemur og vera þar sem við fáum fallega virðingaverða framkomu, og ef ekki - hlaupum þá í burtu og það hratt! 

Og ef þú þarft aðstoð við að leysa úr þínum verkefnum í lífinu þá er ég bara einni tímapöntun í burtu.

Kærleikskveðja til þín sem átt bara það fallegasta og besta skilið - bæði af þér sjálfri/sjálfum og öðrum <3

xoxo

ykkar Linda

[e-mail]